Πριν από λίγες ώρες βγήκε από τον Κορυδαλλό ο Λάκης Γαβαλάς. Φορούσε καπελάκι του μπέιζμπολ, γυαλιά καθρέφτες και λευκό τι-σερτ με ένα μάλλον ατυχές λογοπαίγνιο: μπροστά έγραφε FREE DA και πίσω KALLO (εννοούσε ΚAHLO). Έκανε αστεία, αλλά ήταν σοβαρός.
Όταν τον περιτριγύρισαν οι φορτικοί ρεπόρτερ της λαϊκής τηλεόρασης, ούτε τους έδιωξε, ούτε τους ενθάρρυνε. Τους άκουσε με την παλιά συμπάθεια και τους είπε κάτι σπουδαίο:
«Είναι δώρο Θεού να ζούμε, να προχωράμε και να αποδείξουμε ότι τα πάντα στη ζωή δεν είναι ούτε τιμωρία, ούτε και μεγάλη ευτυχία. Είναι κάτι το ενδιάμεσο».
Η φράση που με συγκίνησε είναι η τελευταία. Γιατί τη λέει το συγκεκριμένο άτομο μετά από τη συγκεκριμένη εμπειρία. Ο Λάκης Γαβαλάς του προφανούς και επιδεικτικού ανακαλύπτει τις ενδιάμεσες χαρές και τις ενδιάμεσες λύπες.
Τα ίδια ακριβώς εκφράζουν τα μεγάλα έργα τέχνης: στο βάθος κάθε χαράς υπάρχει μελαγχολία και στις μεγάλες πίκρες υπάρχει η προσδοκία ότι αύριο θα είναι μια καλύτερη μέρα.
Είναι χαρακτηριστικό της ωριμότητας που αποκτάται με τα χρόνια ή με κάτι βίαιο, όπως η φυλακή. Τα πράγματα παύουν να είναι μονοσήμαντα – μπλέκονται, ακινητούν και ίσως βουλιάζουν. Οι γνώμες, τα αισθήματα, οι σχέσεις – όλα, μα όλα, αρχίζουν να εμπεριέχουν και το αντίθετό τους. Τα καταλαβαίνεις όλα και τελικά τα συγχωρείς. Αφήνεις τους άλλους να τρώγονται με τα ρούχα τους. Δεν έχεις πια χρόνο για χάσιμο. Κι αυτο το νοιώθουν όλοι: ποιητές και Γαβαλάδες.
Ήμουν σε ένα ωραίο νησί του Αιγαίου προχθές. Η παρέα ιδανική, το σώμα ενεργητικό και υγιές, όλα καλά, αλλά, όπως έλεγα σε έναν φίλο: τώρα πια τη χαρά την ακούς μαζί με έναν κοροϊδευτικό αντίλαλο. Δεν μπορείς να νιώσεις το ρηχό μεν αλλά τόσο πλατύ αίσθημα ευτυχίας που ένιωθες στα 17 χρόνια σου. Εκείνη την κατακλυσμιαία χαρά που σε τύφλωνε και σε έκανε να τρέμεις σαν να μην υπάρχει αύριο. Τώρα ξέρεις ότι δεν υπάρχει αύριο. Κι αυτό τα κάνει όλα λίγο σχετικά. Πολύ ύψος και λίγη άπλα. Πολλά πούπουλα και λίγο κρέας.
Αλλά, ό,τι ζει κάτω από τον ήλιο είναι καλό. Τίποτα δεν είναι καλύτερό του! Το είπε ο Σολωμός, το είπε και ο Λάκης: «Είναι δώρο θεού να ζούμε!».