Απότους πιο συμπαθείς και εύστροφουςεκπρoσώπους της φατρίαςτων εστέτ τραγουδοποιών ανεξάρτητηςποπ, ο Momus τραγουδούσε στηδεκαετία του '80 εύθυμους αυτοβιογραφικούςσκοπούς όπως το «Ήμουν ένας ΜαοϊκόςΔιανοούμενος στην Καρδιά της ΜουσικήςΒιομηχανίας» ή το «Η Ηθική είναιΜαταιοδοξία». Και πολλά άλλα τέτοιαωραία «ποπ μανιφέστα» όπωςαρέσκονται να λένε οι μουσικοκριτικοί.Για κάποιο μυστηριώδη λόγο επίσης, απόκάποιο σημείο και μετά, τον σκεφτόμουνως κεντρικό ήρωα στο «Ο Ροβινσών στηΜύκονο», όποτε τύχαινε ν' ακούσω τοτραγούδι του Χατζιδάκι, που είχεκυκλοφορήσει όμως λίγα χρόνια πρινέρθει ο μικρός Nick ναεγκατασταθεί εν μέσω χούντας στο σπίτιπου παραχωρούσε η βρετανική πρεσβείαστο διπλωματικό υπάλληλο μπαμπά του.Πολλά χρόνια μετά, και ενώ ήταν ήδηγνωστός στην indie πιάτσαμε το όνομα του Μώμου, του αρχαίου Έλληναθεού του χλευασμού, το οποίο είχε επιλέξειγια «stage name»,θυμάμαι να τον εγκαλεί ως «παρακμιακόσεξιστή» το τότε σταλινικό πολιτικόγραφείο της μουσικής εφημερίδας «NME»και ειδικά η φεμινιστική φράξια του -ένα πολύ χαριτωμένο περιστατικό indie«τρικυμίας στο σφηνάκι», το οποίοείχε μάλιστα καταγραφεί και στο πολύωραίο ταινιάκι που είχε κάνει για τονMomus ο Νίκος Τριανταφυλλίδηςπριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια (καιβάλε). Γελάει καλά όμως όποιος γελάειτελευταίος, κι ενώ το «NME»είναι πλέον ένα έντυπο περιορισμένηςκυκλοφορίας και απήχησης, ο Momusείχε την ευφυή ιδέα να αναβαπτιστεί ωςcontemporary (sound)artist, να αγκαλιάσει τηνιαπωνική ποπ κουλτούρα τόσο θερμά όσοτον είχε αγκαλιάσει κι αυτή, βρίσκονταςστο Τόκιο -το αποκούμπι κάθε Δυτικούcult καλλιτέχνη- όχι μόνομια νέα γενιά πιστών οπαδών αλλά (το πιοσημαντικό ίσως) και μια γκόμενα-αδελφήψυχή. Τη διαδρομή Τόκιο - Βερολίνο τηνέχει πλέον για πλάκα ο Momus,που ταξιδεύει διαρκώς συμμετέχονταςσε πολλές από τις στάσεις του ετήσιουσιρκουί των διάφορων «biennale»του πλανήτη. Όχι όμως και στη δική μας«Destroy Athens»έκθεση, την οποία βέβαια είδε με αφορμήτη ζωντανή παράσταση που ήρθε να δώσειμε το laptop του στο Bios,και αποφάσισε ότι η «πρώτη αθηναϊκήbiennale» (ταρατατζούμ)τυγχάνει της αποδοχής του -όπως γράφειστην περίφημη, ακούραστα κοσμοπολίτικηκαι πολύ ενημερωμένη ιστοσελίδα του,που έχει τίτλο «ClickOpera»- για να προσθέσειότι έκανε ζαβολιά και την είδε «ανάποδα»με τη Γιαπωνέζα σύντροφό του (από τοτέλος της προκαθορισμένης διαδρομής,δηλαδή, προς την αρχή), μέχρι που κάποιοςφύλακας πήγε να τον επαναφέρει στηντάξη. Κι ο Momus τού λέει:«Destroy Athensδεν λέγεται η έκθεση; Εμείς καταστρέφουμετην αφήγηση των Αθηναίων επιμελητώντης έκθεσης!». «Αν είναι έτσι,εντάξει τότε» του απαντά ο φύλακας.
