Η ιστορία τoυ διαπληκτισμού της Natalie Hage, plus size μοντέλου και influencer της κοινότητας του Instagram με 132.000 followers, και του Eric, συνεπιβάτη της σε πτήση της American Air έγινε είδηση, όταν εκείνη επέλεξε να την μοιραστεί μέσω των λογαριασμών της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η ανάρτηση της αναπαράχθηκε αστραπιαία και χρήστες ανά τον κόσμο εξέφρασαν την συμπαράσταση τους για την λίαν δυσάρεστη εμπειρία της, κατακεραυνώνοντας τον αγενή συνεπιβάτη για την απαράδεκτη συμπεριφορά του, επαινώντας την ίδια για την στάση της και προτρέποντας την να συνεχίσει να είναι περήφανη για το σώμα της και να το αγαπά.
Στ' αλήθεια όμως ποιος υπέστη κακομεταχείριση στο εν λόγω συμβάν και ποιος συμπεριφέρθηκε απρεπώς;
Η Natalie Hage φωτογράφισε την οθόνη του κινητού ενός αγνώστου εν αγνοία του και αποφάσισε να μοιραστεί την ιδιωτική του συνομιλία με 132.000 τουλάχιστον ανθρώπους. Το συνοδευτικό σχόλιο εξιστορεί την προσβολή που αναγκάστηκε να υποστεί. Η Hage ξεκινάει λέγοντας πως αγχώνεται όταν πετάει και γι' αυτό πλήρωσε έξτρα για μια θέση με περισσότερο χώρο όμως η αεροπορική εταιρεία της έδωσε την μεσαία θέση στην σειρά της εξόδου κινδύνου. Όταν κάθισε στη θέση της στο αεροπλάνο ο Eric, ο επιβάτης με την θέση δίπλα στο παράθυρο έδειξε να δυσανασχετεί και «ΔΥΝΑΤΑ ξεφύσηξε, αναστέναξε και προσπάθησε να βολευτεί στο κάθισμα». Η περιγραφή συνεχίζει ως εξής, «τον βλέπω να στέλνει μανιωδώς μηνύματα και επίτηδες απέστρεψε την οθόνη του από εμένα, οπότε φυσικά την επόμενη φορά που άρχισε να γράφει μήνυμα, κοίταξα.»
Εν ολίγοις, έχουμε έναν άνθρωπο σε μία πτήση – πιθανά και ο ίδιος να φοβάται τα αεροπλάνα, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν εξετάζεται από την Natalie – που νιώθει περιορισμένος, δυσανασχετεί που κάποιος αρκετά μεγαλόσωμος κάθεται δίπλα του και αφού προσπαθεί να βολευτεί αρχίζει να στέλνει μηνύματα σε κάποια Linda, κρύβοντας μάλιστα την οθόνη του από την διπλανή του, χωρίς καμία στιγμή να απευθυνθεί στην ίδια. Αν τα σχόλια του ήταν μεγαλόφωνα και απευθύνονταν σε εκείνη ή σε συνεπιβάτες, αν επιδεικτικά ζητούσε από το πλήρωμα θαλάμου επιβατών να του αλλάξουν θέση επιδιώκοντας να την φέρει σε δύσκολη θέση για το σώμα της, αν εν ολίγοις είχε όντως υποστεί το λεγόμενο body ή fat shaming η αντίδραση της θα ήταν κατανοητή και δικαιολογημένη.
Τίποτε όμως από αυτά δεν συνέβη, αντιθέτως, το μόνο που παραβιάστηκε ήταν ο προσωπικός χώρος και η ιδιωτική συζήτηση του συνεπιβάτη της. Η εκφοβιστική συμπεριφορά προήλθε από την ίδια όταν του ζήτησε τα ρέστα για τα μηνύματα που αντάλλαξε με την φίλη του βιντεοσκοπώντας τη συζήτηση τους, εν αγνοία του και πάλι, την οποία και ανάρτησε στο Facebook.
