O 17χρονος Δημήτρης Παπαδημητρίου είναι αθλητής ιστιοπλοΐας (laser radial), ασχολείται με το άθλημα από τα 6 του και από το 2009 προπονείται στον Ναυτικό Όμιλο Βουλιαγμένης. «Με πήγαινε ο πατέρας μου στη θάλασσα από μωρό, έτσι κόλλησα» λέει. «Στη συνέχεια με έγραψε σε μαθήματα ιστιοπλοΐας, είχα καλή χημεία με τους προπονητές μου και με έκαναν να την αγαπήσω. Το 2014 βγήκα τρίτος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, το 2015 δεύτερος στο Ευρωπαϊκό και πέρσι πήρα την πρώτη θέση στο Πανευρωπαϊκό και στο Παγκόσμιο μέσα σε δύο εβδομάδες – ήταν το πιο ωραίο καλοκαίρι της ζωής μου.
Η ιστιοπλοΐα είναι δύσκολο άθλημα, γιατί έρχεσαι αντιμέτωπος με τη θάλασσα και οι καιρικές συνθήκες μπορεί να ανατραπούν μέσα σε τρία λεπτά. Μπορεί να έρθει μπουρίνι και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα. Είναι πολύ τρομακτικό. Ειδικά όταν ήμουν μικρός, φοβόμουν πάρα πολύ. Σιγά-σιγά, η θάλασσα έγινε φίλη μου. Πλέον δεν τη φοβάμαι καθόλου. Κάθε μέρα ανυπομονώ να έρθει η στιγμή να μπω στο σκάφος. Παρακαλάω να έχει αέρα για να έχει ενδιαφέρον η προπόνηση. Ο πρωταθλητισμός είναι ακόμη μεγαλύτερη πρόκληση, σωματικά και ψυχολογικά. Έχεις αντιπάλους και πρέπει να είσαι ήρεμος και συγκεντρωμένος και από την άλλη πρέπει να χρησιμοποιείς τα νεύρα σου για να σου δίνουν ορμή. Μέσα στη θάλασσα νιώθω ελευθερία και ο μόνος στόχος είναι να πηγαίνω μπροστά. Δεν ξέρω τι θα γινόμουν αν δεν έκανα ιστιοπλοΐα κάθε πρωί. Τα συναισθήματα είναι μοναδικά. Όταν δεν τα πάω καλά, ξέρω ότι την επόμενη φορά θα προσπαθήσω 4 φορές παραπάνω. Είναι λογικό και να βγεις πρώτος αλλά και τελευταίος.
Κάνω προπόνηση από τη 1 μέχρι τις 5. Μετά την προπόνηση τρώω ένα τοστ ή μια αραβική με έναν χυμό. Μετά γυρνάω σπίτι, τρώω ό,τι έχει μαγειρέψει η μαμά και πηγαίνω γυμναστήριο. Επιστρέφω στις 10, αράζω μία ώρα στην τηλεόραση, τρώω γιαούρτι με μέλι και καρύδια ή σουβλάκι. Και πέφτω ξερός.
Τα πράγματα στην Ελλάδα είναι πολύ δύσκολα σε σχέση με άλλες χώρες. Ευτυχώς, υπάρχουν προπονητές και αθλητές που είναι αξιόλογοι. Η ομοσπονδία βοηθάει μόνο αν έχεις πετύχει κάποια διάκριση. Αλλά για να φτάσεις μέχρι εκεί, πρέπει να δώσεις λεφτά από την τσέπη σου και αν ο μπαμπάς δεν έχει, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Φέτος, για πρώτη φορά έχω βοήθεια από χορηγό και υποτροφία από το σχολείο μου.
Έχω θυσιάσει πολλές ώρες που θα μπορούσα να είμαι με τους φίλους μου, πολλές βόλτες, διακοπές. Η χαρά όμως είναι τόσο μεγάλη όταν παίρνω μια διάκριση, που δεν με νοιάζει. Πάλι καλά, έχω καλούς φίλους! Το πρόγραμμά μου είναι σταθερό, προπονούμαι και τρώω: ξυπνάω κάθε μέρα πρωί και πηγαίνω για τρέξιμο. Μετά τρώω πρωινό για να μου δώσει ενέργεια: μούσλι και κουάκερ με γιαούρτι ή γάλα, ψωμί με βούτυρο και μέλι και μήλα. Ετοιμάζω την τσάντα μου, τρώω ένα τοστ ή μια μπανάνα, παίρνω το λεωφορείο για να έρθω στη Βουλιαγμένη. Κάνω προπόνηση από τη 1 μέχρι τις 5. Μετά την προπόνηση τρώω ένα τοστ ή μια αραβική με έναν χυμό. Μετά γυρνάω σπίτι, τρώω ό,τι έχει μαγειρέψει η μαμά και πηγαίνω γυμναστήριο. Επιστρέφω στις 10, αράζω μία ώρα στην τηλεόραση, τρώω γιαούρτι με μέλι και καρύδια ή σουβλάκι. Και πέφτω ξερός. Οι επόμενοι στόχοι μου είναι η ολυμπιακή ομάδα και η Ολυμπιάδα του 2020...»
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO