Καλό είναι να μην προβαίνει κανείς σε γενικεύσεις-οδοστρωτήρες και ισοπεδωτικά συμπεράσματα, κρίνοντας από μεμονωμένα περιστατικά, αλλά δεν γίνεται κι αλλιώς στην πραγματικότητα.
Άμα σου τύχει μία, δύο, τρεις, φυσιολογικό είναι να σκεφτείς ότι δεν πρόκειται για σύμπτωση, κάτι παίζει εδώ. Πρόσφατα, λοιπόν, σε οικείο, «πολιτισμένο», «αστικό», υπεράνω υποψίας στέκι ζήτησα με πολύ ευγενικό, παρακλητικό (στα όρια του γλοιώδους) τρόπο από ζευγάρι που είχε πιάσει ολόκληρο πάγκο, αν είχε την καλοσύνη να μετακινηθεί ελάχιστα, έτσι ώστε να χωρέσει και η δική μας τριμελής συντροφιά.
Ο τύπος με κοίταξε πλάγια και βλοσυρά, έκανε ότι δεν άκουσε, δεν κουνήθηκε ρούπι και μόνο όταν το επανέλαβα (με ελαφρώς σπασμένη τη φωνή πλέον) έκανε τελικά μισό βήμα πιο κει, μουρμουρίζοντας κάτι ακατάληπτα.
Κοίταξα λίγο και προς τη φίλη του, προσμένοντας κάποια συμπαράσταση, κάποιο χαμόγελο συγκατάβασης, εκείνη όμως πλειοδότησε σε άρνηση και ξινίλα – δεν ξέρω ποιο είδος «συνοδού» με εκνευρίζει περισσότερο, αυτή που είναι σε φάση «έλα, τζουτζούκο μου, μη μου συγχύζεσαι και σου ανέβει η πίεση, φάε κι ένα κριτσίνι να σου απορροφήσει τα υγρά» ή η άλλη που τον μπριζώνει να καθαρίσει για να επιβεβαιωθεί στα μάτια της η κλονισμένη αρρενωπότητά του;
Το ζήτημα είναι ότι φαίνεται να επιστρέφει, θυμωμένη και θυματοποιημένη, μια μάτσο και μαλακολεβέντικη συμπεριφορά μαζί με μια στρατόκαυλη κουλτούρα, επενδυμένη μάλιστα με ιδεολογικά άλλοθι ως ρεφλέξ ενάντια σε κάθε διαφορετικότητα, στους γκέι, στους χίπστερ, στη «θηλυκοποίηση», στην ανεκτικότητα.
Δεν ήταν, πάντως, το μοναδικό αντίστοιχο περιστατικό εσχάτως. Άλλες δυο-τρεις φορές τελευταία έχω πέσει σε ντουβάρια και επιδεικτικές συμπεριφορές ματσίλας που νόμιζα ότι είχα αφήσει πίσω προ πολλού, σε άλλες εποχές και άλλα μέρη. Τι να κάνεις όμως, που λένε. Να κάτσεις να μαλώνεις; (Όχι ότι έχω και τόσο μεγάλο πρόβλημα μ' αυτό, ακόμα κι αν δεν σε παίρνει, στατιστικά θα σε χωρίσουν πριν πάθεις σοβαρή ζημιά).
Το ζήτημα είναι ότι φαίνεται να επιστρέφει –όχι ότι είχε εκλείψει ποτέ στην πραγματικότητα, εμείς απλώς κυκλοφορούμε σε προστατευμένα, ασφαλή και μειοψηφικά περιβάλλοντα–, θυμωμένη και θυματοποιημένη, μια μάτσο και μαλακολεβέντικη συμπεριφορά μαζί με μια στρατόκαυλη κουλτούρα, επενδυμένη μάλιστα με ιδεολογικά άλλοθι ως ρεφλέξ ενάντια σε κάθε διαφορετικότητα, στους γκέι, στους χίπστερ, στη «θηλυκοποίηση», στην ανεκτικότητα.
Και δεν εμφανίζεται μόνο στους προφανείς κύκλους –στα διάφορα παρακλάδια και εξωμήτρια του χρυσαυγιτισμού που πάτησε κυρίως πάνω στο ξέπλυμα τέτοιων συμπεριφορών– αλλά μοιάζει να κατοχυρώνεται πλέον ως πράξη διαμαρτυρίας ενός καταπιεσμένου(!) μάτσο ιδεαλισμού απέναντι στην ευνουχιστική πριονοκορδέλα της πολιτικής ορθότητας και του «θηλυπρεπούς» προοδευτισμού.
Και βέβαια δεν είναι δική μας πατέντα, πρόκειται για παγκόσμιο και ολοκληρωτικό φαινόμενο, αν σκεφτεί κανείς μόνο τον άξονα ηγετών τύπου Τραμπ, Πούτιν, Ερντογάν και πολλών άλλων (α, ρε, Κλιντ Ίστγουντ, τι τραβάμε, ρε φίλε, σε προσκυνάγαμε τόσα χρόνια και ιδού τα αποτελέσματα).
Σύμφωνα με τις πιο έγκυρες πηγές (τους «New York Times» εν προκειμένω, τρομάρα τους), ο πιο δημοφιλής φιλόσοφος/διανοούμενος στον δυτικό κόσμο αυτήν τη στιγμή είναι ο Τζόρνταν Πίτερσον, καθηγητής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο (μη χέσω, με τον σούπερ προοδευτικό Καναδά), όπως αποδεικνύουν τα «εκπαιδευτικά» βίντεο πατριαρχικής νουθεσίας που ανεβάζει στο YouTube, τα οποία έχουν προσελκύσει γύρω στα 40 εκατομμύρια views.
Ο Πίτερσον απευθύνεται κατά κανόνα σε νεαρούς άντρες που έχουν χάσει τον μπούσουλα και την ταυτότητά τους, καλώντας τους (απαιτώντας μάλλον) να είναι παντού και πάντα ευθυτενείς, λακωνικοί και ζόρικοι, και προτάσσοντας ως ύψιστες αρετές την τιμή και την αυτοπειθαρχία.
Σύμφωνα με το γλαφυρό δόγμα του Καναδού ακαδημαϊκού, το χάος «είναι το αδιαπέραστο σκοτάδι μιας σπηλιάς και το ατύχημα που σε περιμένει στη γωνιά του δρόμου. Είναι η μητέρα αρκούδα, γεμάτη από στοργή μόνο για τα μικρά της, που σε μαρκάρει ως δυνάμει θηρευτή και σε κάνει κομμάτια με τα δόντια της.
Το χάος, το αιώνιο θηλυκό, είναι επίσης η συντριπτική ισχύς της σεξουαλικής επιλογής. Οι γυναίκες είναι αγρίως επιλεκτικές και οι περισσότεροι άντρες δεν ικανοποιούν τις γυναικείες προδιαγραφές... Να μιλάς μόνο γι' αυτά που σε κάνουν να φαίνεσαι δυνατός. Να κάνεις μόνο τα πράγματα για τα οποία θα μιλάς αργότερα με τιμή και περηφάνια...». Καληνύχτα, καλή τύχη και όνειρα γλυκά.