Εδώ λοιπόν γεννάται ένα ενδιαφέρον ερώτημα. Γιατί ένας άνθρωπος που με τέτοια ζέση διακηρύσσει πόσο καλά νιώθει στο σώμα του επιδιώκει με τέτοια ένταση είτε την αποδοχή του άλλου είτε την διαμάχη στην αντίθετη περίπτωση; Τι της δίνει το δικαίωμα να αστυνομεύσει τις σκέψεις και το χιούμορ ενός αγνώστου από την στιγμή που στην πραγματικότητα δεν την βλάπτει, δεν την εκθέτει, δεν της επιτίθεται και αντιθέτως μάλιστα φρόντισε να μην δει το περιεχόμενο της επικοινωνίας του; Γιατί θεωρεί αυτονόητο πως της επιτρέπεται να φανεί αδιάκριτη προκειμένου να μάθει τι σκέφτεται για εκείνη; Και το κυριότερο, και πιο ενδιαφέρον ερώτημα, είναι γιατί η συμπεριφορά της αυτή επικροτείται από χιλιάδες ανθρώπων;
Δεν δικαιούται κάποιος που μας συναντά τυχαία να θεωρήσει τα ρούχα μας κακόγουστα, το άρωμα μας φτηνό, τα πόδια μας στραβά ή την μύτη μας μεγάλη και να αστειευτεί με κάποιον φίλο του ιδιωτικά γι' αυτό; Οφείλουμε όλοι να περνάμε από την κρησάρα της πολιτικής ορθότητας κάθε άποψη μας ή ένα σαχλό αστείο ακόμα κι αν σκοπεύουμε να τα εκφράσουμε στον κολλητό μας γιατί μπορεί όποιος νιώσει θιγμένος να μας κάνει βούκινο δημόσια;
Η πολιτική ορθότητα εισήχθη στη σφαίρα της δημόσιας ζωής ως ένα χρήσιμο εργαλείο, ώστε να περιοριστεί και να ρυθμιστεί η ανεξέλεγκτη διατύπωση υβριστικών και προσβλητικών απόψεων που στόχευαν στην γελοιοποίηση και περιθωριοποίηση συγκεκριμένων πληθυσμιακών ομάδων. Συνετέλεσε στο να εμπεδωθεί η ατομική ταυτότητα και η αξιολόγηση των ανθρώπων ως μεμονωμένες προσωπικότητες ώστε να πάψουν να χαρακτηρίζονται ως "χοντροί", "μαύροι", "ανάπηρος" κλπ. Δυστυχώς, όμως προϊόντος του χρόνου τα ωφελήματα της έχουν κατά πολύ περιοριστεί εξαιτίας της παγίωσης μιας στρεβλής αντίληψης και εφαρμογής της, που έχει οδηγήσει στο να υπάρχουν "ιερές αγελάδες" τις οποίες κανείς δεν τολμά να θίξει. Σπάνια τολμά κανείς να επικρίνει κάποιον που ανήκει σε αυτές τις "προστατευόμενες" ομάδες από φόβο μη χαρακτηριστεί ρατσιστής ή αναίσθητος.
Η μοναδική λαμπρή εξαίρεση στον κανόνα αυτό που έχει πέσει στην δική μου αντίληψη ήταν το 2003, με την μορφή μιας εντυπωσιακής γαλλόφωνης διαφήμισης της Ένωσης Ατόμων για την Στέγαση Αναπήρων επ' αφορμή του Ευρωπαϊκού Έτους Ατόμων με Αναπηρία. Στο τηλεοπτικό αυτό σποτ βλέπουμε μια παρέα που γευματίζει. Ένας εξ αυτών λέει διαρκώς ασύλληπτα σεξιστικά και προσβλητικά πράγματα όμως όλοι κοιτάζουν κάπως αποστασιοποιημένα και δεν αντιδρούν όπως θα περίμενε κανείς. Στη συνέχεια το πλάνο ανοίγει και βλέπουμε πως ο εν λόγω άνδρας κάθεται σε αναπηρικό καροτσάκι ενώ εκείνη την στιγμή ακούγεται μια φωνή που λέει "Αυτός ο άνδρας είναι άτομο με αναπηρία, αλλά πάνω απ' όλα είναι μαλάκας. Τα άτομα με αναπηρία είναι κι αυτοί άνδρες και γυναίκες όπως όλοι μας."
Αυτή η παγωμάρα και η αμηχανία των συνδαιτημόνων συνδέεται άμεσα με το αντανακλαστικό επιβράβευσης της διαπόμπευσης του συνεπιβάτη της Natalie Hage, γιατί είναι το αποτέλεσμα της στρεβλής και υποκριτικής έκφρασης της πολιτικής ορθότητας που αποδίδει το καθεστώς του θύματος σε ανθρώπους ακόμα κι όταν είναι θύτες, και τους επιτρέπει να διεκδικήσουν εκβιαστικά μια συγγνώμη που κανείς δεν τους οφείλει.