— Περίγραψέ μου την παράσταση.
Για επτά μέρες η πλατεία Κλαυθμώνος γίνεται το σημείο εκκίνησης της παράστασής μας Στη μέση του δρόμου. Επτά θεατές έρχονται ανά ώρα (17:00, 18:00, 19:00, 20:00), τους δίνουμε mp3 player μαζί με ακουστικά και ξεκινούν κρατώντας οδηγίες για να πάνε σε μια τοποθεσία συμβολική για τον άστεγο. Στο πρώτο κομμάτι της παράστασης κάθε θεατής ακούει μια ξεχωριστή αφήγηση και στη συνέχεια συναντάει τον άνθρωπο που άκουγε τα προηγούμενα 15 λεπτά. Το αντικείμενο της συζήτησης που ακολουθεί ποικίλλει πάντα και εξαρτάται από τη διαθεσιμότητα και ειλικρίνεια του θεατή και του πρωταγωνιστή-αστέγου. Στο τέλος έχουμε 196 διαφορετικές παραστάσεις-εμπειρίες.
Η «αστεγία» είναι ο ελάχιστος κοινός παρονομαστής που ενώνει αυτούς τους ανθρώπους, λειτουργεί ως αφορμή για την παράσταση, αλλά από εκεί και πέρα με ενδιέφερε να φωτίσω τις βιογραφίες τους και να αναδείξω τα κοινά στοιχεία που έχουν με τις δικές μας ζωές.
— Ποια είναι τα ερωτήματα που θέτεις;
Οι άστεγοι, ως οι πιο σιωπηλοί συμπολίτες μας, αποτελούν ένα τεράστιο ερωτηματικό. Τους ταυτίζουμε με την κατάσταση που βλέπουμε, ενώ δεν μπορούμε να φανταστούμε με τίποτα το παρελθόν τους. Γι' αυτό με ενδιέφερε να δουλέψω αρχικά με τη φωνή και τις ιστορίες τους. Η «αστεγία» είναι ο ελάχιστος κοινός παρονομαστής που ενώνει αυτούς τους ανθρώπους, λειτουργεί ως αφορμή για την παράσταση, αλλά από εκεί και πέρα με ενδιέφερε να φωτίσω τις βιογραφίες τους και να αναδείξω τα κοινά στοιχεία που έχουν με τις δικές μας ζωές.
— Ξέρω ότι έχεις κάνει και έρευνα για τους αστέγους της Αθήνας. Ποια είναι τα πιο σημαντικά ευρήματά της;
Πέρα από το γεγονός ότι ο αριθμός των ανθρώπων που μείνανε στον δρόμο πολλαπλασιάστηκε τα τελευταία χρόνια της κρίσης, εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι άστεγος δεν είναι μόνο όποιος κοιμάται έξω αλλά και αυτός που μένει σε ξενώνες, που φιλοξενείται σε συγγενείς και φίλους, που δεν μπορεί να πληρώσει το ενοίκιό του και ζει με την απειλή της έξωσης. Οπότε άστεγοι είναι πολλοί περισσότεροι άνθρωποι απ' όσοι πιστεύουμε.
— Τι σε εντυπωσίασε περισσότερο από τις ιστορίες που άκουσες;
Εδώ θα μπορούσα να αναφέρω κάτι που μου είπαν πολλοί άστεγοι και στην παράσταση ακούγεται από τον Μιχάλη: «Μετά τις εμπειρίες που είχα, είδα ότι είναι ανούσιο και ανώφελο να σχεδιάζεις το μέλλον. Τώρα ζω το σήμερα. Όταν ξημερώσει θα πω "Δόξα τω Θεώ, με έχεις και σήμερα ζωντανό. Θα απολαύσουμε τη σημερινή μέρα"». Επειδή η εβδομάδα που διανύουμε είναι ιδιαίτερα φορτισμένη, τα λόγια του έδωσαν κουράγιο όχι μόνο σε μένα αλλά και σε πολλούς από τους θεατές μας.
—Ποιες είναι οι μεγαλύτερες ανάγκες τους;
Η μεγαλύτερη επιθυμία τους είναι να βρούνε δουλειά και στη συνέχεια να νοικιάσουν ένα δικό τους διαμέρισμα. Οι περισσότεροι από τους πρωταγωνιστές μας δουλεύουν προς το παρόν ως πωλητές του περιοδικού δρόμου «Σχεδία».
— Ποιος ο ρόλος της τέχνης κατά τη γνώμη σου απέναντι σε τέτοια κοινωνικά προβλήματα;
Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να δίνω χώρο ώστε να ακουστούν διαφορετικές αφηγήσεις από αυτές που είναι παγιωμένες στην κοινή αντίληψη, με αποτέλεσμα να μετατοπιστεί το βλέμμα και η σκέψη του θεατή, του πρωταγωνιστή, αλλά, στην τελική, και η δική μου. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με διαφορετικούς τρόπους. Κάποιοι κάνουν documentary theatre, άλλοι devised και κάποιοι άλλοι προσπαθούν να ερμηνεύσουν τους κλασικούς συγγραφείς κάτω από ένα άλλο πρίσμα. Όλα τα μέσα είναι θεμιτά και ευπρόσδεκτα. Το μόνο που μου φαίνεται αδιανόητο είναι ο καλλιτέχνης να μην επηρεάζεται από την πραγματικότητα που τον περιβάλλει.