Ο πρωταγωνιστής της ταινίας, ο μικρός Ερνέστο, γιος ενός ζεύγους αντιστασιακών, αναγκάζεται να μεγαλώσει πιο γρήγορα από τα παιδιά της ηλικίας του...
Αυτό δεν ήταν πρόβλημα για τον Ερνέστο. Είναι η κανονική ζωή γι' αυτόν. Καταλαβαίνει απολύτως για ποιον λόγο γίνονται τα πάντα. Δεν συνειδητοποιεί βεβαίως απολύτως τις ιδέες και τα ιδανικά για τα οποία μάχονται οι γονείς του, όμως σε αυτόν έχουν περάσει ως ο μοναδικός τρόπος να ζεις τη ζωή σου.
Ο Χουάν δεν «θύμωσε» ποτέ με τους γονείς του που έμεινε ουσιαστικά μόνος του σε μια τόσο μικρή ηλικία;
Κοίτα, πολλοί γονείς αφήνουν τελείως μόνα τους τα παιδιά ή με νταντάδες κ.λπ. Όταν αυτά μεγαλώνουν, δεν συγχωρούν τους γονείς τους που τους εγκατέλειψαν. Οι γονείς σε όλο τον κόσμο αναγκάζουν τα παιδιά τους να ζουν τη ζωή τους σύμφωνα με τα δικά τους ωράρια τους, τα ιδανικά τους κ.λπ.
Ναι, αλλά η ζωή των γονιών του Ερνέστο, ως αντιστασιακών, είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη. Φαίνεται ξεκάθαρα τη στιγμή που η γιαγιά τούς εκλιπαρεί να φύγουν από τη χώρα ή να της δώσουν το παιδί.
Αυτό που ήθελα να δείξω με τη συγκεκριμένη σκηνή είναι ότι κανείς δεν είναι σωστός ή λάθος. Όλοι έχουν τους λόγους τους. Η γιαγιά πάντα ζούσε στον φόβο, ποτέ δεν πολέμησε για τις αξίες της. Οι γονείς, όμως, δείχνουν στο παιδί έναν άλλο τρόπο ζωής, το να πολεμάς για τα πιστεύω σου. Αν έμενε με τη γιαγιά, δεν θα τον μάθαινε ποτέ.
Εσύ τι θα έκανες στη θέση των γονιών του Ερνέστο;
Νομίζω ότι όλη η ταινία λειτούργησε ως ένας μεγάλος καθρέφτης. Πολλοί κοιτάχτηκαν μέσα σε αυτόν και αναρωτήθηκαν «τι θα κάναμε σήμερα»; Εγώ, το λέω πολύ συνειδητοποιημένα, θα έκανα ό,τι ακριβώς έκαναν οι γονείς του Ερνέστο.
Βλέπεις να συμμερίζονται και άλλοι στην Αργεντινή αυτή την ακτιβιστική προσέγγισή σου;
Αυτό που συμβαίνει τώρα στην Αργεντινή είναι ότι πολλά νέα άτομα καταλαβαίνουν πως η πολιτική είναι ο τρόπος δημιουργίας της πραγματικότητας και προστασίας της κουλτούρας σου. Έτσι, λοιπόν, βλέπουμε πολλά άτομα μεταξύ 15 και 30 χρόνων να μπαίνουν στην πολιτική.