Μένω, χωρίς τη «σιγουριά» της μονιμότητας, στην περιοχή του Ζωγράφου. Ακριβώς δίπλα στην Πολυτεχνειούπολη, στο κτίριο των Τοπογράφων Μηχανικών. Η γειτονιά μου, και κυρίως ο δρόμος μου, έχει μάλλον τα πιο πολλά ενοικιαστήρια της Αθήνας, αφού οι φοιτητές συγκατοικούν πια πολλοί μαζί και μοιράζονται ακόμα και το ίδιο κρεβάτι, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
- Η γειτονιά μου είναι σαν τα λιμάνια. Κόσμος πάει κι έρχεται. Διαμερίσματα μικρά, συνήθως δυάρια, που αλλάζουν χέρια διαρκώς. Μετακινούμενοι φοιτητές, συχνά από επαρχία ή Κύπρο, που αποφοιτούν ή εγκαταλείπουν. Εδώ κυριαρχεί η αίσθηση του προσωρινού. Ακόμα και οι «καφετερίες» και τα ταχυφαγεία ανακαινίζονται και αλλάζουν όνομα σχεδόν κάθε έξι μήνες. Εδώ, ο στόχος του επιχειρείν είναι ένας και μοναδικός: «ο φοιτητής».
- Μια αγαπημένη βόλτα με τα πόδια ή το ποδήλατο είναι από την Πολυτεχνειούπολη μέχρι την Εθνική Γλυπτοθήκη στου Γουδή. Υπέροχα!
- Η βίλα Ζωγράφου αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση. Κοινωνικός, ελεύθερος και πολύπαθος χώρος, μήλον της έριδος για εμπόρους, πολιτικούς και κάθε λογής πολίτες. Ελεύθερους και μη.
Η βίλα Ζωγράφου
- Μια ξεχασμένη ταμπέλα στη Μιχαλακοπούλου γράφει: «Δισκοπωλείο Blue Note / Δίσκοι-κασέτες-κόμπακτ ντισκ / Εγγραφές-μετεγγραφές». Εδώ κάποτε έψαχνες, άκουγες και συζητούσες. Τώρα πια είναι κλειστό, αφού μπορούμε πλέον να συλλέγουμε μεγκα-γιγα-τερα-μπάιτ με το τσουβάλι και να τιγκάρουμε τους σκληρότερούς μας δίσκους με μουσική και εξώφυλλα που δεν θα αγγίξουμε ούτε θα ακούσουμε ποτέ. Η αφθονία της μουσικής ως υπερκαταναλωτικός αυνανισμός.
- Καμιά φορά, μετά το τέλος των αυτοσχέδιων πάρτι που γίνονται κατά καιρούς στην Πολυτεχνειούπολη και σε τσακίρ κέφι, ενώ η ώρα είναι 4-5 το πρωί, πετάγονται κάποιες μολότοφ προς το Α.Τ. Ζωγράφου, που είναι δίπλα στο σπίτι μου. Δυσάρεστο και απαράδεκτο θέαμα, αλλά φαντασμαγορικό συνάμα.
- Αν θέλετε να έρθετε σε σωματική επαφή -χωρίς να ενοχλείται απολύτως κανείς- με πρωτοετείς/δευτεροετείς φοιτητές-ριες, μπορείτε να πάρετε το 608 για το κέντρο. Είναι -ελλείψει μετρό- το πιο φορτωμένο λεωφορείο του ΟΑΣΑ κατά τις μεσημβρινές ώρες. Δεν γίνεται να μην αγκαλιαστείς ή να μη χουφτωθείς. Στο 608 γεννιούνται οι πρώτοι φοιτητικοί έρωτες. Σε όλες τις στάσεις. Από τη 10η μέχρι Ακαδημίας και βάλε.
- Η πιο εμβληματική φιγούρα της γειτονιάς μου είναι η διαχειρίστρια κ. Κική. Επειδή λείπω ολημερίς ή μετοικώ κατά περιόδους σε άλλες γειτονιές, χανόμαστε πολλές φορές. Έτσι, μου αφήνει πολύ συχνά post-it σε χαρτοπετσέτες, κολλημένα με σελοτέιπ πάνω στην πόρτα μου. Τα έχω συγκεντρώσει όλα σε έναν τοίχο, κάτι σαν μουσειακό καλλιτεχνικό έκθεμα, χωρίς βέβαια να το γνωρίζει. Ενδεικτικά, σας αναφέρω: «Κώστα, σβήνουμε, λεφτά για πετρέλαιο» ή «Κώστα, μόλις το δεις χτύπα μου να λογαριαστούμε».
- Έχω συνδέσει τη γειτονιά μου με το «Άσ' τα τα μαλάκια σου» (ανακατεμένα). Κάθε Σάββατο πρωί περνάει ο κ. Ντίνος απ' την Κερατέα -εδώ και τέσσερα χρόνια δεν έχει χάσει Σάββατο- και ακορντεονίζει. Συνάδελφος. Ανοίγουμε όλοι τα παράθυρα διάπλατα, συνήθως εν μέσω γενικής εβδομαδιαίας φασίνας, και πετάμε κέρματα. Κατακερματίζουμε την πλήξη μας τη σαββατιάτικη με λίγη μουσική απ' τα παλιά.
Ο Κωστής Μαραβέγιας παρουσιάζει στο Passport το «Κάτω στον Πειραιά». Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου, στις 22:00. Προπώληση από: Public, www.viva.gr, Flocafé (πλατεία Κοραή).