Τέσσερις άνθρωποι λίγο πριν και λίγο μετά τα σαράντα, τέσσερις εκδοχές (δύο ανά επεισόδιο) για τα ίδια δράματα, τα ίδια κερατώματα, τα ίδια καπρίτσια της μοίρας.
Έτσι ξεκίνησε μια από τις πιο «ενήλικες» σειρές που έχουμε δει και παρότι ποτέ δεν έκανε κάποιου είδους πάταγο στο τηλεοπτικό στερέωμα, κατάφερνε κάτι αξιοσημείωτο: είχε βρει τη συνταγή να διατηρεί το ενδιαφέρον (και τη διαδικασία ταύτισης) των θεατών της, διατηρώντας τους πρωταγωνιστές της διαρκώς στο μέσον μιας κρίσης μέσης ηλικίας, με άξονα την απιστία ή τον εθισμό ή την καριέρα ή τα βάρη της οικογένειας ή τον εγωισμό ή την απώλεια ή οτιδήποτε.
Ο Νόα, η σύζυγός του Έλεν, η Άλισον και ο σύζυγός της Κόουλ τρώνε τόσα χρόνια τις σάρκες εαυτών και αλλήλων, ενώ η λύτρωση έρχεται μόνο περιστασιακά και φευγαλέα. Κάποιες σειρές λειτουργούν εκ των υστέρων, σαν δεύτερες σκέψεις που εμφανίζονται σε ανύποπτο χρόνο.
Πάνω που κόντευα να λησμονήσω σχεδόν την ύπαρξη του The Affair – που για τρεις κύκλους μας έβαζε στο μυαλό και την υποκειμενική αντίληψη των τεσσάρων κυρίως κεντρικών χαρακτήρων του, δημιουργώντας αλληλοσυγκρουόμενες εκδοχές των ίδιων περιστατικών – έσκασε ξαφνικά ο τέταρτος κύκλος που μεταφέρει τη δράση από τη Νέα Υόρκη στην Καλιφόρνια.
Οι κεντρικοί ρόλοι πάντως παραμένουν απαράλλαχτοι κατ' ουσία καθώς «ο χρόνος κινείται σε κύκλους», όπως λέει σε κάποια αποστροφή του λόγου η μάνα της Άλισον. Ο Νόα παραμένει αυτάρεσκος νάρκισσος, η Έλεν κακομαθημένη και τσιτωμένη, η Άλισον καταθλιπτική και χαροκαμένη και ο Κόουλ ευέξαπτος και παρανοϊκός. Το παλεύουν όμως αναγκαστικά, όπως όλοι μας
Για να είμαι ειλικρινής, θα μπορούσε να έχει ολοκληρωθεί η σειρά στο τέλος του προηγούμενου, όταν μετά το σοφιστικέ παρισινό ρομάντσο του με την Ιρέν Ζακόμπ (Ζουλιέτ), και τη συνάντηση με τη μεγάλη του κόρη που είχε καταλήξει με βίαιο, μαλάκα και συνομήλικο του πατέρα της γκόμενο («Απέτυχα», της λέει «στην πιο σημαντική δουλειά που είχα, να σε προστατεύσω από άντρες σαν κι εμένα»), ο Νόα επιστρέφει στην πρώην οικογένειά του – που ο ίδιος διάλυσε μετά το θυελλώδες και ψυχοβγαλτικό «affair» του με την Άλισον – μόνο για να αποχαιρετήσει.
Κατόπιν, μπαίνοντας στο ταξί, ο ταρίφας τον ρωτάει «Πού πάμε φίλε;» κι αυτός δεν έχει ιδέα τι να απαντήσει, καθώς η κάμερα παγώνει στην έκφραση απορίας και προβληματισμού του προσώπου του. Τίτλοι τέλους και ιδανικό φινάλε. Ή μήπως όχι;
Προφανώς όχι, αφού είχε ήδη εγκριθεί ο επόμενος (τελευταίος;) κύκλος που μόλις ξεκίνησε με το πρώτο επεισόδιο το οποίο σκηνοθέτησε ο Μάικ Φίγκις (έχει αγριέψει πολύ ο βιοπορισμός στο σινεμά, ακόμα και για σημαντικούς σκηνοθέτες) να εκτυλίσσεται το μισό διαμέσου της οπτικής του Νόα και το άλλο μισό διαμέσου της οπτικής της πρώην συζύγου του Έλεν.
Το επίσημο τρέιλερ του 4ου κύκλου
Εκείνη τον θυμάται να βρίζει κατ' επανάληψη μπροστά στα παιδιά και να χρεώνει την μπύρα του στον λογαριασμό του νέου συντρόφου της και εκείνος την θυμάται να προσπαθεί με το ζόρι να εκμαιεύσει από τον 14χρονο γιο τους την ομολογία ότι είναι γκέι και να λέει στη μικρή τους κόρη ότι ο πατέρας της ζει στην ίδια οδό (στο Τοπάνγκα Κάνυον) όπου κάποτε ο Μάνσον έσφαξε όλους εκείνους τους ανθρώπους.
Νέες υπο-πλοκές εμφανίζονται στα καινούργια επεισόδια, με πιο ενδιαφέρουσα ίσως την νέα καριέρα του Νόα ως καθηγητή φιλολογίας σε σχολείο του «γκετοποιημένου» Κόμπτον, που έχει στην τάξη του προβληματικό και θυμωμένο μαθητή που μοιάζει με μέλος συμμορίας αλλά κατά πάσα πιθανότητα είναι ιδιοφυής μελετητής της λογοτεχνίας και της πολιτικής θεωρίας.
Οι κεντρικοί ρόλοι πάντως παραμένουν απαράλλαχτοι κατ' ουσία καθώς «ο χρόνος κινείται σε κύκλους», όπως λέει σε κάποια αποστροφή του λόγου η μάνα της Άλισον. Ο Νόα παραμένει αυτάρεσκος νάρκισσος, η Έλεν κακομαθημένη και τσιτωμένη, η Άλισον καταθλιπτική και χαροκαμένη και ο Κόουλ ευέξαπτος και παρανοϊκός. Το παλεύουν όμως αναγκαστικά, όπως όλοι μας.