Το πατρικό μου ήταν στην Πλάκα πίσω από την εκκλησία της Mεταμόρφωσης του Σωτήρα και ακριβώς απέναντι από το σπίτι του Τσάτσου. Θυμάμαι τον φούρνο που είχαν η γιαγιά και ο παππούς μου, αλλά και τους οίκους ανοχής και τα χαμαιτυπεία που υπήρχαν.
• Η μητέρα μου είναι Ελληνίδα της Βραζιλίας. Κάποτε επέστρεψε στην Ελλάδα και δούλεψε ως χημικός. Ο πατέρας μου ήταν επιχειρηματίας κι έκανε διάφορες δουλειές. Είχε βιοτεχνίες και κάποια στιγμή ένα πολυκατάστημα στην Αθήνα κι ένα στη Θεσσαλονίκη.
• Όταν ήμουν πιτσιρικάς είχα σγουρό μαλλί μπούκλα και μονίμως ματωμένα γόνατα. Ήμουν όλη την ώρα στους δρόμους και στην αλητεία. Ήμουν σχετικά καλός μαθητής, αλλά δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να διαβάζει ούτε λεπτό. Είχα κλίση μόνο στον αθλητισμό και στα αρχαία ελληνικά.
• Η πρώτη μου δουλειά ήταν βοηθός γαλατά. Πουλούσα γιαούρτια και γάλατα Αγνό τα καλοκαίρια στην Περαία Θεσσαλονίκης, όπου παραθερίζαμε. Η πρώτη μου επίσημη δουλειά όμως ήταν το 1985, παράλληλα με το πρώτο έτος στη σχολή, όταν εργάστηκα στην οικονομική εφημερίδα «Εξπρές» ως οικονομικός συντάκτης.
Τη θέση μού την πρότεινε ο αδελφός μου που δούλευε ήδη εκεί ως δημοσιογράφος. Με έπεισε λέγοντάς μου ότι στην εφημερίδα θα μπορούσα να κάνω τσάμπα υπεραστικά τηλέφωνα και ταξίδια, και κάπως έτσι το πήρα απόφαση κι ασχολήθηκα με τη δημοσιογραφία. Στην εφημερίδα, στην αρχή εργαζόμουν ως δόκιμος δημοσιογράφος, δηλαδή αμισθί, κι έτσι τα βράδια έκανα κι άλλη δουλειά. Πουλούσα τη Σύγχρονη Διδακτική, κάτι εγκυκλοπαίδειες για παιδιά του Δημοτικού, πόρτα-πόρτα.
Για τις εκλογές ούτε site δεν είχα φτιάξει. Έλεγα στους φίλους και τους συνεργάτες μου ότι το Facebook και το Twitter θα κάνει τη δουλειά και δεν με πιστεύανε. Μου λέγανε, η γιαγιά δεν τα ξέρει αυτά, και τους απαντούσα ότι δεν πειράζει, ξέρει ο εγγονός της γιαγιάς. Στο τέλος, δικαιώθηκα.
• Στη Νομική έβγαζα μια εφημερίδα που λεγόταν «Νομικές Αναζητήσεις», που είχε κάνει πάταγο. Αυτή η φοιτητική εφημερίδα ήταν η αφορμή να γνωρίσω τον Αντώνη Τρίτση. Είχα πάει να του πάρω συνέντευξη την εποχή που τον είχε καθαιρέσει ο Παπανδρέου. Οι ερωτήσεις μου, βέβαια, επικεντρώνονταν στο εκπαιδευτικό σύστημα, το καθηγητικό κατεστημένο και, όλως τυχαίως, την ημέρα που εκδόθηκε η εφημερίδα μου, ο Τρίτσης έγινε υπουργός Παιδείας, οπότε οι «Νομικές Αναζητήσεις» μπήκαν στα πρωτοσέλιδα πολλών μεγάλων εφημερίδων.
