Δεν πρόλαβε καλά καλά να ανακοινωθεί η είδηση πως το Gay Pride φέτος θα μεταφερθεί στο Σύνταγμα και φυσικά οι αντιδράσεις ήταν πλείστες και δυστυχώς αναμενόμενες. «Αδερφές και παλικάρια», «Άντε πάλι το τσίρκο Μεντράνο», «Ο θεσμός είναι προσβολή για τους ομοφυλόφιλους που σέβονται τον εαυτό τους», καθώς και κάποιοι που θεωρούν εαυτόν νηφάλιο σχολιαστή κι αναρωτιούνται αν οι παρελάσεις υπερηφάνειας θα έπρεπε να πραγματοποιούνται σε χώρες όπου πραγματικά οι LGBTQI+ υφίστανται καταπίεση. Η πλειονότητα των σχολιαστών της ανάρτησης της σχετικής είδησης είναι άνδρες που στο πιο χαλαρό τους λένε «άντε να γελάσουμε και φέτος».
Ωστόσο, την προσοχή μου τράβηξε το σχόλιο μιας γυναίκας –ή τουλάχιστον ενός γυναικείου προφίλ στο Facebook, γιατί ως γνωστόν στο διαδίκτυο κανείς δεν γνωρίζει ότι είσαι σκύλος- που έλεγε επί λέξει: «Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να γίνεται αυτή η γελοιότητα κάθε χρόνο!». Στη γυναίκα αυτή, λοιπόν, θα ήθελα να απαντήσω πως μου φαίνεται αδιανόητο μια ετεροφυλόφιλη γυναίκα να μην αντιλαμβάνεται πως η γιορτή αυτή την αφορά απόλυτα.
Για την αναγκαιότητα πραγματοποίησης τέτοιων εκδηλώσεων έχουν γραφτεί άπειρα κείμενα των οποίων η επιχειρηματολογία εδράζεται στα ανθρώπινα δικαιώματα, την ισονομία, την ανθρωπιά, τη συμπόνοια, βρε αδερφέ. Ας μη γελιόμαστε όμως, αν κάποιος σχολιάζει το Pride με τέτοιο τρόπο όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα. Κοινώς αδιαφορεί πλήρως για το αν δύο άνθρωποι που αγαπιούνται όχι μόνο στερούνται το δικαίωμα να είναι ίσοι απέναντι στον νόμο, αλλά ακόμα ακόμα δεν μπορούν ούτε να φιληθούν στο στόμα αυθόρμητα, όποτε το θελήσουν είτε είναι κάποιος δίπλα τους είτε όχι.
Για καθαρά εγωιστικούς λόγους θα συνιστούσα σε όσες ονειρεύονται μια «κανονική» ζωή με έρωτα, γάμο, βαφτίσια και πολλά καδράκια γεμάτα φωτογραφίες με απαστράπτοντα χαμόγελα, τα οποία να είναι αληθινά, να στηρίξουν τα πανηγυράκια με τις τρελές και τις σημαίες ουράνιο τόξο.
Πριν προχωρήσω στον συλλογισμό μου θέλω να διατυπώσω τη βάσιμη υποψία πως οι στρέιτ γυναίκες που προσδιορίζονται από την «κανονικότητά» τους μάλλον δεν συχνάζουν σε gay club. Κακώς, πολύ κακώς. Γιατί α) ως straight γυναίκα μπορώ να τις διαβεβαιώσω πως εκεί μπορούν να χορέψουν με μανία, φορώντας ό,τι θέλουν χωρίς να προσπαθήσει κανείς να τους πιάσει τον κώλο ή να τις κάνει να νιώσουν εξώλης και προώλης, και β) θα συναντούσαν γνωστούς τους -παντρεμένους με παιδιά- σε έξαλλη κατάσταση την οποία φυσικά οι γυναίκες τους ούτε μπορούν να φανταστούν. Βασιζόμενη λοιπόν σε αυτή την συχνή, σας διαβεβαιώ, εικόνα διατυπώνω το ένα και μοναδικό επιχείρημα που μπορεί να κλονίσει την βεβαιότητα τους ότι το θέμα αυτό αφορά μόνο τις γελοίες λούγκρες με τα φτερά και τα πούπουλα που θέλουν να βροντοφωνάξουν τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό και πατάει πάνω σε κάτι που τις καίει: την δική τους ευτυχία. Γιατί δεν έχουν αναλογιστεί ποτέ ότι το αγόρι που λόγω του φόβου, του εξευτελισμού και της κοινωνικής απόρριψης δεν θα αποκαλύψει ποτέ ότι αγαπά τα αγόρια, κατά πάσα πιθανότητα θα υποκύψει και σε άλλες οικογενειακές πιέσεις και κοινωνικές επιταγές και κάποτε θα παντρευτεί εκείνες. Ή τις κόρες τους. Ή τις εγγονές τους. Κι όχι μόνο θα τις παντρευτεί, αλλά προκειμένου να το πετύχει θα υποκριθεί τον ερωτευμένο, θα κάνει παιδιά μαζί τους και θα καταδικασθούν αμφότεροι σε μία ζωή απατηλής οικογενειακής ευτυχίας. Ο ένας από φόβο, η άλλη από άγνοια. Ο ένας κατά πάσα πιθανότητα θα ξεδίνει στα gay club και τις σάουνες τα σαββατοκύριακα που η σύζυγος πηγαίνει με τα παιδιά στο χωριό στους γονείς της κι εκείνη θα βράζει στο ανέραστο ζουμί της, διερωτώμενη τι κάνει λάθος. Φταίει που πήρε κιλά με την εγκυμοσύνη; Μήπως αφέθηκε; Μήπως που δεν τα προλαβαίνει όλα κι είναι κουρασμένη; Όμως θα της διαφεύγει η αλήθεια και η αίσθηση της απόρριψης θα εδραιώνεται μέσα της. Και νομίζω πως κανείς μας δεν θέλει να νιώθει απορριπτέος από τον σύντροφο που διάλεξε στην ζωή του.
Για καθαρά εγωιστικούς λόγους λοιπόν θα συνιστούσα σε όσες ονειρεύονται μια «κανονική» ζωή με έρωτα, γάμο, βαφτίσια και πολλά καδράκια γεμάτα φωτογραφίες με απαστράπτοντα χαμόγελα τα οποία να είναι αληθινά, να στηρίξουν τα πανηγυράκια με τις τρελές και τις σημαίες ουράνιο τόξο. Είναι ο μόνος τρόπος να είναι βέβαιες πως ο άνδρας που στέκεται δίπλα τους τις επιλέγει στ' αλήθεια, θα τις επιθυμεί και θα τις αγαπά όσο κι εκείνες. Γιατί θα έχει πια το ελεύθερο, αν έλκεται από τον αδελφό ή τον κολλητό τους να διαλέξει εκείνον, γιατί η ισότητα θα έχει κατακτηθεί.