Τον Μάιο που μας πέρασε, ο Jay Fielden, διευθυντής μέχρι τότε του αμερικανικού Esquire, επέλεξε να ανακοινώσει την αποχώρησή του από τον ιστορικό ανδρικό τίτλο, με μια ανάρτηση στο Instagram που τον έδειχνε έξω από τα γραφεία του περιοδικού φορώντας σαφάρι τζάκετ, σκούρα γυαλιά ηλίου και designer τσάντες ανά χείρας. Η φωτογραφία δέχτηκε μπόλικο σαρκασμό στα social media, κυρίως εξαιτίας της (συνειδητής) ομοιότητάς της με παλιά, γνωστή φωτογραφία του Τζακ Νίκολσον στο Σεν Τροπέ το 1976, συγχρόνως όμως έμοιαζε να συμβολίζει και τον τρόπο που πλέον τα κλασικά ανδρικά περιοδικά υπάρχουν μόνο ως θαμπός απόηχος ή ως επιφανειακή μίμηση του παλιού εαυτού τους.
Σε μια εποχή που γίνονται όλο και πιο έντονες οι προτροπές να καταργηθεί στα κινηματογραφικά Όσκαρ, στα θεατρικά Tony και στα τηλεοπτικά Emmy, ο «έμφυλος» διαχωρισμός ανδρών και γυναικών στις κατηγορίες των βραβείων (όπως έχει γίνει ήδη στα Grammy και στα MTV Video Music Awards), οι παραδοσιακοί βίβλοι του ανδρισμού, όπως το GQ, το Esquire και το Playboy, έχουν αναγκαστεί να αναθεωρήσουν πλήρως την ταυτότητα τους για να μπορέσουν να σταθούν και να μην διακόψουν την έκδοσή τους όπως πλήθος άλλων ανδρικών περιοδικών.
Ακόμα και το Playboy, βαθιά βουτηγμένο σε κρίση ταυτότητας προ πολλού, προσπαθεί να ανταποκριθεί όπως μπορεί στα μηνύματα των καιρών, αναβαπτίζοντας τα «Κουνελάκια» του σε «πρέσβειρες» της δοκιμαζόμενης φίρμας του ("brand ambassadors").
«Πώς εξακολουθεί να εκδίδει κάποιος ένα αποκαλούμενο ανδρικό περιοδικό στο πλαίσιο ενός κινήματος που δικαίως μας λέει "Σκάσε και Άκου;"» αναρωτιόταν ο Will Welch, διευθυντής του GQ, στο εισαγωγικό του σημείωμα για το τρέχον τεύχος του περιοδικού που είναι αφιερωμένο στη «Νέα Αρρενωπότητα» ("New Masculinity"). «Ο μόνος τρόπος να ανταποκριθούμε είναι δημιουργώντας ένα περιοδικό που δεν προσπαθεί στην πραγματικότητα να απευθυνθεί αποκλειστικά –ή και καθόλου– στους άνδρες».
Στο τεύχος, που θα μπορούσε, όπως γράφτηκε στους New York Times, να έχει τίτλο «Καμία Αρρενωπότητα», περιλαμβάνονται –εκτός από την «ανδρόγυνη» φωτογράφιση του Pharrell Williams για το εξώφυλλο– άρθρα με θέματα όπως ο «αφοπλισμός» του ανδρικού σώματος από τον transgender συγγραφέα και πυγμάχο Thomas Page McBee, η υπεράσπιση του μακιγιάζ στους άντρες, από τον El Johnson (γιο του διάσημου παλαίμαχου μπασκετμπολίστα Μάτζικ Τζόνσον), αλλά και η αποδόμηση της ισχύος της ίδιας της τεστοστερόνης από την πολιτισμική ανθρωπολόγο και συγγραφέα Katrina Karkazis.
Ακόμα και το Playboy, βαθιά βουτηγμένο σε κρίση ταυτότητας προ πολλού, προσπαθεί να ανταποκριθεί όπως μπορεί στα μηνύματα των καιρών, αναβαπτίζοντας τα «Κουνελάκια» του σε «πρέσβειρες» της δοκιμαζόμενης φίρμας του ("brand ambassadors") και διακόπτοντας (προσωρινά) τα γυμνά του. Μετά τον θάνατο του ιδρυτή του Χιου Χέφνερ το 2017, το περιοδικό μεταμορφώθηκε σε τριμηνιαία έκδοση διαμορφώνοντας παράλληλα και το σλόγκαν κάτω από τον τίτλο, από το κλασικό "Entertainment for Men" («Ψυχαγωγία για άντρες») στο πιο οικουμενικό "Entertainment for All" («Ψυχαγωγία για όλους»).
Οι ριζικές αλλαγές είναι φανερές και στο Esquire, που τον Ιούνιο, μετά την αποχώρηση του Fielden, άλλαξε πάλι διευθυντή μετά από τρία χρόνια, τοποθετώντας στην κορυφή της ιεραρχίας του περιοδικού τον Michael Sebastian, ο οποίος προηγουμένως ασκούσε τα καθήκοντα διευθυντή της ψηφιακής πλατφόρμας της έκδοσης.
Ο διορισμός του στη θέση του διευθυντή προκάλεσε την έντονη φημολογία στην πιάτσα ότι το Esquire θα ακολουθήσει το παράδειγμα του Cosmopolitan (που επίσης στεγάζεται στον «κολοσσό» των εκδόσεων Hearst), εστιάζοντας σε περιεχόμενο απολύτως φιλικό προς το Instagram και γενικώς στην "trending" θεματολογία των social media.
Σε μία από τις πρώτες συνεντεύξεις που παραχώρησε από τη νέα του θέση, ο Sebastian επιτέθηκε στην «εκδοτική πατριαρχία», δηλώνοντας στην Wall Street ότι πάση θυσία επιθυμεί να ξεφύγει από την ιδέα ότι «τόσο ο συντάκτης όσο και ο αναγνώστης του Esquire είναι ένας λευκός μεσήλικας που προτιμά να είναι χρώματος καφέ το ποτό του και τα δερμάτινα είδη του».
Κάτι αντίστοιχο είχε δηλώσει το 2017 στους New York Times και ο προκάτοχός του, λίγο πριν ο Χάρβεϊ Γουάινστιν και οι όμοιοί του στείλουν τον μισό ανδρικό πληθυσμό στο σημείο του πέναλτι: «Δεν θα αναδύεται πλέον καπνός πούρου από αυτές τις σελίδες». Προφανώς όμως, αυτό δεν υπήρξε αρκετό για να τον κρατήσει στη θέση του διευθυντή σε μια εποχή που η ίδια η έννοια του ανδρισμού αναλύεται, αμφισβητείται και αναθεωρείται ριζικά.
Με στοιχεία από το City Journal και τους New York Times