Το άρθρο του M.Hulot «Πώς τα τουρκικά σίριαλ αλλάζουν τον μουσουλμανικό κόσμο» (σχετικά με το πώς η Νίνα-Μαρία Πασχαλίδου γύρισε ένα ντοκιμαντέρ για την επίδραση που έχουν οι τουρκικές σειρές στις μουσουλμανικές κοινωνίες) ήταν από τα πιο πολυσχολιασμένα του περασμένου μας τεύχους.
Ο/η Magritte Clouds έγραψε: «Επειδή τυχαίνει να έχω δει και τουρκικά σίριαλ (όχι συστηματικά) και, φυσικά, και ελληνικά στο παρελθόν, έχω παρατηρήσει πως τα πρότυπα που προβάλλονται στα τουρκικά είναι πολύ πιο απλά, γήινα και αισθαντικά. Πιστεύω πως ίσως αυτός είναι ένας λόγος που έχουν αγαπηθεί τόσο. Επίσης, έχετε παρατηρήσει πως πάντα υπάρχει ένα παιδί στο κέντρο της ιστορίας; Άρρωστο, κλεμμένο, υιοθετημένο, οτιδήποτε – πάντως, υπάρχει μια επιστροφή (προφανώς στην Τουρκία δεν έφυγαν ποτέ) σε πιο παραδοσιακές αξίες. Δεν το υποστηρίζω απαραίτητα ως μοντέλο ζωής, αλλά είναι πιο αληθινό και ουσιώδες –πιο μεστό μάλλον είναι η σωστή λέξη– σε σύγκριση με τα ελληνικά σίριαλ που προβάλλουν εντελώς υστερικούς, νευρωτικούς χαρακτήρες-καρικατούρες. Αν τύχει να δεις ελληνικό σίριαλ, αναγκάζεσαι να χαμηλώσεις τον ήχο για να μην ακούς τις υστερικές τσιρίδες (συνήθως γυναικών) και να μη λουστείς πατόκορφα τον υποτιθέμενο προβληματισμό, που στην πραγματικότητα είναι μια νεύρωση άνευ προηγουμένου. Όσο για τα στόρι των ελληνικών σίριαλ, είναι wishful thinking κατάλοιπα της εποχής του "Κλικ". Οι άνθρωποι θέλουμε ρεαλιστικά παραμύθια (παραμυθένιο ρεαλισμό) κι εκεί έχουν φτιάξει κάτι ενδιαφέρον οι Τούρκοι».
Ο M.Hulot συμφώνησε: «Έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα! Έβλεπα το "Μην αρχίζεις τη μουρμούρα" χθες το βράδυ, που είναι μια συμπαθητική σειρά με πολύ καλές ηθοποιούς. Τίγκα στις νευρώσεις και στην υστερία – με τόση υπερβολή χάνεται και το χιούμορ που μπορεί να έχει».
Ο tktk σχολίασε σχετικά με το «ζεστό, μεστό, γήινο και ανθρώπινο» που αναφέρθηκε: «Η Τουρκία είναι απλώς μια συντηρητική κοινωνία, με απίστευτα ελαττώματα, αναχρονιστική και ξεπερασμένη σε σχέση με κάθε ευρωπαϊκή χώρα, πλην Ελλάδας. Μην μπερδεύουμε το παλιό με το απλοϊκό, έως εγκεφαλικά νεκρό. Μπορεί οι ελληνικές σειρές να έχουν υστερία, είναι όμως σύμπτωμα του καιρού μας. Και οι ατάκες και οι διάλογοι στα ελληνικά σίριαλ μοιάζουν με το ευρωπαϊκό επίπεδο σκέψης, αν και έχουν ακόμα δρόμο. Καλά κάνουν στις μουσουλμανικές χώρες και τα βλέπουν, αφού συμβάλλουν στην πρόοδό τους. Στην Ευρώπη θα έπεφτε το γέλιο της αρκούδας, αν προβάλλονταν. Εδώ είναι απλώς πισωγύρισμα, αποβλάκωση και αποχαύνωση, στην οποία δυστυχώς οι Έλληνες έχουν τάση, ειδικά όταν νιώθουν ότι απειλούνται, συντηρητικοποιούνται ακόμα περισσότερο. Ζούμε ήδη σε μία από τις πιο οπισθοδρομικές, ρατσιστικές, αργόστροφες και αργοκίνητες κοινωνίες στην Ευρώπη. Δεν βλέπω πως σίριαλ στα οποία η φτωχιά αγαπά τον πλούσιο, κλαίνε όλοι με μαύρο δάκρυ για το ορφανό, δέρνουν τις γυναίκες, φιλάνε το χέρι των γονιών, οι γκέι είναι εξωγήινα όντα, και είναι όλα θέλημα Θεού. Έχουν κάτι να δώσουν στην ελληνική κοινωνία; Δεν είναι τυχαίο ότι τα αγγλικά, δανέζικα κ.λπ. σίριαλ πάνε άπατα. Άσε τους κουλτουριάρηδες, που βλέπουν τα τούρκικα από "κοινωνιολογικό ενδιαφέρον". Κατάντια!»
«Θα πάρει χρόνο, ίσως πολύ χρόνο, αλλά και αυτές οι κοινωνίες, οι μουσουλμανικές κάποια στιγμή θα πάψουν να είναι η επιτομή του συντηρητισμού και της καταπίεσης των γυναικών» έγραψε ο no-body. «Θα αργήσει, αλλά θα γίνει η φιλελευθεροποίηση τους, για τα δικά τους πολιτισμικά δεδομένα πάντα, νομοτελειακά».
«Αχ, μην είσαι σίγουρος/η γι' αυτό» είπε ο Atman. «Η ιστορία δεν πάει ευθεία μπροστά πάντα, βλ. Ιράν και Αφγανιστάν 1970».
Κι ο/η wb23 κατέληξε: «Κάθε πράμα στον καιρό του, αλλιώς, αν βιάζεσαι και προτρέχεις, είσαι καταδικασμένος να γυρνάς από το "Με λένε Βαγγέλη" στη "Φατμαγκιούλ"».
Η συνέντευξη της Στέλλας Γκρέκα, της τραγουδίστριας-θρύλου, που μίλησε στα 92 της χρόνια στην Αργυρώ Μποζώνη, έγινε viral και τα σχόλια ήταν, δικαίως, εξυμνητικά.
Mairions: «Τι συνεντευξάρα είναι αυτή! Καιρό είχα να απολαύσω τόσο πολύ τον λόγο ενός ανθρώπου που αφηγείται τη ζωή του: ύφος και περιεχόμενο υψηλού επιπέδου».
Παύλος: «Τι γοητευτικός άνθρωπος! Την ανακάλυψα όταν είδα μια εκπομπή που της είχε αφιερώσει ο Παπαστεφάνου στα τέλη της δεκαετίας του '80 και κόλλησα. Mου είχε φανεί τόσο ξεχωριστή, που έως και σήμερα η φωνή της και τα τραγούδια της (δεν είναι και πολλά, καμιά δεκαπενταριά στην Ελλάδα και άλλα τόσα περίπου στην Αμερική) είναι μία από τις μανίες μου. Χάρηκα πάρα πολύ αυτήν τη συνέντευξη, είναι τόσο δύσκολο να βρεις ανθρώπους με τόσο καθαρή ματιά και μυαλό όλο γοητεία».
car der ine: «Εντυπωσιακή συνέντευξη. Από μία, όπως φαίνεται, εκπληκτική γυναίκα που αμυδρά είχα ακούσει το όνομά της. Μπράβο στη LifΟ!».