Τοπιο ενδιαφέρον όμως απόσπασμα από το«αθηναϊκό ημερολόγιο» του Momusαφορά την επίσκεψή του στα «πάτριαεδάφη» του Παλαιού Ψυχικού μετά απόσαράντα σχεδόν χρόνια: «...ToΣάββατο πήγα με τον Μπάμπη (τον καλύτερόμου φίλο από τότε που ήμουν είκοσιχρονών) στο Ψυχικό, το αθηναϊκό προάστιοόπου ζούσαμε παιδιά (εγώ ήμουν δέκατότε, ο Μπάμπης λίγο μικρότερος - οικομμουνιστές γονείς του την έκαναν γιατη Ρώμη και το Λονδίνο όταν ανέλαβαντην εξουσία οι συνταγματάρχες). Η οδόςΝαρκίσσου, όπου είχα ένα μικρό δωμάτιοσαν κουτί που έβλεπε στο δρόμο (το δωμάτιοόπου είχα την εμπειρία του πρώτου μουοργασμού!), ήταν ήρεμη. Οι πορτοκαλιές,η τόσο έντονη οσμή πεύκου και ευκάλυπτου,μια χελώνα μωρό σ' έναν τοίχο του κήπου,ένα τζιτζίκι που τραγουδά στα κλαδιάτου παλιού πεύκου (που μοιάζει αμυδράζαρωμένο), τα μαρμαρένια βουνά στο βάθοςνα σχηματίζουν το πλαίσιο ολόκληρηςτης εικόνας. Υπάρχουν ακόμα κάποια παλιάMini Cooper στοΨυχικό, με χοντρά αγωνιστικά λάστιχα,όπως το 1969 που ζούσα εδώ. Τα περίπτεραπουλάνε ακόμα τις σοκολάτες που αγόραζαμικρός (σημείωση του μεταφραστή: Πρόκειται-φυσικά- για τις σοκολάτες αμυγδάλουΊον και «υγείας» Παυλίδη) στο ίδιοακριβώς περιτύλιγμα. Το σουπερμάρκετΆλφα-Βήτα παραμένει στον κεντρικόδρόμο, αν και, προς έντονη απογοήτευσήμου, τα προϊόντα στα ράφια προέρχονταιπλέον από την παγκοσμιοποιημένη αγορά.Αγόρασα λίγο σούσι που είχε την ίδιαγεύση με οποιοδήποτε σούσι πάρεις απόοποιοδήποτε σουπερμάρκετ του πλανήτη.Η καφετέρια Bluebell έγινεταχυδρομείο. Το Σάββατο οι δρόμοι ήτανέρημοι. Πολλοί είχαν φύγει λόγω εκλογών.Εκτός από τους στραβωμένους σεκιουριτάδες,κανείς δεν κυκλοφορούσε στο δρόμο... Μεκάποια ανακούφιση λοιπόν επέστρεψα στηγειτονιά του Κεραμεικού, όπου είδαμε(στο πλαίσιο της έκθεσης ReMap)βραζιλιάνικες ταινίες σ' ένα οικόπεδοπαρέα με πολλά κουνούπια, τρώγονταςφρέσκο φαΐ από ένα υπέροχο μικρό φαγάδικο-ένιωσα ότι ήμουν στην Ύδρα ή στην Άνδρο!-πριν πάρουμε το δρόμο για τον πολύ σικχώρο του Bios, όπου έπαιξαγια δύο ώρες με πολύ καλή διάθεση καιπολύ πείσμα να αναπληρώσω για ταπροβλήματα ήχου...».
Τουέλειψε φαίνεται του Momusο Ζήκος ο μπακαλόγατος (και σε ποιον δενέχει λείψει άλλωστε;) και θέλει να τονξαναδεί να εργάζεται στο Βασιλόπουλοτου Ψυχικού το 2007. Και επίσης θεωρεί ότιτο Bios είναι πολύ σικ! Αλλάαυτό είναι το ενδιαφέρον ενός ξένουβλέμματος, έστω και με έντονη ροπή στονurbanista εξωτισμό. Το αστείοπάντως είναι ότι κάποιος αναγνώστηςτου blog, εκστασιασμένοςαπό την πληθώρα των συναρπαστικώνσυνειρμών που προκαλεί το όνομα τουμεγαλοαστικού αθηναϊκού προαστίουγραμμένο με λατινικούς χαρακτήρες,έστειλε post στο οποίοέγραφε μόνο: «Δεν έχεις ζήσει τίποτε,αν δεν έχεις ζήσει σ' ένα μέρος πουλέγεται Psychiko»!