«Ο χρόνος είναι ένας επίπεδος κύκλος» ήταν η ατάκα – σήμα κατατεθέν του πρώτου κύκλου επεισοδίων του True Detective. Ατάκα προερχόμενη από τον ντελιριακό νιτσεϊκό οίστρο που πάθαινε συχνά ο ένας εκ των δύο πρωταγωνιστών εκείνης της πρώτης ιστορίας, όπως τον ενσάρκωνε ο Μάθιου Μακόναχι.
Τον δεύτερο κύκλο τον έχει καταπιεί λίγο-πολύ η λήθη και δικαίως μάλλον αφού δεν κατάφερε ποτέ να μαζέψει τις σκόρπιες ιδέες του σε μια συγκροτημένη πλοκή, καταλήγοντας μια ακόμα «μάτσο» pulp/νουάρ φαντασίωση με φόντο το λυκόφως του Λος Άντζελες .
Ανασκουμπώνοντας τα μανίκια της, η σειρά επιστρέφει στο μουντό, υποβλητικό και γεμάτο μυστικά σκηνικά του αμερικάνικου Νότου για τη νέα ιστορία της, επιστρέφοντας συγχρόνως στο παιχνίδι με τον χρόνο και τη μνήμη που σημάδεψε τον πρώτο κύκλο της.
Ταξιδεύοντας πολλές φορές μπρος-πίσω στον χρόνο (συχνά προκαλώντας τον θεατή να δοκιμάσει τα όρια συγκέντρωσής του) ανά επεισόδιο, η δράση εδώ ξεδιπλώνεται κατά μήκος τριών χρονικών γραμμών αφήγησης με άξονα το ίδιο μυστήριο και κεντρικό πρωταγωνιστή και στις τρεις τον ντετέκτιβ Γουέιν Χέις τον οποίο ενσαρκώνει με σθένος και εμφιαλωμένη φρίκη, έτοιμη διαρκώς να απελευθερωθεί, ο Μαχέρσαλα Άλι.
Παρά τις ομοιότητες ύφους και σκηνικού με τον πρώτο κύκλο, απουσιάζει εδώ ο σαρκασμός και οι φιλοσοφικές / ψυχεδελικές ατάκες εκείνης της ιστορίας και οι τόνοι είναι σαφώς πιο χαμηλοί.
Η πρώτη χρονική περίοδος δράσης τοποθετείται στο 1980 με την εξαφάνιση δύο παιδιών στα βάθη της πολιτείας του Άρκανσο όπου υπηρετεί ο Χέις, εξορκίζοντας τους δαίμονές του από τη θητεία του στο Βιετνάμ.
Η δεύτερη είναι δέκα χρόνια μετά όταν ξανανοίγει η υπόθεση και η τρίτη είναι λίγο πριν το σήμερα (το 2015 συγκεκριμένα) με τον Χέις να βρίσκεται στο κατώφλι της πρώιμης άνοιας («τελικά δεν πειράζει που δεν θυμόμαστε τα βρεφικά μας χρόνια αφού τα ξαναζούμε στα γεράματα» λέει σε μια φάση) ακόμα στοιχειωμένος από το παρελθόν και τα απόνερα εκείνης της υπόθεσης στο μυαλό και την ψυχή του, καθώς του παίρνει συνέντευξη η παραγωγός μιας από τις άπειρες σύγχρονες τηλεοπτικές σειρές ανεξιχνίαστων εγκλημάτων. «Τέτοια πράγματα βλέπουν πια οι άνθρωποι στην τηλεόραση;» τη ρωτάει απορημένος στην πρώτη τους συνάντηση / συνεδρία.
Παρά τις ομοιότητες ύφους και σκηνικού με τον πρώτο κύκλο, απουσιάζει εδώ ο σαρκασμός και οι φιλοσοφικές / ψυχεδελικές ατάκες εκείνης της ιστορίας και οι τόνοι είναι σαφώς πιο χαμηλοί. Διατηρείται όμως το σκοτεινό, πεσιμιστικό mood και τα στοιχεία τελετουργικού αποκρυφισμού στις ασκήσεις αστυνομικού θρίλερ με φιλοδοξίες υψηλού λογοτεχνικού νουάρ που διεξάγονται επί της οθόνης.
«Μήπως συγχέεις την αντίδραση με το συναίσθημα; Μήπως μπέρδεψες την ψυχαναγκαστική παρόρμηση με την ελευθερία;». Τέτοιες κουβέντες ακούει στα γεράματα ο πρώην αστυνομικός από τα οράματα που τον επισκέπτονται καθώς η σκέψη του αναλώνεται όλο και περισσότερο στο παρελθόν που δεν γυρίζει πίσω.
Τα τρία πρώτα επεισόδια κυλούν αργά και τα ίχνη που θα οδηγήσουν στην επίλυση του μυστηρίου (αν υπάρξει επίλυση) παρουσιάζονται με το σταγονόμετρο, υποδηλώνοντας ότι θα πάει μακριά η βαλίτσα. Ο Άλι υποδύεται τον κλονισμένο (εξαρχής) μπάτσο ως σκεπτικό ερευνητή, προ(σ)καλώντας τον θεατή να ταυτιστεί με την ψυχοσύνθεσή του, παρότι σίγουρα έχει κάποια τραύματα που εμπίπτουν στην κατηγορία βαριάς παθολογίας με την οποία κανείς δεν θέλει να ανακατευτεί.
Είναι σφιχτός και λακωνικός –ειδικά σε σχέση με τον χαρακτήρα του Μακόναχι στον πρώτο κύκλο της ανθολογίας– αλλά δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να αντιληφθεί κανείς τα «μεταφυσικά» στοιχεία της προσωπικότητάς του. Φαίνονται κι από τη σεκάνς των τίτλων αρχής όπου η μορφή του παρουσιάζεται κόντρα στο φόντο του γκρίζου ουρανού ενώ ο πορτοκαλί ήλιος αντανακλάται στο μέτωπό του σαν τρίτο μάτι.
Δείτε το τρέιλερ του «True Detective 3»