• Λόγω αυτής της συνέντευξης γνώρισα καλά τον Τρίτση και είχα την πολυτέλεια να μπαινοβγαίνω στο γραφείο του, στην οδό Πραξιτέλους 10, και να συζητάμε για το αστικό τοπίο. Απ' όσα μου είχε, πει ένα πράγμα μου έχει μείνει πολύ έντονα: μην ψάχνεις να βρεις τις λύσεις για την πόλη, διότι η ίδια η πόλη σού τις φωνάζει, αρκεί να μάθεις να τις ακούς.
• Με το που ξεκίνησε η ελεύθερη ραδιοφωνία, βρέθηκα στον Super FM. Για άλλη μια φορά κάπως τα έφερε η τύχη και βρέθηκα μπροστά στα γεγονότα. Τα γραφεία του σταθμού ήταν στον ίδιο δρόμο με τα γραφεία του Μπακογιάννη. Την ώρα της δολοφονίας του πήγαινα στο ραδιόφωνο και σχεδόν είδα όλη τη φάση. Ήμασταν λοιπόν οι πρώτοι που μεταδώσαμε την είδηση.
• Όταν τελείωσα τη Νομική, έφυγα στην Αμερική για μεταπτυχιακά. Συγκεκριμένα, πήγα στην Άγρια Δύση, στο Τέξας. Πώς μου ήρθε να κάνω μεταπτυχιακό στη Μακροοικονομία, ούτε κι εγώ δεν ξέρω! Στον έναν μήνα παράτησα τις σπουδές μου και για παραπάνω από έναν χρόνο αλήτεψα στην Αμερική, κάνοντας δουλειές του ποδαριού. Η πιο ωραία δουλειά που έχω κάνει στη ζωή μου ήταν όταν επέστρεφα νοικιασμένα αυτοκίνητα από τη Φλόριντα στη Νέα Υόρκη. Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία.
• Στη Νέα Υόρκη έμενα στο σπίτι μιας φίλης, στην περιοχή του Κουίνς, σε μια γειτονιά όπου βρίσκονταν οι αποθήκες των λαθραίων των μαφιόζων και οι λέσχες τους. Εγώ ήμουν ο μοναδικός που κυκλοφορούσε στους δρόμους γιατί μάθαινα τότε roller blades και έκανα συνέχεια τον κύκλο του σπιτιού της φίλης μου. Κάποια στιγμή βγήκαν βέβαια κάτι τύποι με τα όπλα και μου ζήτησαν τον λόγο. Όταν συνειδητοποίησαν πόσο άκακος ήμουν όμως, με αντιμετώπισαν σαν αδέσποτο σκυλί και με άφησαν στην ησυχία μου.
• Φαντάρος πήγα στη Μύκονο. Ένα Πάσχα είχα αναλάβει να βγάζω τις υπηρεσίες στο στρατόπεδο κι έδωσα σχεδόν σε όλους τους στρατεύσιμους άδεια. Έλα, όμως, που με ειδοποιούν ότι έχει έρθει ο Καραμανλής, τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, για να πάει στον Επιτάφιο και χρειαζόμασταν άγημα. Τότε, φυσικά, δεν υπήρχαν ακόμα τα κινητά και δεν είχα τρόπο να βρω όλους τους φαντάρους και να τους πω να τσακιστούν να έρθουν πίσω. Οπότε, μην έχοντας άλλη λύση, ντύνω τον αδελφό μου και άλλους φίλους που έχουν έρθει για Πάσχα στο νησί για να εμφανιστούν στο άγημα. Η πλάκα είναι ότι τελικά ο Καραμανλής δεν εμφανίστηκε ποτέ.
• Έχω υπάρξει μάχιμος δημοσιογράφος. Έχω βραβευτεί μάλιστα για κάποια ρεπορτάζ που είχα κάνει στον Ant1 για την ασφάλεια του αεροδρομίου του Ελληνικού καθώς και πέντε μεγάλων αεροδρομίων σε όλη την Ευρώπη. Είχα πάρει μια κάμερα κι ένα μεταλλικό βαλιτσάκι, το οποίο άφηνα ασυνόδευτο σε διάφορα σημεία των αεροδρομίων. Κανείς δεν έδωσε ποτέ σημασία. Σε ένα αεροδρόμιο, μάλιστα, έφτασα ανενόχλητος μέχρι την πίστα του αεροδρομίου. Σε ένα άλλο βρήκα την καραμπίνα ενός κυνηγού να κάνει βόλτες στον ιμάντα χωρίς κανένας να την αναζητεί.
