Μένω απέναντι ακριβώς από το άγαλμα του Τρούμαν στην πλατεία Προσκόπων, στο Παγκράτι, λίγο πιο πάνω από το Καλλιμάρμαρο. Μεταξύ της πλατείας και του αγάλματος περνάει η Βασιλέως Κωνσταντίνου, στο ίδιο σημείο που κάποτε πέρναγε ο ποταμός Ιλισός – μάλιστα, υπήρχε και γέφυρα που ένωνε τις δύο όχθες.
Η περιοχή παλιά λεγόταν Βατραχονήσι, επειδή υπήρχαν πολλά βατράχια εδώ. Αν ζούσα πιο παλιά, από το σπίτι μου θ' άκουγα «βρεκεκέξ κοάξ κοάξ». Τώρα ακούω την κίνηση της Βασιλέως Κωνσταντίνου...
Η γειτονιά μου είναι αυτό που λέμε «κέντρο απόκεντρο». Μια ήσυχη γωνιά δίπλα στο Ζάππειο, το Σύνταγμα και το Κολωνάκι. Και παρότι είναι γεμάτη μαγαζιά, καφέ και ταβέρνες, διατηρεί στο ακέραιο τον χαρακτήρα της γειτονιάς, με την κλασική έννοια του όρου.
Τα αγαπημένα μου σημεία στη γειτονιά είναι ό,τι υπάρχει στην πλατεία Προσκόπων και σε ακτίνα πενήντα μέτρων γύρω απ' αυτή. O ιστορικός Μαγεμένος Αυλός, το μεταγενέστερο, αλλά διάσημο πια Αερόστατο, ο Καραβίτης (προπολεμικό καρβουνιάρικο). Η ταβέρνα του Γιώργου, ο κινηματογράφος Πτι Παλαί, το μαγαζί με τα κινέζικα φαγώσιμα, το βιντεοκλάμπ Orange, αλλά και τα μπαρ που έχουν ανοίξει πρόσφατα, ο Πέτρος με τις φιάλες Πετρογκάζ, το πρατήριο με είδη προσκοπισμού (απ' όπου πήρε το όνομά της και η πλατεία) και πολλά άλλα, πάντα στην προαναφερθείσα ακτίνα των πενήντα μέτρων. Βρίσκεις τα πάντα. Αυτό που δεν βρίσκεις είναι να παρκάρεις.
Πριν από χρόνια, κάποιος στην πλατεία μου πούλησε μια βιντεοκάμερα, καταπληκτική ευκαιρία, μέσα σε συσκευασία, κομπλέ. Την πήρα και πήγα να τη δείξω με φοβερή υπερηφάνεια στη μάνα μου που με περίμενε για καφέ στην πλατεία. Μόλις της είπα για το κελεπούρι, με μούντζωσε. Στη συνέχεια με μούντζωσα κι εγώ όταν άνοιξα το κουτί και είδα τι είχα αγοράσει – ένα απερίγραπτο κινέζικο πλαστικό κατασκεύασμα που ντρέπεσαι να το δώσεις ακόμα και σε νήπιο.
Βρίσκω καταπληκτικό το εξής γραμμένο σε τοίχο της γειτονιάς: «Ξυπνήστε αυτούς που κοιμούνται, αφήστε αυτούς που ονειρεύονται». Και ακριβώς από πάνω, στον ίδιο τοίχο: «Νανουρίζονται με τσόντες του οκταώρου οι πέσοντες».
«Αξιοθέατο» της γειτονιάς μου είναι το άγαλμα του Τρούμαν, το χαρακτηριστικό του οποίου είναι ότι ενώ το έχουν ανατινάξει τρεις-τέσσερις φορές, παραμένει ακόμα στη θέση του, αγέρωχο.
Αν είχα τη δυνατότητα ν' αλλάξω κάτι, θα γκρέμιζα κάποιες πολυκατοικίες, αυτές που κόβουν τη θέα προς τη θάλασσα, τον Λυκαβηττό και την Ακρόπολη και δεν αφήνουν να περάσουν το φως και ο αέρας