Μεγάλωσα στο Πολύγωνο. Στα 15 μου συνήθιζα να βγαίνω έξω τη νύχτα και να περπατάω μόνος μου με το iPod στο χέρι. Ξεκινούσα από το Παλαιό Ψυχικό, περνούσα μέσα από τη Φιλοθέη και μπορεί να έφτανα μέχρι τα Βριλήσσια. Αυτές οι περιοχές μου άρεσαν τότε. Τώρα μου θυμίζουν νεκροταφείο. Άντε να δεις καμιά Φιλιππινέζα να κάνει βόλτα τα σκυλιά του αφεντικού της. Ακόμα και οι παιδικές χαρές είναι ερημωμένες. Το Πολύγωνο που μένω είναι πιο ανθρώπινο. Έχει τα σουβλατζίδικά του, τα προποτζίδικά του, η πλατεία του είναι γεμάτη κόσμο.
Έχουν τύχει φορές το βράδυ να με τρομάζει αυτή η πόλη. Τον τελευταίο καιρό περισσότερο. Δεν είναι ότι θα μου επιτεθεί κάποιος, απλά με φοβίζει το σκοτάδι.
Στο μουσικό σχολείο που πήγα, στην Παλλήνη, μου άρεσε το χαλαρό κλίμα που υπήρχε. Έβλεπες εκεί χαρούμενα παιδιά. Από καθαρά μουσική άποψη, όχι, δεν με βοήθησε. Ό,τι έμαθα, το έμαθα μόνος μου, παρακολουθώντας άλλους μουσικούς. Ως μαθητής ήμουν σκράπας, τεμπέλιαζα πολύ. Το μόνο που ήθελα ήταν να γυρίσω απ' το σχολείο, να κλειστώ στο δωμάτιό μου και να παίξω μουσική. Στις πανελλαδικές εξετάσεις στην Aρμονία έγραψα 3. Δεν κατάφερα να μπω στο τμήμα Μουσικολογίας της Αθήνας. Πέρασα τυχαία σε ένα τμήμα στην Άρτα. Δεν έχω πατήσει ποτέ μου εκεί, παρά μόνο για να γραφτώ, να πάρω το πάσο μου και την αναβολή. Σταμάτησε για λίγο και η γκρίνια των δικών μου.
Το 2005 συμμετείχαμε στο πρώτο Schoolwave. Και από τότε σταθερά κάθε χρονιά. Τότε, αν έλεγες πως αυτό που παίζουμε είναι alternative-rock δεν θα με πείραζε. Τώρα δεν αντέχω τις ταμπέλες. Η μουσική είναι κάτι πολύ πιο ανοικτό. Το Schoolwave έχει κάνει πάρα πολύ καλό. Απλά δεν θα το καταλάβουμε ποτέ εδώ πέρα. Για να γίνει, περνάει έναν Γολγοθά ώστε να βρεθούν οι πόροι. Φέτος ήταν πολύ σημαντικό, γιατί ήταν η πρώτη χρονιά που είχε εισιτήριο και, παρ' όλα αυτά, ήρθε πολύς κόσμος.
Πάντα δούλευα πολύ αυστηρά με τα κομμάτια. Ποτέ δεν σκεφτόμουνα τη μουσική για να ξεδώσω ή για να τα σπάσω. Φαντάσου πως τότε διασκευάζαμε Χατζιδάκι. Ήταν λίγο ακραίο όταν βγήκαμε στο Schoolwave με παραδοσιακά όργανα μπροστά σε ένα κοινό 17χρόνων. Η αλήθεια είναι πως δεν ταίριαζε πολύ με το κλίμα.
Δεν προβάλλεται πολύ η ανεξάρτητη ελληνική σκηνή. Μόνο τα ποπ πράγματα. Δεν είναι ότι με ενοχλεί, αλλά με αφήνει εντελώς αδιάφορο. Νομίζω πως αν δεν γινόταν το live στο Μέγαρο, δεν θα ασχολιόταν και κανείς μαζί μας. Πάντως, θα έχει πλάκα που θα παίξουμε το «Fuck me» από Mary and The Boy ή το «Milkshake» στο κοινό του Μεγάρου.
Το Musica Ficta είναι ένας μεσαιωνικός όρος και ήταν το αντίθετο του musica recta, που ήταν η κανονική-σωστή μουσική. Το Musica Ficta είναι στην ουσία ο αυτοσχεδιασμός. Να μη διαβάζεις όπως πρέπει τις παρτιτούρες.
Η πιο εύκολη κριτική που μας έχουν κάνει είναι αυτή που μόλις είπες: «ότι είμαστε διανοούμενοι». Παλιά μια κυρία που μας είχες ακούσει είχε πει πως είμαι ένας μικρός Μότσαρτ, κάτι που είναι ηλίθιο. Οι επιρροές μας είναι πάρα πολλές. Radiohead, Tori Amos, Nick Cave, Χατζιδάκις και άλλοι. Μπορεί να μην το καταλαβαίνεις, αλλά αν ακούσεις σοβαρά τους Radiohead και τους Muse θα καταλάβεις πως η μελωδία μοιάζει πολύ με τα τραγούδια του Χατζιδάκι.
