Μου αρέσει να περνάω από την πλατεία Προσκόπων, να κατεβαίνω την Αρχελάου που είναι γεμάτη ελιές και να καταλήγω στο Skrow Theater που έχουμε φτιάξει με την ομάδα μας και είναι πολύ ωραίο (άμα δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει). Επίσης, μου αρέσει να κάθομαι και στο Άλσος του Παγκρατίου καμιά φορά με τον φίλο μου τον Ορφέα, που μένει δίπλα.
Tο Παγκράτι, τα τελευταία χρόνια, έχει γίνει ένα μέρος απ' το οποίο δεν χρειάζεται πλέον να φεύγεις καθόλου. Το Small8 για καφέ και γλυκό το πρωί, το βράδυ για άραγμα και ποτό κάτω απ' τις ελιές της Αρχελάου. Το Piggiποπουλο για σουβλάκι. Το Αερόστατο, στην παλιά γειτονιά του Χατζιδάκι, το τέλειο Μαύρο Πρόβατο, που πρέπει να είσαι πολύ τυχερός για να βρεις να καθίσεις, δίπλα του ο Mαύρος Γάτος για φαγητό και, τέλος, ο Βρούτος! Το βιβλιοπωλείο Πλειάδες με τον πίσω κήπο στη Σπύρου Μερκούρη. Το Boxes n' Foxes για τα τέλεια χειροποίητα δώρα. Τέλος, η απίστευτη Τούλα, το ζαχαροπλαστείο στην Αστυδάμαντος, με το φοβερό παγωτό μουστάρδα.
Τα μισά σπίτια στην Αρχελάου (που παλιά ήταν ποτάμι) είναι χτισμένα πάνω στο πίσω μέρος του άλσους, σε μια ανηφόρα. Η αυλή μας δεν έχει πίσω τοίχο. Το πίσω μέρος είναι βράχος.
Το μικρό courier κάτω από το σπίτι μου ανατινάζεται κάθε δύο χρόνια κι εγώ κάνω τον δημοσιογράφο της γειτονιάς, τραβώντας βιντεάκια που τα ανεβάζω στο facebook, και παίρνω συνεντεύξεις από φίλους μου που τυχαίνει να περνάνε από κει.
Ένα σύνθημα γραμμένο σε τοίχο της γειτονιάς, που μου αρέσει, είναι το «Σκατά στους φασίστες». Μου αρέσει γιατί είναι απλό, μα περιέχει πολλή ιστορία. Και τα δύο πράγματα που αναφέρει υπήρχαν από παλιά κι έτσι δεν ξέρεις πότε γράφτηκε.
Ένας ιδιαίτερος άνθρωπος της γειτονιάς είναι ο κυρ-Βασίλης, ο περιπτεράς. Τον ξέρουμε δέκα χρόνια τώρα, εγώ και όλη η γειτονιά. Τον χαιρετάμε όλοι με το όνομά του. Είναι λίγο πολυλογάς, αλλά τον αγαπάμε.
Θα μου άρεσε να άνοιγε ξανά το θέατρο του Άλσους.
Το τραγούδι με το οποίο έχω συνδυάσει τη γειτονιά μου είναι το «Wake me up when September ends». Δεν ξέρω γιατί.