• Ένας από τους λόγους που σταμάτησα τη δημοσιογραφία ήταν γιατί κάποια στιγμή έφτασα να έχω εις βάρος μου 17 αγωγές και ποινικές διώξεις για αποκαλύψεις που είχα κάνει. Εκ των υστέρων, βεβαίως, αθωώθηκα, αλλά το ψυχικό αλλά και το οικονομικό κόστος ήταν πολύ μεγάλο.
• Γύρω στο 2000 ένιωσα να μπουχτίζω από όλα. Παράτησα, λοιπόν, για λίγο τη δημοσιογραφία και ξεκίνησα να γράφω θεατρικά, τα οποία έδωσα για μετάφραση και ύστερα τα έστειλα μέσω ίντερνετ σε διάφορες ανεξάρτητες θεατρικές ομάδες σε όλο τον κόσμο. Ένα έργο μου ανέβηκε στο Τόκυο κι ένα άλλο στη Νέα Υόρκη.
• Έχω έναν στόχο όσον αφορά το θέατρo. Εφαρμόζω αυτό που εγώ ονομάζω «free theatre» - κατά το free press. Λέω το εξής: εγώ δίνω το κείμενό μου χωρίς να ζητώ καμιά αμοιβή και βοηθώ να βρούμε χορηγούς για να πληρωθούν άπαντες (σκηνοθέτης, ηθοποιοί, τεχνικοί κ.λπ.). Μόλις, λοιπόν, μαζέψουμε αυτό το ποσό, τότε ξεκινάμε τις παραστάσεις, που είναι δωρεάν για τον κόσμο. Αυτό το έχω εφαρμόσει σε τέσσερις παραγωγές.
Το τελευταίο μου έργο, Ο Έλβις ζει, παίχτηκε σε όλη την Ελλάδα με δωρεάν εισιτήριο. Στην Αθήνα το είδαν παραπάνω από 6.000 θεατές. Ποτέ, όμως, δεν διαφημίζουμε ότι είναι δωρεάν η είσοδος. Θέλουμε να έρχεται για το έργο και να μαθαίνει στο ταμείο ότι δεν θα πληρώσει τίποτα.
Στη Φολέγανδρο έχω ένα κτήμα με μια σπηλιά. Κάθε καλοκαίρι περνάω στη σπηλιά δυο μήνες χωρίς ρεύμα, τηλέφωνο και νερό, με θέα δεκατέσσερα νησιά γύρω γύρω. Εκεί πραγματικά αποτοξινώνομαι. Έχω μόνο ένα τρανζιστοράκι που πιάνει μόνο τα βραχέα για να ακούω τουρκικά, αραβικά και κινέζικα. Η παρέα μου είναι ένας τυφλοπόντικας, ο Βρασίδας.
• Τα δύο αγαπημένα μου μέρη στην Ελλάδα είναι η Ήπειρος, ο τόπος καταγωγής της μητέρας μου, και η Φολέγανδρος. Εκεί πήγα για πρώτη φορά πριν από 18 χρόνια. Ήμουν στην Πάρο με μεγάλη παρέα και θυμάμαι πίναμε τόσο πολύ που κοντεύαμε να διαλυθούμε. Αποφασίζω, λοιπόν, να φύγω για την Τήλο. Από το μεθύσι, όμως, είχα μπερδευτεί και μπήκα σε ένα καράβι που πήγαινε στη Φολέγανδρο .
Όταν είδα το μέρος από μακριά, κάτι μου έκανε και όταν κατέβηκα και το γνώρισα από κοντά, το λάτρεψα. Τότε δεν είχε ούτε δρόμους, ούτε αυτοκίνητα, ούτε βενζινάδικα. Όλες οι διαδρομές γίνονταν με τα γαϊδούρια και με τα πόδια και γι' αυτόν το λόγο ήταν γεμάτο περιπατητές. Έχει ένα εκπληκτικό χωριό, την Άνω Μεριά, εκεί που μένω εγώ.
