Η μοναχικότητα είναιανθυγιεινή - ειδικά την εορταστικήπερίοδο. Αυτό που φέρει κάποιος ωςπαράσημο (ή τέλος πάντων παριστάνει ότιπρόκειται για επιλογή και όχι αποτέλεσμααλυσιδωτών ψευδαισθήσεων και ανισόρροπουκάρμα) τον υπόλοιπο καιρό της δομημένηςκαθημερινής ρουτίνας, στις γιορτέςγίνεται επίδεσμος. Και τότε η μοναχικότητα-η ατομικότητα, αν προτιμά κανείς-ταυτίζεται με τη μοναξιά και τηναπομόνωση. Η περισυλλογή όταν είναικανείς μόνος του μπορεί και να γίνεικαταλύτης αλλαγών νοοτροπίας καιαντίληψης, προπόνηση για καλύτερηεπικοινωνία, η αλήθεια είναι όμως ότιόσο μουτζαχεντίν της ατομικότητας κιαν είναι κάποιος, τα Χριστούγεννα -καικυρίως η Πρωτοχρονιά- δεν φέρονταιευγενικά στα αποκαλούμενα «μονοπρόσωπα»(όταν πρόκειται για ζευγάρια μιλάμε για«διπρόσωπα» νοικοκυριά δηλαδή;)νοικοκυριά. Τη φετινή χρονιά πάντωςενισχύθηκε πολύ η καλτ της απομόνωσηςμε ταινίες υψηλού πρεστίζ όπως το Intothe Wild τουΣον Πεν (ο ελληνικός τίτλος Ταξίδι στηνΆγρια Φύση θυμίζει πιο πολύ ντοκιμαντέρτου «National Geographic»παρά την αληθινή ιστορία ενός νεαρούΑμερικανού αναχωρητή που αποφάσισε ναζήσει μακριά από την ισοπεδωτική διάβρωσητου σύγχρονου υλιστικού πολιτισμού γιανα βρει τραγικό τέλος από ασιτία σε μιαερημιά της Αλάσκα) και άλμπουμ όπως τοFor Emma, ForeverAgo του BonIver. Εξαιρετικά προϊόντακαι τα δύο, αλλά χρειάζεται και τοαντίδοτο. Κι εγώ το βρήκα -εγκαίρως λίγοπριν τις γιορτές- στο εξαιρετικό animationτης Pixar, το WALL-E, που είχε την καλοσύνηνα μου «κατεβάσει» (ντρέπομαι ναπαραδεχτώ) ένας φίλος και να με γλιτώσειαπό βαριά μιζέρια την Κυριακή το βράδυ.
Τοποθετημένο σ' έναμέλλον «μετά την καταστροφή», η ταινίαείναι λιγότερο οικολογική παραβολή ήαντι-καταναλωτική διατριβή και περισσότεροελεγεία για τη μοναχικότητα, τα όριάτης, τους τρόπους υπέρβασής της.Πρωταγωνιστής ένα ρομποτάκι παλαιάςτεχνολογίας που ζει τη σισύφειο ύπαρξητου μοναχικού εργένη ανάμεσα στη σκόνηκαι στα σκουπίδια σε μια Γη που έχειεγκαταλειφθεί προ πολλού από τουςανθρώπους, οι οποίοι ζουν σ' ένα τεράστιοαστρόπλοιο στο διάστημα ως πλαδαράυπερφυσικά μωρά. Ο WALL-E,παρέα με το κατοικίδιό του (μια κατσαρίδα)σ' ένα δωμάτιο διακοσμημένο με απολιθώματατου παρελθόντος, όπως ένας κύβος τουΡούμπικ, ένας αναπτήρα Zippoκαι μια τηλεόραση όπου παίζει για πάνταένα βίντεο του «Hello Dolly»(«...there'sno blue Mondayin your Sundayclothes» ακούγεται στοτραγούδι), από το οποίο αντλεί και όλητην πίστη του στο ρομαντικό όνειρο («δενείναι ποιος σ' αγαπάει, αλλά ποιοναγαπάς» όπως έλεγε και ο χαζούλης απότους δίδυμους που υποδυόταν ο ΝίκολαςΚέιτζ στο Adaptation). Πίστη,η οποία επιβραβεύεται πάντα, έστω καιμε καμιά 700ριά χρόνια καθυστέρηση, όπωςστην περίπτωση του WALL-E,και έχει τη μορφή ενός υπερσύγχρονουθηλυκού ρομπότ (της EVA),που κατεβαίνει στη Γη για να βάλει τέλοςστη μοναχικότητά του. Μοιάζει με τονΤσάπλιν ή τον Μπάστερ Κίτον ή τον κύριοΙλό ή ακόμα και τον Βέγγο, αν αναλογιστείκανείς τα εργένικα καταλύματα-συνθέσειςπάσης φύσεως παλαιών υλικών που μένειο μοναχικός χαρακτήρας που υποδύεταισε πολλές ταινίες του, ο προλετάριοςαυτός ρακοσυλλέκτης που ερωτεύεται μιαθεά, η οποία στην αρχή δεν ανταποκρίνεταιστη βαριά καψούρα του και απειλεί νατον κάνει παρανάλωμα ή μάλλον βίδες γιατην ακρίβεια (έτσι είναι αυτά: αν είσαιεκτός ερωτικής πιάτσα και ξαναμπείςαπότομα, μπορεί να καείς απότομα). Τελικάβεβαίως, βαδίζουν χέρι χέρι στοηλιοβασίλεμα, αφού προηγουμένως έχουνσώσει την ανθρωπότητα. «Κοιμόμαστε στοίδιο κρεβάτι, αλλά βλέπουμε διαφορετικάόνειρα» λέει μια κινέζικη παροιμία,ακόμα κι έτσι όμως καλύτερα από το ναξυπνά κανείς μόνος του την Πρωτοχρονιάμε το χανγκόβερ μιας ολόκληρης χρονιάς.