Μένω στα Πατήσια (ή Παραδείσια, αν θέλεις), και συγκεκριμένα στην πλατεία Κολιάτσου, μία από τις 3 πιο άσχημες πλατείες της Αθήνας – μπορεί και του κόσμου! Το διαμέρισμά μου βρίσκεται επί της οδού Πάτμου, σε μια πολυσύχναστη διασταύρωση γεμάτη παρατημένες λαμαρίνες και θρυμματισμένα κρύσταλλα αυτοκινήτων. Το σύνθημα της γειτονιάς μας θα μπορούσε να είναι «η οδική σήμανση είναι υπερεκτιμημένη». Όμως, ακόμα κι αυτό δεν θα κατάφερνε ποτέ να ξεπεράσει το «Άντε να βρεις τον δρόμο για την Ιθάκη, μετά από τόσα χρόνια Μύκονο» που είναι γραμμένο στο πάρκο Προμηθέως με Αγίας Παρασκευής, εκεί όπου γυρίστηκε η αξεπέραστη σκηνή του Μαξ, στην ταινία Τσίου του Παπαδημητράτου.
- Όπως όλοι οι τεμπέληδες Καρδιτσιώτες που σέβονται τον εαυτό τους, επέλεξα κι εγώ να μείνω στην περιβόητη συνοικία, προκειμένου να μπορώ να βρίσκομαι σε ασφαλή απόσταση από την «πρεσβεία» μας, το ΚΤΕΛ Καρδίτσας. Τα Πατήσια είναι για τους Καρδιτσιώτες ό,τι και το Γαλάτσι για τους Ναξιώτες ή το Κερατσίνι για τους Μανιάτες... Το γκέτο του τυρόβλαχου! Υπάρχουν γειτονιές στα Πατήσια που για να καταφέρεις να αγοράσεις ένα μπουκάλι γάλα για το παιδί σου από το τοπικό μίνι μάρκετ θα πρέπει να καταφέρεις να σφυρίξεις αποτελεσματικά τουλάχιστον τις τρεις πρώτες στροφές από τα καγκέλια ή να παρουσιάσεις σέλφι με την τοπική ηρωίδα Έλενα Παπαρίζου!
- Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Μουζάκι Καρδίτσας και σπούδασα στην Κρήτη και την Κέρκυρα. Μένω αποσπασματικά εδώ τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια (μόνιμα περίπου τα επτά), αν και καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής μου επισκεπτόμουν τακτικά με τους γονείς μου τα Πατήσια. Αυτή ήταν η Αθήνα για εμάς όταν ήμασταν μικροί, μια και όλο μου το σόι έμενε πάντα στην ευρύτερη περιοχή (τότε πίστευα ότι τα Σεπόλια μπορεί να έχουν και θάλασσα). Μέχρι μια αρκετά προχωρημένη ηλικία πίστευα ότι η Αθήνα ξεκινούσε στη διασταύρωση Αχαρνών με Καλλάρη, ανάμεσα στην Tre και στο Αχίλλειον, και τελείωνε λίγο πιο μετά τη θρυλική Ριμπάουντ στην πλατεία Aμερικής. Δεν ήμουν και ο πιο έξυπνος του χωριού, ας μην το κάνουμε θέμα. Την ΑΣΟΕΕ την είχα για μακρινό προάστιο, τότε που με το ποδήλατο μάς φαινόταν μαραθώνιος η απόσταση Κολιάτσου - πλατεία Αττικής.
- Η «γειτονιά» μου μπορεί κανείς να πει ότι βόρεια (και ανατολικά) οριοθετείται από την οδό Αγίας Ζώνης και νότια (και ελαφρώς δυτικά) από τη Λιοσίων. Ουσιαστικά, το βόρειο σύνορο παλιότερα ήταν η Πατησίων, αλλά δεν θα μπορούσα να αφήσω εκτός ζώνης τους τιμημένους «Μερακλήδες», ουδέτερη ζώνη συνάντησης και κρεατοφαγίας με τον Μενέλαο Καραμαγγιώλη (μέχρι εκεί μπορώ να τον τραβήξω τον αμετανόητο Κυψελιώτη).
- Κάθε άλλο παρά γραφική τη λες τη γειτονιά μας, αν και σφύζει από γραφικούς τύπους κάθε είδους. Αν υπάρχει κάτι που με κρατάει κολλημένο στη Μέκκα του μπετόν είναι ότι οι εναπομείναντες κάτοικοι μπορούν να εκτιμήσουν το διαφορετικό και να υποστηρίξουν την πολυπολιτισμικότητα της περιοχής, ακόμα και σε περίοδο ακραίας κοινωνικής κρίσης.
- Σε απόσταση αναπνοής –ένα λεπτό με το ποδήλατο– υπάρχει ο ελεύθερος χώρος πρασίνου της Πάτμου και Καραβία, όπου μπορεί κανείς κάθε Σάββατο πρωί να προμηθευτεί «αληθινά» οπωροκηπευτικά (δεν κάνω πλάκα, αγοράζουμε ντομάτες με αληθινή γεύση ντομάτας!) αλλά και να συναντήσει κάποιες από τις πιο ενδιαφέρουσες προσωπικότητες της περιοχής και όχι μόνο. Οριακά δίπλα του, αλλά τόσο ξεκάθαρα εκτός αισθητικής συνοχής και πραγματικότητας, δεσπόζει το πιο περίεργο κτίριο της γειτονιάς. Ανάμεσα σε τσιμεντένια εκτρώματα αλλά και κουκλίστικες μονοκατοικίες από την περίοδο που τα Πατήσια φιλοξενούσαν τα εξοχικά τις αριστοκρατίας των Αθηνών βρίσκεται η Μασονική Στοά της Σκιάθου.
- Το πιο συγκλονιστικό περιστατικό που συνέβη ποτέ στην κατά τα άλλα «ήσυχη» γειτονιά, ήταν η αποκάλυψη ότι στις κλάσεις της φιλοξενούσε την πιο δυνατή γιάφκα της 17 Νοέμβρη. Λίγα μόλις εκατοστά από τον τοίχο που στερεώνουμε το μαξιλάρι μας για να κοιμηθούμε, τα μέλη της πιο επαναστατικής οργάνωσης αντάρτικου πόλης κατέστρωναν τα σχέδιά τους και αποθήκευαν οπλισμό ικανό να ισοπεδώσει τις αρχιτεκτονικές και πολιτικές αυθαιρεσίες της Μεταπολίτευσης.
- Μπορεί η γειτονιά μας να μην προσφέρεται για έναν ήσυχο περίπατο από εκείνους που καθαρίζουν το μυαλό από τα άγχη και τις σκοτούρες της καθημερινότητας, ωστόσο αποτελεί την καλύτερη επιλογή για γνωριμία και συμφιλίωση με πολιτισμούς και κουλτούρες εντελώς διαφορετικές από τη δική μας.
O Ορέστης ετοιμάζει βαλίτσες για Αντίπαρο, για τα γυρίσματα της ταινίας Suntan σε σκηνοθεσία Αργύρη Παπαδημητρόπουλου και παραγωγή της συζύγου του.