• Στη Φολέγανδρο έχω ένα κτήμα με μια σπηλιά. Κάθε καλοκαίρι περνάω στη σπηλιά δυο μήνες χωρίς ρεύμα, τηλέφωνο και νερό, με θέα δεκατέσσερα νησιά γύρω γύρω. Εκεί πραγματικά αποτοξινώνομαι. Έχω μόνο ένα τρανζιστοράκι που πιάνει μόνο τα βραχέα για να ακούω τουρκικά, αραβικά και κινέζικα. Η παρέα μου είναι ένας τυφλοπόντικας, ο Βρασίδας.
• Διαβάζω με κλειστά μάτια Ζοζέ Σαραμάγκου, που, δυστυχώς, πέθανε πρόσφατα. Πορτογάλος αιρετικός, νομπελίστας στα γεράματα, ο πιο αριστοτέχνης του γραπτού λόγου που έχω διαβάσει ποτέ μου. Μόλις διάβασα το τελευταίο του μυθιστόρημα, Κάιν, σε μετάφραση Αθηνάς Ψυλλιά και αναμένω μια ανάσταση νεκρών, μπας και ξαναγράψει ένα βιβλίο, ή κάποιον εκδοτικό οίκο να εκδώσει τα αμετάφραστα βιβλία του.
• Πώς μου ήρθε να κατέβω για δήμαρχος; Είχε φτάσει το πράγμα στο απροχώρητο και αναρωτήθηκα αν είμαι ο μόνος που έχω φίλους με αναπηρίες, που είναι τυφλοί ή σε αμαξίδιο μετά από τροχαίο, και που είχε την ευαισθησία να διερωτηθεί πώς μπορούν να κινηθούν αυτοί οι άνθρωποι μέσα στην πόλη. Έτσι είπα: πάμε να κάνουμε το «ντου». Ας πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας.
• Αφού είχα αποφασίσει να κατέβω, εκεί που καθόμουν μια μέρα με τον αδελφό μου, είπαμε να γράψουμε πάνω σε ένα χαρτάκι τι θα θέλαμε να πάρουμε ως ποσοστό και τι προβλέπουμε ότι θα πάρουμε. Είχα γράψει, λοιπόν, ότι θα ήθελα να πάρω 3%, το θεωρούσα τεράστιο, και υπολόγιζα ότι θα έπαιρνα 0,5%. Ο αδελφός μου έπεσε όμως διάνα κι εγώ γελούσα και τον κορόϊδευα. Αν και δεν το περίμενα ότι θα πηγαίναμε τόσο ψηλά, όσο περνούσαν οι μέρες έβλεπα μια τεράστια αλλαγή στον κόσμο έξω. Δεν μπορούσα, βέβαια, να φανταστώ το 7,5% και δύο έδρες. Αυτό σημαίνει ότι οι πολίτες έχουμε μεγάλη δύναμη στα χέρια μας, απλώς χρειάζεται ο τρελός του χωριού να μπει μπροστά.
• Ξανακαβάλησα ποδήλατο πριν από τέσσερα χρόνια και από τότε δεν το ξεκαβάλησα. Κάνω γύρω στα τριάντα χιλιόμετρα καθημερινά μέσα στην πόλη για τις δουλειές και τις βόλτες μου. Υπολογίζω ότι στην Αθήνα κυκλοφορούν περίπου πέντε χιλιάδες ποδηλάτες και γι' αυτόν το λόγο θ' αγωνιστώ για να φτιαχτούν ποδηλατόδρομοι και να μπορούν αυτοί οι άνθρωποι και ακόμα περισσότεροι να μετακινούνται με ασφάλεια, όπως συμβαίνει σε περίπου 800 πόλεις στην Ευρώπη, σε πάνω από 2.000 στην Αμερική και στον Καναδά και σε περίπου 25 ελληνικές.
• Βρέθηκα πρόσφατα στο Βερολίνο για να συναντήσω ανθρώπους του δήμου, ακτιβιστές και πολεοδόμους. Μια από τις φορές που ήμουν στο μετρό για να μετακινηθώ συνάντησα μια πολύ χαρούμενη παρέα Γερμανών τυφλών που γελούσε και μιλούσε δυνατά. Πρώτη φορά είδα τυφλό να γελάει και να είναι τόσο χαρούμενος, ακομπλεξάριστος και ασφαλής σε έναν δημόσιο χώρο.
