- Tα τελευταία 9 χρόνια μένω στο Κολωνάκι, μια γειτονιά στο κέντρο της πόλης, που όμως σε κάποια της σημεία θυμίζει προάστιο. Έχω μεγάλο μπαλκόνι και το χαίρομαι τα καλοκαιρινά βράδια, πάντοτε σε συνδυασμό με το βουητό της Βασιλίσσης Σοφίας.
- Το Κολωνάκι είναι μια παρεξηγημένη γειτονιά. Έχει γίνει το σύμβολο της πλουτοκρατίας, παρόλο που είναι καθαρά μια γειτονιά εργαζομένων. Όλοι όσοι διασχίζουν το Κολωνάκι καθημερινά έχουν κάποια δουλειά εκεί κοντά. Τις Κυριακές και τα καλοκαιρινά βράδια (που κλείνουν τα χειμερινά μπαρ και κλαμπ της περιοχής και φεύγουν από τη γειτονιά οι «επισκέπτες») το Κολωνάκι είναι άδειο. Οι μόνοι κάτοικοι είναι κάποιες οικογένειες της παλιάς Αθήνας, οι ελάχιστες που δεν έχουν μετακομίσει στα προάστια.
- Μου αρέσει ν’ ανηφορίζω την Ηροδότου και να καταλήγω στην πλατεία της Δεξαμενής. Ήταν ωραία όταν βρισκόταν εκεί το αναψυκτήριο-ουζερί, αλλά τώρα έκλεισε κι έμεινε μόνο το θερινό σινεμά, που ελπίζω να ξανανοίξει το φετινό καλοκαίρι. Μετά, μου αρέσει να περπατάω από την Ξενοκράτους προς τη Μαρασλή ή προς τον Λυκαβηττό. Εκεί είναι που θυμίζει προάστιο, γιατί έχεις τη δυνατότητα για μια βόλτα στη φύση, ενώ είσαι μέσα στο κέντρο της πόλης. Επίσης, οι κάτοικοι με παιδιά απολαμβάνουν τη βόλτα μέσα στον Εθνικό Κήπο, τον οποίο προσεγγίζεις από την Ηρώδου του Αττικού, μόλις διασχίσεις το ποτάμι της Βασιλίσσης Σοφίας.
- Το Κολωνάκι για καιρό είχε χάσει τον αέρα της γειτονιάς με τους φούρνους και τα μπακάλικά του. Πλέον, εξαιτίας της κρίσης, κατέβηκαν τα ενοίκια κι έτσι αποκτήσαμε και φούρνο (ο οποίος ξεπουλάει καθημερινά) και μίνι μάρκετ (αν και όλα τα σούπερ μάρκετ είναι μίνι μάρκετ στο Κολωνάκι, εξαιτίας της έλλειψης χώρου). Για καφέ μου αρέσει να κάθομαι στο Φίλιον στη Σκουφά και στο Costa Coffee στη γωνία Ηροδότου και Καψάλη - αναλόγως τη διάθεση και την ώρα. Το αγαπημένο μου μπαρ στην περιοχή είναι αδιαμφισβήτητα το 56, στα σκαλιά της Πλουτάρχου, και το αγαπημένο μου εστιατόριο είναι το Οικείο στη Λουκιανού. Όταν ανηφορίζω τη Λουκιανού, σταματάω στο νούμερο 19, στο μαγαζί του Patrick Fabre. Πάντοτε βρίσκω εκεί φίλους κι ευχάριστη ατμόσφαιρα για κουβεντούλα, τσάι και υπέροχα, σπάνια πράγματα από την Αφρική. Στην πλατεία Κολωνακίου παλιά υπήρχαν το ζαχαροπλαστείο Νούφαρα και το καφέ Πίκολο. Είναι κρίμα που δεν υπάρχουν πια και οποιοσδήποτε παραλληλισμός με αυτά σήμερα είναι αποτυχημένος.
- Μου αρέσουν οι πολυκατοικίες του ’30, οι οποίες είναι, ως επί το πλείστον, άρτια ανακαινισμένες. Η τεχνοτροπία τους δίνει μια αστική ατμόσφαιρα που ταιριάζει στην περιοχή αλλά και σε όλο το κέντρο της Αθήνας. Ενδιαφέρον έχει, όταν βλέπεις το Κολωνάκι από ψηλά, τι έχει σκαρφιστεί ο καθένας για την ταράτσα του, από υπέροχους κήπους μέχρι άθλιες γούρνες (που τις λένε πισίνες) και ακόμα πιο άθλιες κατασκευές από ελενίτ (που τις λένε πέργκολες).
- Αυτή την εποχή, όπως όλη η Αθήνα ξέρει, εμφανίστηκε ένα γκράφιτι που απεικονίζει τον Πέτρο Κωστόπουλο και από κάτω γράφει «Κουράγιο, Πετράν». Βρίσκεται στη Λουκιανού, σχεδόν απέναντι από το ζαχαροπλαστείο Fresh, το οποίο παρεμπιπτόντως έχει ωραία παγωτά.
- Στη γειτονιά είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και να κάνω παρέα με τη Νέλλη Ανδρικοπούλου, την πρώτη σύζυγο του Νίκου Εγγονόπουλου. Όποτε περνάω από το σπίτι της, μπαίνω σ’ ένα υπέροχο ταξίδι διηγήσεων και ιστορίας για τη γειτονιά, που διατρέχει ολόκληρο τον αιώνα. Επειδή γράφει και μεταφράζει υπέροχα, θα την παρακαλούσα (και) από εδώ να γράψει ένα βιβλίο για το Κολωνάκι, έτσι όπως το βλέπει εκείνη. Είναι κάτι που της το έχω ζητήσει πολλές φορές.
Ο Δημήτρης Γκενεράλης είναι συγγραφέας. Συμμετείχε πρόσφατα στο 24 Hours Plays, στο Θέατρο Τζένη Καρέζη, με το έργο «Είμαι ο καθρέφτης σου» κι ετοιμάζει ένα μυθιστόρημα για την Ελλάδα της οικονομικής κατάρρευσης, εμπνευσμένο από το μυθιστόρημα του Γερμανού συγγραφέα Hans Fallada, «Kleiner Man, was Nun?».