Κάποιοι το βρίσκουν αστείο, κάποιοι απλώς αποκρουστικό: το χαρακτηριστικό κούρεμα των καπουτσίνων μοναχών και των περισσότερων μοναχών της Καθολικής Εκκλησίας δεν είναι απλώς ακόμη ένα χτένισμα που υποδηλώνει την ιδιότητα αυτού που το φέρει.
Θεωρείται ένδειξη βαθιάς αφοσίωσης και πίστης (στον Κύριο, φυσικά) και συνήθως αναπαριστά την κορόνα από αγκάθια που του φόρεσαν οι Ρωμαίοι στον Σταυρό του μαρτυρίου Του. Όμως, ακόμη και σ' αυτό -στο κούρεμα, δηλαδή- φαίνεται ότι δεν τα βρήκε ποτέ η Μητέρα Εκκλησία με τους λειτουργούς της.
Για την ακρίβεια, υπάρχουν τρία διαφορετικά στιλ κουρέματος ή κουράς αν προτιμάτε που "εξηγούν" το πού ακριβώς είναι ταγμένος ο μοναχός που το φέρει: το ένα είναι το γνωστό κούρεμα σε σχήμα κορόνας. Δηλαδή, καθόλου μαλλιά στο κέντρο του κεφαλιού και μια λεπτή κορόνα από τρίχες να περιβάλλει το κεφάλι του μοναχού.
Το συγκεκριμένο, θεωρείται μία λεπταίσθητη αναφορά στον Άγιο Πέτρο, όμως, υπάρχει και το συνολικά ξυρισμένο κεφάλι που φαίνεται να προτιμούν οι ανά τον Δυτικό κόσμο μοναχοί. Υπάρχει, όμως, και ένα τρίτο που ανά τους αιώνες πυροδότησε εντάσεις στους κόλπους της Καθολικής Εκκλησίας.
Η ιστορία του πάει πίσω στα χρόνια του Πάπα Γρηγορίου Α', όταν προσπαθεί να επιβάλλει τα έθιμα της Καθολικής Εκκλησίας στον λαό της Βρετανίας και της Ιρλανδίας. Από τότε και για αιώνες μετά, το Σχίσμα, το Σύμβολο της Πίστεως και η αποκήρυξή του, ο τρόπος προσευχής, όλα θα "μιλούσαν" μέσα από την κουρά που οι μοναχοί θα επέλεγαν να εφαρμόσουν στο δικό τους κεφάλι.
Σήμερα, κατά τους ιστορικούς, η αξία αυτού του κουρέματος απεικονίζεται μόνο στην αλληλεγγύη που νιώθουν τα μέλη μιας μοναστικής κοινότητας. Και αυτό είναι όλο, τώρα πια.