Γεννήθηκα στην Αθήνα, στα Εξάρχεια, στις τρεις παρά τέταρτο το πρωί, την 4η Ιουλίου. Μεγάλωσα στα βόρεια προάστια, στο Πολύδροσο Αμαρουσίου. Θυμάμαι αλάνες, κτήματα κι ένα κοριτσάκι με ματωμένα γόνατα και μώλωπες να παίζει με τα αγόρια. Εμένα.
• Αν δεν είχα ασχοληθεί με το μόντελινγκ θα ήθελα να είχα σπουδάσει παιδοψυχολόγος. Αυτό ήθελα να γίνω από μικρή, ή δασκάλα ή νηπιαγωγός. Κάτι τέλος πάντων που να έχει σχέση με παιδιά. Αυτός ήταν κι ο λόγος που ξεκίνησα τη «μαγική» γιορτή πέρσι, το «Βίκυ & Friends» - τα λεφτά που μαζεύουμε πηγαίνουν σε παιδιά που τα έχουν ανάγκη.
• Το μόντελινγκ μου προέκυψε στο δρόμο. Κυριολεκτικά. Περπατούσα με τη φίλη μου τη Δήμητρα σε ένα δρόμο του Χαλανδρίου -πηγαίναμε στον Ευριπίδη να πάρουμε βιβλία για τα γερμανικά, σκεπτόμουν ότι μια μέρα ίσως να πήγαινα στη Γερμανία να σπουδάσω Νομικά!- όταν μας πλησίασε ένας κύριος.
Με ρώτησε αν ήθελα να γίνω μοντέλο και μου έδωσε την κάρτα του. Δεν ήξερα τι ακριβώς ήταν αυτό, του είπα δεν υπάρχει περίπτωση και έφυγα. Μετά είδα ένα ντοκιμαντέρ για την Kate Moss και πολλά κορίτσια στο εξωτερικό που έκαναν μόντελινγκ και μάζευαν λεφτά και λέω ωραία, θα το κάνω το καλοκαίρι να μαζέψω κι εγώ όσα μου χρειάζονται για να πάρω δώρα σε όλους.
• Η απάντηση του πατέρα μου όταν του το είπα ήταν «τον κακό σου το φλάρο», ποτέ δεν θα το ξεχάσω. Τον έπεισα όμως και πήγαμε οι δυο μας στη Μαίρη Δρακοπούλου. Της έλεγε, η κόρη μου είναι μικρό παιδί -ήμουν 14 χρονών-, πάει σχολείο, αποκλείεται. Του εξήγησε ότι ήταν μια ευκαιρία για χαρτζιλίκι, τον κατάφερε και έτσι έκλεισα το πρώτο μου διαφημιστικό.
• Τι με είχε εντυπωσιάσει περισσότερο; Η ευκαιρία που μου δόθηκε να κρατάω ένα χρυσό διαβατήριο στα χέρια μου από πολύ μικρή. Να ταξιδεύω παντού δουλεύοντας, να κάνω φίλους, να επισκεφτώ μέρη που μου φαίνονταν μαγικά, να γνωρίσω χαρισματικούς ανθρώπους, να δοκιμάσω γεύσεις και φαγητά, να δω μουσεία, υπέροχα κτίρια, να κάνω πράγματα που ίσως να μην ήμουν ποτέ ικανή να κάνω διαφορετικά. Ήταν ένα μεγάλο λαχείο για μένα, τόσο ανεκτίμητο που δεν το συγκρίνω με τίποτα.
Η τύχη έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο από την πρώτη στιγμή: απ' το να με βρούνε, απ' τους ανθρώπους που επέλεξα και δούλεψα μαζί τους, μέχρι τις εμπειρίες που είχα στο εξωτερικό. Αλλά μην κοροϊδευόμαστε, κανείς δεν σου στρώνει το κόκκινο χαλί. Χρειάστηκε σκληρή δουλειά, πειθαρχία, συγκέντρωση. Νομίζω ότι κατάφερα και πήρα το καλύτερο απ' όλο αυτό που μου προσφέρθηκε.
• Οι θυσίες που έχω κάνει αξίζουν τον κόπο στο έπακρον. Απλά πρέπει να καταλαβαίνεις τι κάνεις, να μη μυθοποιείς αυτό που σου συμβαίνει. Η δουλειά του μοντέλου μπορεί να σου προσφέρει πάρα πολλά, αλλά έχει πίσω της πολλή μοναξιά. Είσαι συνέχεια σε ένα αεροπλάνο, δεν έχεις δικούς σου ανθρώπους δίπλα σου, σου λείπει η ρουτίνα.
• Η τύχη έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο από την πρώτη στιγμή: απ' το να με βρούνε, απ' τους ανθρώπους που επέλεξα και δούλεψα μαζί τους, μέχρι τις εμπειρίες που είχα στο εξωτερικό. Αλλά μην κοροϊδευόμαστε, κανείς δεν σου στρώνει το κόκκινο χαλί. Χρειάστηκε σκληρή δουλειά, πειθαρχία, συγκέντρωση. Νομίζω ότι κατάφερα και πήρα το καλύτερο απ' όλο αυτό που μου προσφέρθηκε.