Το τράβηξα σε βίντεο και το έστειλα μέσω Facebook στον κ. Καμίνη, λέγοντάς του ότι του δίνω ένα χρονικό περιθώριο 90 ημερών για να απελευθερώσει όλες τις ράγες των τυφλών στα πεζοδρόμια της Αθήνας από τραπεζοκαθίσματα και οποιαδήποτε άλλα εμπόδια. Αν δεν το κάνετε, θα έρθω να κάνω κατάληψη στο γραφείο σας, του είπα. Μέσα σε δύο ώρες είχα 350 συμμετοχές ανθρώπων που είναι πρόθυμοι να έρθουν μαζί μου.
• Το βράδυ που νίκησε στις εκλογές ο Καμίνης τον πήρα τηλέφωνο και του είπα «Σου εύχομαι να γίνεις τόσο πετυχημένος δήμαρχος, που να είσαι ο ισόβιος δήμαρχός μας και να επιστρέψω κι εγώ επιτέλους στη φυσιολογική μου ζωή».
• Για τις εκλογές ούτε site δεν είχα φτιάξει. Έλεγα στους φίλους και τους συνεργάτες μου ότι το Facebook και το Twitter θα κάνει τη δουλειά και δεν με πιστεύανε. Μου λέγανε, η γιαγιά δεν τα ξέρει αυτά, και τους απαντούσα ότι δεν πειράζει, ξέρει ο εγγονός της γιαγιάς. Στο τέλος, δικαιώθηκα.
• Τον περασμένο Μάρτη ήρθε ένα ζευγάρι γερακιών και έκανε φωλιά στον φωταγωγό της πολυκατοικίας. Στην αρχή παρακολουθούσα το ζευγάρι να κάνει αχαλίνωτο σεξ, το έχω τραβήξει και σε βίντεο. Αργότερα έκανα ολόκληρη πατέντα, κατεβάζοντας με κάποιον τρόπο κάμερα για να απαθανατίζω τη ζωή των τριών μικρών πουλιών που έσκασαν από τα αυγά.
Κάποια στιγμή, το ένα από τα τρία πουλάκια αποπειράθηκε να πετάξει πριν την ώρα του και τσακίστηκε στον φωταγωγό. Για να το σώσω από τα περιστέρια που του την έπεφταν το έβαλα μέσα σε ένα χαρτόκουτο και το έστειλα στο Ελληνικό Κέντρο Περίθαλψης Άγριων Ζώων (ΕΚΠΑΖ) στην Αίγινα, που ήξεραν ακριβώς πώς να το περιποιηθούν. Όταν πήρα πίσω τον Φώτη -τον ονόμασα έτσι από τον φωταγωγό- δεν πίστευα στα μάτια μου. Μου είχαν στείλει πίσω άλλα δύο γεράκια με τα οποία είχαν γίνει, λέει, φιλαράκια δεν ήθελαν να τους χωρίσουν.
Τα βάζω, λοιπόν, και τα τρία σε ένα μεγάλο κλουβί στην ταράτσα μου και τα ταϊζω κάθε 2,5 μέρες, όπως μου έχουν πει. Η μέρα της απελευθεύρωσης ήταν πολύ συγκινητική. Στην αρχή πέταξαν και τα τρία γεράκια, αλλά ο μόνος που ξαναγύρισε ήταν ο Φώτης, που δεν είχε μάθει να κυνηγά μόνος του. Κάποια στιγμή και μετά από μεγάλη προσπάθεια τον είδα να κυνηγά σπουργίτια και έτσι ένιωσα κι εγώ περήφανος πατέρας.
• Ο Φώτης με επισκέπτεται καμιά φορά ακόμη και σήμερα. Έρχεται και κάθεται στο χέρι μου, του μιλάω και με αφήνει να τον χαϊδέυω. Η Αθήνα κρύβει τρομερές ομορφιές, έτσι;