☛ Το αφιέρωμα του προηγούμενου τεύχους μας («Συγκατοίκηση στην Αθήνα») συζητήθηκε ιδιαιτέρως από ανθρώπους που συγκατοικούν, από άλλους που θα ήθελαν να συγκατοικήσουν και από τρίτους που δεν θα ήθελαν να συγκατοικήσουν με τίποτα! Στο πιο πετυχημένο άρθρο, αυτό με τις συνεντεύξεις που έδωσαν στον Αντώνη Ντινιακό διάφοροι Αθηναίοι, αρκετοί αναγνώστες αναρωτήθηκαν τι σήμαιναν οι αγγλικοί τίτλοι επαγγελμάτων που δήλωσαν οι συνευντεξιαζόμενοι (cluster manager, personal assistant, broker, account manager κ.λπ.). Άλλοι, όμως, ζήλεψαν τις ζωές τους και κυρίως το γεγονός ότι συγκατοικούν με φίλους: «Θέλω κι εγώ!» έγραψε η Aahladita. «Προς το παρόν, κι εγώ συγκατοικώ με τους... γονείς μου 4 μήνες τον χρόνο. Δεν μετράει ε;». «Ομοιοπαθής» έγραψε ο/η You make me happy when skies are grey. «Το κακό με τους γονείς είναι ότι δεν είναι διατεθειμένοι να συμβιβαστούν με τις δικές σου συνήθειες (όπως λ.χ. το μεσημεριανό ξύπνημα): "εμείς σε αυτό το σπίτι ξυπνάμε πρωί, όπως όλος ο κόσμος"». «Χα, χα. Τρελό γέλιο! Η μάνα μου επίτηδες έβαζε ηλεκτρική σκούπα στις 8 το πρωί...» συμπλήρωσε ο blue water...
☛ Οι Αμπελόκηποι, όπως τους ζει η Ηρώ Σαΐα, ενέπνευσαν πολλούς αναγνώστες που μας έγραψαν τις δικές μας εντυπώσεις.
mkalis: «Ξεκίνησα τις βόλτες μου στην παιδική χαρά της Δουκίσσης Πλακεντίας – πήγα και τα παιδιά μου εκεί ως πατέρας. Πατίνια στην αυλή του Αγ. Δημητρίου στην Πανόρμου, γυμνάσιο στη Λαρίσης, θερινό σινεμά στη Λαρίσης ή στην Καρύστου δεν θυμάμαι, λούνα παρκ στο Γηροκομείο. Και αργότερα σινεμά, Άνεση, Άστρο, Νιρβάνα, Γαλαξίας και στο τσακίρ κέφι Δαναός, Αρζεντίνα, Ζίνα –από μια περίεργη τύχη δεν πήγα ποτέ στη ΛΙΝΑ (σημείο κατατεθέν)–, 3ο Λύκειο, πάρκο του Βενιζέλου, Λυκαβηττός, Πεδίον του Άρεως, Εκράν, Ριβιέρα, Βοξ, Πλατεία, Blues (παλιό και νέο) και τόσες άλλες λέξεις που μυρίζουν Αμπελόκηπους και πέριξ. Ευχαριστώ για τη νοσταλγία που ξεκίνησε από το άρθρο σας».
Tsu-tsu: «Επτά χρόνια πέρασα στους Αμπελόκηπους, ψηλότερα στην Κηφισίας, στο ύψος της Αγίας Τριάδας. Δεν την έλεγες όμορφη γειτονιά όσο εκεί που είστε, άλλα την έχω αγαπήσει τρελά. Αν μου λείπει κάτι από την Αθήνα είναι αυτή η γειτονιά μου, τα κουτούκια τριγύρω και οι κινηματογράφοι. Ο ακορντεονίστας, πάντως, έφτανε μέχρι τα μέρη μου. Του πέταγα tip από το μπαλκόνι όποτε τον πετύχαινα και μου έριχνε μια ευγενική υπόκλιση συνεχίζοντας να παίζει!».