• Δεν έχω τίποτα άσχημο να πω για το μόντελινγκ. Πολλές φήμες είναι περισσότερο μύθοι. Οι εμπειρίες μου δεν περιλαμβάνουν αυτά που ακούγονται, αντιθέτως, ανακάλυψα από μικρή τι σημαίνει δουλειά, πώς μαζεύεις λεφτά, πώς είναι να συγκεντρώνεσαι στο στόχο σου και να προγραμματίζεις το επόμενο βήμα σου. Φυσικά και μου έχουν τύχει δυστυχή συμβάντα κι έχω κλάψει, δεν έχει σημασία όμως πια. Καμία.Σήμερα είμαι εδώ και όλα είναι καλά.
• Θα ήμουν αχάριστη αν έλεγα ότι ταλαιπωρήθηκα, ποιος δεν ταλαιπωρείται; Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ταλαιπωρηθεί πολύ περισσότερο. Κάθε βήμα πάντως ήταν και μια δοκιμασία. Συνέχεια μηδένιζα το κοντέρ και σε κάθε χώρα που πήγαινα ξεκίναγα πάλι από την αρχή. Αν δεν πέσεις κι αν δεν σηκωθείς, δεν ξέρω αν μπορείς να κάνεις τίποτα σοβαρό στη ζωή σου.
• Όταν ξεκίνησα το θέατρο υπήρχε μια καχυποψία και ακούστηκαν πολλά. Μπορεί να μην το θεωρώ ακριβώς φυσιολογικό, αλλά πρέπει να σεβόμαστε όλες τις αντιδράσεις. Ήμουν ξένο σώμα. Δεν είχα φανταστεί ούτε στο πιο τρελό μου όνειρο ότι θα παίξω στο θέατρο. Όταν μου τηλεφώνησε ο Σταμάτης Φασουλής, νόμισα ότι μου κάνουν πλάκα. Δεν είμαι ηθοποιός, ούτε ξέρω αν θα τολμήσω ποτέ να το ξανακάνω. Δεν θεωρώ όμως ότι μπήκα απειλητικά στο χώρο, νομίζω ότι μπήκα σεμνά και σέβομαι πάρα πολύ αυτό που κάνω.
• Από πολύ μικρή κατάλαβα ότι όλο αυτό μπορεί να τελειώσει σε μια νύχτα: Ένα πρωί ξύπνησα και είχε γεμίσει το δέρμα μου μια μόλυνση, δεν μπορούσα να δουλέψω. Οπότε, κατάλαβα στα 20 μου ότι όλο αυτό είναι εικονικό. Βάζεις στο τζάκι και τις φωτογραφίες και τις καμπάνιες και τα βίντεο και όλα και τα καις. Αυτό που μένει τι είναι; Ο τρόπος που καλλιεργείς τις σχέσεις σου με τους ανθρώπους, δηλαδή σε 5-10 χρόνια να λένε, δούλεψα με τη Βίκυ, α, είναι OK παιδί.
• Η εικόνα μου δεν με απασχολεί καθόλου πια, την τσαλακώνω. Ούτε με απασχολεί το πώς θα είμαι σε 20 χρόνια. Θα ήθελα μόνο να έχω παιδιά κι εγγόνια. Μόνο αυτό.
• Φοβάμαι τα φίδια και τη μοναξιά. Δεν μου αρέσει να είμαι μόνη μου. Καθόλου. Με ενοχλεί η έλλειψη σεβασμού, η αγένεια, όταν σε παίρνουν ως δεδομένο. Και στους ανθρώπους και στο σύστημα. Που όλοι, από τον ταξιτζή μέχρι τον περιπτερά, έχουν κάτι αρνητικό να πούνε, η μαυρίλα το πρωί. Που δεν είναι κανείς χαρούμενος, με όλα τα καλά του Θεού κι έναν ήλιο ντάλα πάνω απ' το κεφάλι μας.
• Στην τηλεόραση με άφησαν να είμαι ο εαυτός μου και το είχα ανάγκη. Έκανα ό,τι ήθελα, χόρευα, έκλαιγα, ήταν η πρώτη φορά, μετά από 15 χρόνια που μου έδιναν οδηγίες πώς να ντυθώ και να συμπεριφερθώ, που μπόρεσα να ξετυλίξω αυτό που είμαι. Ήμουν κι εκεί πολύ τυχερή, γιατί αυτό που έκανα το αγάπησε ο κόσμος.
• Είμαι ευτυχισμένη. Θεωρώ ότι ευτυχισμένοι πρέπει να είμαστε κάθε μέρα με αυτά που έχουμε. Δεν πρέπει απαραίτητα να φτάσουμε κάπου για να το καταφέρουμε. Αν ανοίξεις τα μάτια σου και δεις τι γίνεται γύρω μας, πρέπει να λες δόξα τω Θεώ κάθε μέρα γι' αυτά που έχεις. Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ λέω, δόξα τω Θεώ, τίποτα άλλο δεν θέλω, είμαι μια χαρά.
• Στην Αθήνα μου αρέσουν περισσότερο οι ανατροπές που έχει. Υπάρχει το καινούργιο, υπάρχει το αρχαίο, υπάρχει το ρετρό, υπάρχει το μοντέρνο, υπάρχουν όλα μαζί. Βλέπεις ότι ο κόσμος ανακυκλώνεται, υπάρχουν ένα σωρό θέατρα, γκαλερί, μουσεία, κι αυτό μ' αρέσει πια. Παλιότερα ήταν πιο στάσιμα τα πράγματα.
• Αυτό που με έμαθε η ζωή είναι να έχω υπομονή. Και πειθαρχία. Μπορεί να σου φανεί τετριμμένο, αλλά έχω μάθει να ζω το τώρα, δεν προγραμματίζω τίποτα μακροπρόθεσμο πια κι έχω γλιτώσει το άγχος...