Θυμάμαι ένα περιστατικό προ καιρού –και πάντως πριν ανέλθει στην εξουσία, διά της εις άτοπον απαγωγής και νομοτελειακά σχεδόν, η «πρώτη φορά Αριστερά» με τη συνδρομή ακραίου τμήματος της αιώνιας καραδεξιάς– που ένας «συριζαίος» στην ομήγυρη αποκρίθηκε στην έκρηξη κάποιου έξαλλου προς στιγμήν «φιλελέ» με σαρδόνιο μειδίαμα και τη φράση «έναν-έναν θα σας τρελάνουμε». Και πράγματι έτσι έγινε, ή τουλάχιστον αυτή την εντύπωση μπορεί να σχηματίσει κανείς παρακολουθώντας τις καρτούν αναφλέξεις που παθαίνουν νηφάλιοι και σκεπτόμενοι κατά κανόνα άνθρωποι που έχουν να επιδείξουν προοδευτικό background, καθώς ολισθαίνουν τακτικά πλέον σε ακραίες συντηρητικές και αντιδραστικές θέσεις, ή ακόμα και στον παραλογισμό, μόνο και μόνο εξαιτίας της αντανακλαστικής τους δυσανεξίας προς τον καθεστωτικό οπορτουνισμό που συχνά επιδεικνύει αυτή η κυβέρνηση, η οποία δεν έχει προηγούμενο στους τρόπους με τους οποίους τα θέλει όλα δικά της, οδηγώντας μας όλους στα κάγκελα.
Δεν αξίζει να τρελαθεί κανείς όμως, με καμιά κυβέρνηση. Ούτε να επιτρέπει στον εαυτό του να υποκύπτει σε τέτοιον ακραίο ετεροπροσδιορισμό κάνοντας delete σε αρχές, ιδέες και αισθητικά κριτήρια που έχουν δοκιμαστεί με επιτυχία, επειδή ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος να (θεωρηθεί ότι) συγκλίνει με τη λαϊκίστικη ρητορική των κυβερνώντων. Ούτε να βλέπει παντού «συριζαίους» (δεν υπάρχουν έτσι κι αλλιώς πολλοί στην πραγματικότητα) τοποτηρητές-μπαμπούλες κατ' αντιστοιχία με τους «πρασινοφρουρούς της γειτονιάς» κάποτε. Ούτε να εγκαλεί την «καμένη» νεολαία για την ψήφο της, λες και την ώρα που βρέθηκε να κολυμπάει κι αυτή στα τοξικά απόνερα της κρίσης είχε φοβερές επιλογές και τις πέταξε στον κάδο του εκλογικού παραβάν – εξάλλου κανείς δεν δικαιώθηκε ποτέ κατηγορώντας τα άμυαλα νιάτα, ακόμα κι αν τεχνικά είχε δίκιο, ούτε ένας.
Νηφάλιοι και σκεπτόμενοι κατά κανόνα άνθρωποι που έχουν να επιδείξουν προοδευτικό background, ολισθαίνουν τακτικά πλέον σε ακραίες συντηρητικές και αντιδραστικές θέσεις, μόνο και μόνο εξαιτίας της αντανακλαστικής τους δυσανεξίας προς τον καθεστωτικό οπορτουνισμό που συχνά επιδεικνύει αυτή η κυβέρνηση, η οποία δεν έχει προηγούμενο στους τρόπους με τους οποίους τα θέλει όλα δικά της, οδηγώντας μας όλους στα κάγκελα.
Ούτε να ξεπέφτει σε ξινό, κλινικό, καταγγελτικό ύφος που θυμίζει κοσμικογράφους των '90s και σε ρετρό υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς τύπου «άπλυτοι» και «χασικλήδες» που θα έκαναν περήφανο τον στριμμένο και ψιλοφασιστάκο θείο που ξέρναγε χολή κάποτε στο οικογενειακό τραπέζι. Και, τέλος πάντων, αυτός ήταν από άλλους καιρούς, δικαιολογείται εν μέρει. Όπως λένε και στην Αμερική, δικαιολογώντας τα «παλιακά» λεκτικά ατοπήματα ανθρώπων που δεν έζησαν εγκαίρως την κατοχύρωση της πολιτικής ορθότητας με όλα τα καλά και τα στραβά της, «δεν είναι ρατσιστής, είναι πάνω από 70». Πώς γίνεται όμως κάποιοι σύγχρονοι «διαφωτισμένοι» και «ορθολογιστές» να καίνε τα τοτέμ τους και να παρασύρονται σε ακραίες νεοσυντηρητικές θέσεις που κάποιες φορές βρίσκονται λίγα μόνο μέτρα μακριά από τα χωράφια της πιο παλαβής Δεξιάς;
Είναι αποκαρδιωτικό να βλέπεις (φιλ)ελεύθερα πνεύματανα ανακαλύπτουν (αίφνης;) τη διαχρονική γοητεία κέρινων ομοιωμάτων του ακραίου συντηρητισμού, όπως η Θάτσερ φέρ' ειπείν, έχοντας ήσυχο το κεφάλι τους ότι, παρ' όλα αυτά, δεν είναι δεξιοί (ποιος παραδέχεται, άλλωστε, ότι είναι δεξιός; Μόνο κάτι λούμπεν στοιχεία), επειδή αποδέχονται, ξέρω γω, τα δικαιώματα των γκέι που η Σιδηρά Κυρία δεν αποδεχόταν, και συγχρόνως να επιδεικνύουν γηπεδική εμπάθεια και εσωστρέφεια, ανάγοντας στα θλιβερά καθ' ημάς ακόμα και ξένους και απολύτως καταξιωμένους στον χώρο τους ανθρώπους, οι οποίοι τους φαίνονται ύποπτοι και πιθανόν «κρυφοσυριζαίοι» λόγω αντι-νεοφιλέλευθερης ατζέντας. Ακόμα και ο Eno (Ίνο δεν στέκει, ξεχάστε το, είναι σαν να γράφεις στα ελληνικά ένα πασίγνωστο brand, όπως Σόνυ ή Άι-Φον), με αφορμή την επίσκεψή του, τα άκουσε από κάποιους επειδή κατά καιρούς έχει τονίσει κάτι προφανή περί εκτροχιασμού του ύστερου καπιταλισμού και επειδή είχε τακιμιάσει ένα φεγγάρι με τον Βαρουφάκη. Εντάξει, ουδείς αλάνθαστος – ακόμα κι ο Εγκέφαλος, ο οποίος όμως πάντα συνιστούσε να εμπιστευόμαστε τις ιδέες και όχι τόσο «τα συναισθήματα, που είναι πολύ πιο επικίνδυνα από τις ιδέες, ακριβώς επειδή δεν επιδέχονται ορθολογική αξιολόγηση – μεγαλώνουν μυστικά, εξαπλώνονται υπογείως και ξαφνικά, μια μέρα, σκάνε προς πάσα κατεύθυνση».