Ramona: «Γεννήθηκα και μεγάλωσα στους Αμπελόκηπους! Για μένα αυτό το μέρος είναι άμεσα συνδεδεμένο με την παιδική μου ηλικία, την παιδική χαρά, τις μπίλιες που παίζαμε στο σκάμμα, το Κέντρο Νεότητος όπου πρωτοείδα Καραγκιόζη, το πανηγύρι του Αγίου Δημητρίου, την οδό Λουίζης Ριανκούρ, αλλά, πάνω απ' όλα, είναι συνδεδεμένο με την απόλυτη ελευθερία και ξεγνοιασιά που ένιωθα ως παιδί. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω την επιθυμία να πάω στο σπίτι που μεγάλωσα και να χτυπήσω το κουδούνι, να δω πάλι το σπίτι μου και το δωμάτιο που είχα με τον αδελφό μου. Κάτι με κρατάει, δεν ξέρω τι, ίσως το ότι δεν θα συγκρατηθώ και θα βάλω τα κλάματα μπροστά στον τωρινό ενοικιαστή (ο οποίος θα με περάσει για τρελή εννοείται), αλλά ελπίζω να το κάνω σύντομα. Δεν μπορώ να εκφράσω αντικειμενική άποψη για το μέρος, συγγνώμη. Το αγαπώ γιατί εκεί έχω ζήσει τα πιο όμορφα και σημαντικά χρόνια της ζωής μου και είναι κομμάτι μου».
☛ «Πλουσιότερος Νότος ή ευρώ υπό αποδόμηση;» αναρωτήθηκε ο Γιάνης Βαρουφάκης στο ομώνυμο άρθρο του. «Εξαιρετικό άρθρο, κ. Βαρουφάκη!» έγραψε η domenica. «Αν ρωτήσει κανείς μια μορφωμένη Κινέζα και μια μορφωμένη Νορβηγίδα στα 20κατι τους τι θέλουν να έχει ο σύζυγός τους, η Κινέζα θα απαντήσει διαμέρισμα, καλή δουλειά, σπουδές και ίσως κάποιες επαφές με ισχυρούς. Η Νορβηγίδα ίσως να πει απλώς καλές σπουδές ή γνώση μιας τέχνης και διάθεση για δουλειά ώστε να μη ζούνε συνέχεια με επιδόματα. Αυτό δεν σημαίνει πως η Κινέζα είναι πιο άπληστη και πιο επιφανειακή από τη Νορβηγίδα, αλλά πως απλώς στην Κίνα οι συνθήκες ζωής προκαλούν μεγαλύτερη ανασφάλεια απ' ό,τι στη Νορβηγία.
Το ίδιο λανθασμένες είναι και οι έρευνες που μετράνε την ικανοποίηση ενός λαού από την καθημερινότητά του, ενώ δεν λαμβάνουν ποτέ υπόψη το αν θεωρείται στην κάθε κουλτούρα εντάξει το να διαμαρτύρεσαι ή όχι. Π.χ. ο Κολομβιανός πωλητής του δρόμου θα σου πει πως όλα είναι φανταστικά, ενώ ο Αργεντινός επιχειρηματίας θα πει πως έχει συνεχώς δυσκολίες. Αυτό δεν σημαίνει πως ο Αργεντινός είναι αχάριστος και γκρινιάρης, αλλά πως οι κώδικες επικοινωνίας είναι διαφορετικοί.
Οι περισσότεροι Έλληνες θα δίναμε ευχαρίστως τα ακίνητά μας με αντάλλαγμα μια δουλειά στο αντικείμενό μας, δωρεάν περίθαλψη για μας και τα παιδιά μας, επιδόματα ανεργίας για όλους και καλή δωρεάν εκπαίδευση. Στη Γερμανία, αν δεν θέλεις να εργαστείς, μπορείς να ζεις από την Πρόνοια, ακόμα και αν δεν έχεις εργαστεί ποτέ και η ασφάλεια υγείας δεν συνδέεται με την εργασία (τουλάχιστον, αυτά ίσχυαν μέχρι το 2008 που είχα πάει δυο μήνες στο Βερολίνο για δουλειά και μίλαγα με κόσμο) – αυτά όμως δεν γράφονται ποτέ. Το σπίτι ως επένδυση είναι χαρακτηριστικό χωρών χωρίς κοινωνική πρόνοια, το ίδιο συμβαίνει και σε πολλές άλλες χώρες, π.χ. στη Λατινική Αμερική».