Η Mareva Galanter φοράει ένα κίτρινο μίνι φόρεμα και τραγουδάει τη διασκευή στο «This ιs not a love song» των PIL, με την ηδυπάθεια και τη σιγουριά μια μεγάλης ντίβας (θα μπορούσε, ας πούμε να ήταν η Jane Birkin, αν είχε γεννηθεί πριν μερικές δεκαετίες). Χειροκρότημα. Και ύστερα σειρά έχει το «Mala Vida» του Manu Chaο, αυτού του επαναστάτη του γλυκού νερού που έχει ένα τεράστιο fan base στην Ελλάδα και κάποτε είχε «πλημμυρίσει» τη Φρεαττύδα και ύστερα τη Μαλακάσα. Η Mareva αφαιρεί από το κομμάτι την πανηγυρτζήδικη ατμόσφαιρα και με ένα femme fatale άγγιγμα το κάνει δικό της σε μια αργόσυρτη εκδοχή του. Ξανά χειροκρότημα. Ο κόσμος φυσικά ενθουσιάζεται γιατί πρόκειται για κομμάτια που ακόμα και ο μέσος ακροατής τα έχει κάπου στο μουσικό του υποσυνείδητο και μπορεί εύκολα να τα επαναφέρει με την πρώτη μελωδία και να περάσει καλά σε μια συναυλία. Επόμενη σκηνή. Η Liset Alea (η έτερη τραγουδίστρια των Nouvelle Vague που έχει έρθει για τα ελληνικά live) χορεύει μανιασμένα πάνω στο τραπέζι στο πατάρι του Tiki στο Κουκάκι μια εκτέλεση του «Zoot suit riot» των Cherry Poppin Daddies (ένα εκπληκτικό σουίνγκ κομμάτι που περιγράφει τις συμπλοκές που γίνονταν μεταξύ Αμερικανών στρατιωτών και Μεξικανών μεταναστών στο Λος Αντζελες κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου). Χορεύει αποφεύγοντας με μαεστρία ποτήρια γεμάτα βότκα, πιάτα με σπρινγκ ρολς και ένα μπολ με ποπκόρν, μέχρι που γλιστράει και πέφτει κάτω. Τη σηκώνω. «Είμαι μια χαρά», μου λέει με σχεδόν άπταιστη ελληνική προφορά και ύστερα μου λέει ότι είχε μια εξάχρονη σχέση με Έλληνα και περνούσε τα καλοκαίρια της στην Αθήνα και την Άνδρο. To Tiki είναι ασφυκτικά γεμάτο κι εμείς έχουμε κάτσει σε μια γωνιά μπροστά από ένα τεράστιο φυτό εσωτερικού χώρου και κάτω από διάφορα καδράκια με φωτογραφιές του Σερζ Γκενσμπούρ σε διάφορες φάσεις της ζωής του (πάντως, σε όλες καπνίζει). Ένας ιστορικός χώρος για την αθηναϊκή νύχτα, εδώ που κάποτε άνοιξε το Deluxe του Πότσιου, η μετεξέλιξη του Zoo της Σεβαστείας και το πρώτο μαγαζί στην πόλη που έφερε τη lounge μόδα (που μετά έγινε εφιάλτης) και το γκουρμέ φαγητό στα μπαρ. Τώρα, ο νέος ιδιοκτήτης, ο Δημήτρης Βόγλης (που έχει γράψει τα χιλιόμετρα του στις διοργανώσεις συναυλιών), του έχει δώσει μια cool exotica διάσταση που τόσο πήγαινε με τον Jimi Tenor, όταν είχε παίξει εδώ πριν δυο χρόνια. Ένα φανταστικό μαγαζί σε μια περιοχή που κάποτε είχε πολλή νύχτα, εκεί κοντά ήταν το Avant Garde, ένα dance club σε μια παράλληλη της Συγγρού που ποτέ δεν θυμάμαι το όνομά του, γκέι, τραβεστί, το «24ωρο» για πατσά, το Mad λίγο πιο πέρα, κόλαση γινόταν τα Σαββατόβραδα.
Ο Marc Collin είναι ένας από τους δυο «εγκεφάλους» της μπάντας (οι τραγουδίστριες των Nouvelle Vague δεν είναι ποτέ μόνιμες, έρχονται και παρέρχονται). Του αρέσει η Αθήνα, έχει έρθει αρκετές φορές. «Μου αρέσει πολύ αυτή η μείξη παλιού και νέου και η απίστευτη ενέργεια που έχει αυτή η πόλη. Πάντως, οι αγαπημένες μου πόλεις είναι το Βελιγράδι και η Κωνσταντινούπολη». Και ύστερα αναφέρεται στην Όλγα Κουκλάκη, την οποία θεωρεί πολύ σπουδαία και τελευταία προσπαθεί να την πείσει να επιστρέψει στη Γαλλία και να συνεχίσει την καριέρα που άφησε στη μέση. Και τότε ο Βόγλης (που σήμερα εκτελεί και χρέη DJ) βάζει το «Ukuyéyé», ένα κομμάτι από τον πρώτο σόλο δίσκο της Mareva, και αμέσως μετά το «Blitzkrieg Pop» των Ramones και οι δυο Γαλλίδες χορεύουν πάλι σαν να ακούν σουίνγκ κομμάτι. Πιστεύω ότι οι Γαλλίδες έχουν έναν συγκεκριμένο τρόπο να χορεύουν τα πάντα, είτε αυτό είναι τσιφτετέλι είτε το «Rock Lobster» των Β-52s. Ύστερα κάθονται. H tour manager τις βγάζε φωτογραφία με το iPhone και αυτές τρώνε φέτες πορτοκάλι, κοιτάζοντας τον φακό με ένα βλέμμα λες και παίζουν στο Με κομμένη την ανάσα του Γκοντάρ. Η Mareva που γεννήθηκε στην Ταϊτή και το 1999 στέφθηκε Μις Γαλλία δαγκώνει το φύλλο από το φυτό της γλάστρας και σχεδόν μεθυσμένη σιγοψυθιρίζει ένα κομμάτι της Francoise Hardy.