Λίγο πριν την έναρξη της χθεσινής (μάλλον απροσδόκητης – πότε έχουμε ξαναδεί τέτοιο επικό αγώνα στη δεύτερη μόλις μέρα του Μουντιάλ;) ματσάρας, ο Κριστιάνο Ρονάλντο πληροφορήθηκε ότι είχε καταδικαστεί σε δύο χρόνια φυλάκιση ενώ θα πρέπει να καταβάλλει και πρόστιμο 18.800.000 ευρώ για τέσσερις ξεχωριστές υποθέσεις φοροδιαφυγής στην Ισπανία. Έπεσε σε κατάθλιψη; Αναλογίστηκε τη ματαιότητα της φήμης και την κάλπικη και φευγαλέα υφή του χρήματος; Σκέφτηκε να πάρει ινκόγκνιτο τον Υπερσιβηρικό κι όπου τον βγάλει; Μπα.
Έβαλε τρία γκολ (εκ των οποίων ένα φάουλ κορυφαίας γεωμετρικής αφαίρεσης) στην Ισπανία και πήρε για πολλοστή φορά όλη δίκη του τη δόξα, όπως κάνουν όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που μοιάζουν να αναπνέουν πολλαπλάσιο οξυγόνο απ' όσο τους αναλογεί, αφαιρώντας το μοιραία από τους υπόλοιπους.
Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι η «φυλακή» είναι εξαγοράσιμη και το ποσό «ψίχουλα» (σε σχέση με τα ατέλειωτα ψηφία του τραπεζικού λογαριασμού του) ως προϊόν ευνοϊκού συμβιβασμού με τις δυνάμεις της Εφορίας. Αλλά επίσης, μιλάμε για τον Ρονάλντο, ένα άτομο που έχει αποδείξει πολλάκις ότι διαθέτει αυτοπεποίθηση και διανοητικό σθένος σε ασύλληπτο για τους κοινούς θνητούς βαθμό. Κι ας λέει ο Γεωργίου ότι τον φαντάζεται να τον παίζει γυμνός μπροστά στον καθρέπτη του, αναφωνώντας «τι σου κάνω Κριστιάνο μου...».
Το παιδί από τις φτωχογειτονιές της Μαντέιρα διαγνώστηκε με έντονη και αφύσικη ταχυκαρδία στα 15 του, αλλά συνέχισε ακάθεκτος την προδιαγεγραμμένη ξέφρενη πορεία του στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα και δεν γύρισε ποτέ να κοιτάξει πίσω. Μόνο μια φορά ίσως, το 2005, είκοσι χρονών ακόμα αλλά ήδη υπέρλαμπρο άστρο στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όταν πέθανε στα 52 του ο πατέρας του από επιπλοκές στο συκώτι λόγω χρόνιου αλκοολισμού. Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι μπορεί και να ήταν λίγο σουρωμένος όταν αποφάσισε να δώσει στο μικρότερο παιδί της οικογένειας το μεσαίο όνομα Ρονάλντο, λόγω θαυμασμού στον Πρόεδρο Ρόναλντ Ρέιγκαν.
Στις κατά καιρούς αυτοβιογραφίες του, ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον – αυτή η γριά πονήρω – ενώ έχει διακριτικά αφήσει μπόλικη χολή να πέσει σε επιφανείς παίκτες του όπως ο Ντέιβιντ Μπάκαμ, για τον «μικρό από την Πορτογαλία» μόνο εγκώμια και θαυμαστικά είχε να καταθέσει, υπερθεματίζοντας φυσικά τον δικό του ρόλο στην διαπαιδαγώγηση και την καλλιέργεια ενός αναμφισβήτητου και πολυδύναμου αλλά «ακατέργαστου» υπερταλέντου.
Τα κορυφαία εύσημα όμως δόθηκαν κάποτε από τον συχωρεμένο τον Τζορτζ Μπεστ (του ανθρώπου που «ήπιε» μέχρι θανάτου ακόμα και το δανεικό συκώτι που του είχε μεταμοσχευθεί), ο οποίος είχε δηλώσει ότι κατά καιρούς έχουν συγκριθεί πολλοί μεγάλοι «γητευτές της μπάλας» μαζί του, αλλά η πρώτη φορά που ο ίδιος κολακεύτηκε ήταν όταν τέθηκε ο προσδιορισμός «νέος Μπεστ» δίπλα στο όνομα του Κριστιάνο Ρονάλντο.