Εγληματολόγοι και ψυχολόγοι μετά από μελέτη της υπόθεσης απαγωγών του Κλίβελαντ, δηλώνουν ότι ρόλο στη μεγάλη διάρκεια της ομηρίας έπαιξε ο μεγάλος εκφοβισμός των θυμάτων από το δράστη, ο παράγοντας τύχη, αφού κανείς δεν εντόπισε κάτι περίεργο στις κινήσεις του απαγωγέα, αλλά και το σύνδρομο της Στοκχόλμης.
Το βράδυ της Δευτέρας η αστυνομία του Κλίβελαντ διέσωσε την Αμάντα Μπέρι, τη Τζίνα ΝτεΧεσούς και την Μισέλ Νάιτ, όλες εξαφανισμένες από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, από ένα σπίτι κοντά στο κέντρο του Κλίβελαντ. Ο δράστης, Άριελ Κάστρο συνελήφθη και βαρύνεται με 4 κατηγορίες για απαγωγή και 3 κατηγορίες για βιασμό.
Η πρώην αστυνομικός και επικεφαλής του Μissing Children Society του Καναδά, Wendy Christensen είπε ότι «το γεγονός ότι κρατήθηκαν τρία θύματα κάτω από την ίδια στέγη, υπό απόλυτο έλεγχο για τόσα πολλά χρόνια, φανερώνει το μέγεθος της ψυχολογικής βίας στην οποία επέβαλλε ο απαγωγέας τις τρεις γυναίκες επί καθημερινής βάσεως».
Σε περιπτώσεις απαγωγής κυρίως νεαρών ατόμων, τα θύματα αρχίζουν να πιστεύουν ότι αν συνεργαστούν, δε θα πάθουν κακό. Στη συνέχεια όμως, όταν το αρχικό τραύμα από την απαγωγή δεν συνεχιστεί, αρχίζουν να νιώθουν συμπάθεια, ακόμα και συμπόνια προς τον απαγωγέα. Αυτό σύμφωνα με τον πρώην πράκτορα του FBI Brad Garett, «οδηγεί τα θύματα στο να νιώσουν ότι είναι ασφαλές να παραμείνουν με τον απαγωγέα τους».
Mε την παρουσία μάλιστα ενός παιδιού στο σκηνικό -στη συγκεκριμένη περίπτωση, του εξάχρονου παιδιού της Αμάντα Μπέρι που διέφυγε μαζί της- η απαγωγή αποκτά τη δυναμική μιας οικογένειας όχι μόνο προς τους εξωτερικούς παρατηρητές αλλά και μεταξύ του δράστη και του θύματος.