Υπήρχε ανέκαθεν μεγάλη φλυαρία στην πολιτική ζωή, για να κουκουλώνει τις νωθρές ή ύποπτες πράξεις. Τον τελευταίο όμως καιρό η φλυαρία είναι το βασικό ενέργημα της κυβέρνησης. Απορεί κανείς πότε βρίσκουν καιρό να κυβερνήσουν οι άνθρωποι που τρέχουν σα νευρόσπαστα από τη μια συνέντευξη τύπου στην άλλη, εμφανίζονται σε δεκάδες σχοινοτενείς εκπομπές καφενειακής φύσεως, μιλούν με τις ώρες σε συνέδρια και απίθανες συγκεντρώσεις, καλούν τους δημοσιογράφους για καφέ και γράφουν απειράριθμα non papers.
Δεν είναι μόνο η διάχυτη επιπολαιότητα μιας τέτοιας δημόσιας στάσης. Είναι και η απογοήτευση για τα media, που συνεργούν σε αυτή την επικοινωνιακή κατασκευή, με προθυμία και δουλικότητα μακιγιέρ.
Αντί να ελέγχουν εις βάθος το έργο και να ερευνούν με έγκυρο ρεπορτάζ το αντικείμενο κάθε υπουργού, αντί να τον εγκαλούν για όσα δήλωσε και ποτέ δεν έπραξε, για όσα δολίως προώθησε ή ποτέ δεν κατόρθωσε -τον φωτογραφίζουν και χαζομιλάνε μαζί του, δημιουργώντας ένα αχρείαστο, βαλκανικό σταρ-σίστεμ.
Όσοι παρακολουθούν τον ξένο Τύπο (είτε τον ποιοτικό είτε τον κίτρινο), ξέρουν ότι η δημοσιογραφία δεν γίνεται ποτέ ψοφοδεές σεκόντο των υπουργών. Σχεδόν ποτέ δεν δημοσιεύεται συνέντευξη υπουργού με ανοικονόμητες υποσχέσεις και ολίγη από lifestyle και σχεδόν ποτέ δεν δημοσιεύεται φωτογραφία του. Ο υπουργός είναι ένας δημόσιος λειτουργός που κρίνεται από τα έργα του (όχι τις εξαγγελίες του) και αναφέρεται (όταν αναφέρεται) στο αρμόδιο ρεπορτάζ. Δεν υπάρχει το προσωπικό, φαιδρό ενδιαφέρον γύρω από πρόσωπα πεζά, με φτωχά βιώματα και μικρή προσωπική αξία, που άπαξ και φύγουν από τον θώκο, κανείς δεν τα ξαναθυμάται πια.
Στη βαλκανική Ελλάδα τα μέσα καλλιεργούν μια παράδοξη, ανιαρότατη υπουργίτιδα – σεντόνια με φληναφήματα δευτεροκλασάτων πολιτικών, φωτογραφίσεις τους ακόμα πιο ανιαρές, λες και είναι σταρ στις Κάννες. Αντί να ελέγχουν εις βάθος το έργο και να ερευνούν με έγκυρο ρεπορτάζ το αντικείμενο κάθε υπουργού, αντί να τον εγκαλούν για όσα δήλωσε και ποτέ δεν έπραξε, για όσα δολίως προώθησε ή ποτέ δεν κατόρθωσε -τον φωτογραφίζουν και χαζομιλάνε μαζί του, δημιουργώντας ένα αχρείαστο, ψωραλέο σταρ-σίστεμ.
Καταλαβαίνω το πρόβλημα. Είναι οι ατέλειωτες ώρες που πρέπει να γεμίσουν με φτηνό πρόγραμμα, είναι όμως και κάτι άλλο: πολλοί δημοσιογράφοι έχουν ένοχη σχέση με τους πολιτικούς που γκλαμουροποιούν. Ψωμίζονται από αυτούς, είναι φίλοι τους, είτε ευελπιστούν σε κάποια εύνοιά τους. Γίνονται έτσι όλοι ένας υποκριτικός πολτός που γεμίζουν φλυαρία τον δημόσιο βίο, ενώ κανείς δεν συζητά επί της ουσίας. Γι' αυτά που πράττονται είτε πρόκειται να πραχθούν.
Υ.Γ. Θα έχει πλάκα να φτιαχτεί μια λίστα με όσα πομπώδη και μεγαλόσχημα ανακοινώθηκαν, βουλιάζοντας μετά στη λήθη ή τις αναθεωρήσεις. Ή μια λίστα με τις συνεντεύξεις τύπου που διοργανώθηκαν για να μην ειπωθεί τελικά τίποτα (αλλά να παρθούν ακόμη λιγες φωτογραφίες).
Όμως αυτό είναι μια γενική αρρώστια του καφενειακού κράτους. Π.χ. τι έγινε με εκείνον το ΣΔΟΕ που ερευνά την περιουσία της Παπανδρέου και του Λαλιώτη;
www.facebook.com/stathis.tsagar
Η/Μ/Ε/Ρ/Ο/Λ/Ο/Γ/Ι/Ο: http://www.lifo.gr/team/diary