Φυσικά και θα ζήσω από τη μουσική. Αυτός είναι ο στόχος μου και θα φάω πολλά σκατά μέχρι να το πετύχω. Δύσκολο, βέβαια, αφού μόνο οι λαϊκές φίρμες βγάζουν λεφτά. Πάντως, θα το τραβήξω μέχρι τέλους. Είναι αυτό που με τρώει μέσα μου. Τώρα το λέω που είμαι είκοσι χρόνων. Σε δέκα χρόνια δεν ξέρω τι θα λέω.
Το κοινό στην Ελλάδα είναι ωραίο και ετερόκλητο - άσχετα που πολλοί συνεχίζουν να πηγαίνουν στα μπουζούκια. Δεν πιστεύω ότι πάιζουν σοβαρή μουσική στα μπουζούκια. Το μπουζούκι και ο γύρος στην Ελλάδα έχουν καταλήξει τουριστικά προϊόντα. Αυτά έχουμε για να τραβάμε κόσμο. Θα προτιμούσα να παίξω σε τσόντα παρά σε μπουζούκια.
Υπάρχουν κάποιες πλευρές των Ελλήνων που σιχαίνομαι. Είμαστε πολύ ρατσιστές, μίζεροι και βολεψάκηδες κι ας μην το παραδεχόμαστε. Αντιθέτως, θαυμάζω πολύ τους μετανάστες, αυτούς που τρέχουν καθημερινά με ένα τσουβάλι εμπόρευμα στο χέρι. Είναι πιο δουλευταράδες απ' όλους εμάς που απλά καθόμαστε και τους κρίνουμε.
Τον Δεκέμβριο του 2008 που η Αθήνα καιγόταν ένιωθα σαν να ήμουν στην ταινία Sin City. Ήταν περίεργο, εκεί που είχες συνηθίσει να κυλάνε όλα ήρεμα και βαρετά σε αυτή την πόλη, να τη βλέπεις ξαφνικά στις φλόγες. Κάτι μου άρεσε σε αυτή την καταστροφή. Περπατούσα στην Πατησίων και έβλεπα τις φωτιές, ακούγοντας το «Ok Computer». Ένιωσα ότι κάτι γινότανε. Δεν νιώθω εξεγερμένο νιάτο. Οι εξεγέρσεις γίνονται μέσα μου σε αυτήν τη φάση της ζωής μου. Δεν έχω ανάγκη να βγω έξω να σπάσω κάτι. Απλά τότε που ήμουν στις πορείες ήμουν πεπεισμένος ότι κάτι θα αλλάξει.
Με τους φίλους μου συζητάμε για σεξ και μουσική. Επίσης, μας αρέσει πολύ να παίζουμε μπλόφα και wii. Η γενιά μας πηδιέται πολύ, χωρίς να ξέρει γιατί πηδιέται. Εγώ έρωτα δεν ξέρω αν έχω νιώσει. Έχω νιώσει έντονες επιθυμίες. Ψαχνόμαστε πολύ με τα σώματά μας και χρησιμοποιούμε τον έρωτα ως πρόσχημα. Μας ενδιαφέρει πιο πολύ να κάνουμε σεξ παρά να ερωτευτούμε.
Τώρα στην Ελλάδα υπάρχουν πάρα πολλά μουσικά ταλέντα. Απλά θα περάσει πολύς χρόνος μέχρι να το καταλάβουμε. Σίγουρα δεν τελειώνει στη Μόνικα όλο αυτό. Θα πάει πολύ παραπάνω. Απλά, όλοι σταθήκαμε στη Μόνικα και δεν κοιτάξαμε και λίγο παρά πέρα, αν υπάρχουν και άλλοι. Υπάρχουν, όμως, πολλά ταλέντα που πιστεύω θα τον βρουν τον δρόμο τους.
Πραγματικά, δεν έχω ιδέα πώς θα περιέγραφα τη μουσική που παίζουμε. Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν ρίχνει τα κορίτσια. Δεν έχει το ποπ feeling. Ακούμε ιστορίες με απελπισμένες φαν που πάνε μετά το live στα καμαρίνια και κάνουν σεξ με τους καλλιτέχνες. Θα μου άρεσε πολύ να συνέβαινε και σε μας.
Πάντα θεωρούσα πολύ ψεύτικη την αντίληψη «sex drugs and rock n roll». Όταν γράφω μουσική με πιάνει μια τρέλα, σαν να έχω πάρει 10 χάπια εcstasy. Δεν χρειάζομαι κάτι παραπάνω.