Πρώτα η δική μου: Δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο, αλλά ας είναι... Υπάρχει μία οικογενειακή ιστορία η οποία αναπαράγεται εδώ και χρόνια με αποτέλεσμα να την θυμάμαι σαν κάτι μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Πρόκειται για την περιβόητη εξαφάνισή μου, ή μάλλον καλύτερα για την ημέρα που η αδερφή μου με έχασε στην παρέλαση. Ταξίδι πίσω σε μία 28η Οκτωβρίου στα τέλη της δεκαετίας του '80. Πρέπει να ήμουν πέντε περίπου χρονών, πρώτη δημοτικού ή κάτι τέτοιο, και ένα από τα μεγαλύτερα μου όνειρα εκείνο τον καιρό ήταν να δω την αδερφή μου να παρελαύνει. Άκου τώρα με τι χαιρόμασταν! Η παρέλαση κάποια στιγμή τελείωσε και η Μαρία μαζί με την καλύτερή της φίλη ανέλαβαν ως μεγαλύτερες να με προσέχουν μέχρι να τελειώσει όλο το event και να γυρίσουμε σπίτι.
Απ' όσα βλέπω οι σημερινοί γονείς πεντάχρονων και οκτάχρονων δεν θα τα εμπιστεύονταν ούτε σε έναν ολόκληρο στρατό. Η ώρα (ώρες;) περνούσε και για καλή μου τύχη βρέθηκα κάποια στιγμή μπροστά στο παλιό μου νηπιαγωγείο, και από εκεί κατάφερα σχετικά εύκολα να βρω τον δρόμο για το σπίτι. Θυμάμαι μάλιστα ότι ένιωθα τρομερή αυτοπεποίθηση. Το πιο περίεργο της όλης ιστορίας είναι ότι κατά την περιπλάνησή μου συνάντησα μία γνωστή της μητέρας μου, με την οποία ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος:
-Άλκηστη, τι κάνεις εδώ μόνη σου;
-Χάθηκα.
-Ξέρεις πώς να πας σπίτι;
-Ναι, νομίζω δηλαδή.
-Εντάξει, να προσέχεις.
Και αυτό. Με άφησε εκεί και έφυγε. Στ' αλήθεια.
Κάποια στιγμή έφτασα, αλλά η ανακούφιση της μητέρας μου κράτησε πολύ λίγο. "Γιατί είσαι μόνη σου;" με ρωτάει πανικοβλημένη. "Χάθηκα", απαντάω με απόλυτη ψυχραιμία σαν να μην τρέχει τίποτα και μάλλον φοβούμενη ότι μπορεί και να με μάλωναν από πάνω (είχα μάλλον την μύγα..) Συγχρόνως έψαχνα με τα μάτια μου την αδερφή μου μέσα στο σπίτι. Απ' ότι φάνηκε οι υπαίτιες της παρ' ολίγον εξαφάνισής μου δεν είχαν τολμήσει καν να γυρίσουν σπίτι, και ακόμα έψαχναν.
Σειρά σας!
Τι θυμάστε πιο έντονα από τις μαθητικές παρελάσεις;
Αυτό που θυμάμαι περισσότερο και με μεγαλύτερη ευχαρίστηση όταν σκέφτομαι την παρέλαση είναι το εξής:
Οι χυμοί Φλώρινα που μας μοίραζαν στο τέλος της!
Εκείνοι οι τετράγωνοι, πράσινοι και πορτοκαλί απ' έξω, τους θυμάσαι;
Βέβαια τους θυμάμαι, τέλειοι ήταν.
Η πιο ωραία ανάμνηση με διαφορά σε ό,τι έχει να κάνει με την παρέλαση.
Και τι δεν θα έδινα για έπινα ξανά έναν "Φλώρινα"
Κώστα, τι θυμάσαι πιο έντονα από τα χρόνια των μαθητικών παρελάσεων;
Τίποτα! Δεν μ' αρέσει καθόλου η παρέλαση, δεν την γουστάρω.
Σύμφωνοι, αλλά όταν ήσουν μικρός;
Μικροί μπορεί να χαιρόμασταν, σίγουρα χαιρόμασταν δηλαδή, αλλά σήμερα δεν μπορώ να πω ότι το θυμάμαι με ιδιαίτερη χαρά. Ποτέ δεν έγινε κάτι αξιομνημόνευτο για να σου πω, αλήθεια.
Όταν ήμουν στην Β' Λυκείου, το 2010, σημαιοφόρος του σχολείου ήταν μία κοπέλα με καταγωγή από την Αλβανία. Ε, λοιπόν δεν φαντάζεσαι τι κακός χαμός έγινε από μερικούς (αρκετούς) γονείς εναντίον της!
Το 2010; Ακόμα γίνονται τέτοια πράγματα;
Ναι, ναι το 2010. Κι όμως. Μάλιστα, ο διευθυντής του σχολείου δεν έπαιρνε και κάποια ιδιαίτερη θέση. Βέβαια η κοπέλα είχε στην μεριά της όλους εμάς, πολύ κόσμο να την στηρίζει. Μαλώναμε εκεί με τους γονείς που είχαν πρόβλημα. Για μέρες επικράτησε μεγάλη αναστάτωση.
Τελικά τι έγινε;
Τελικά η κοπέλα έγινε σημαιοφόρος όπως και δικαιούταν, αλλά κάθε χρόνο τέτοιες μέρες θυμάμαι πάντα το περιστατικό. Μου έμεινε.
Να σου πω αμέσως ποια είναι η εντονότερη ανάμνησή μου από την παρέλαση.
Εκεί γύρω στην Ά Γυμνασίου θυμάμαι να τρέχουμε, να τρέχουμε όχι αστεία, ώστε να τελειώσουμε την παρέλαση όσο το δυνατόν γρηγορότερα για να προλάβουμε να δούμε τα κορίτσια της τρίτης γυμνασίου με τις κοντές φούστες. Ακόμα το θυμάμαι...
Ιδιαίτερη ανάμνηση δεν έχω, όχι.
Αυτό που μου έχει μείνει σχετικά με την παρέλαση και δεν μπορώ να το ξεπεράσω μέχρι και σήμερα είναι ο ήχος των αεροπλάνων που πετάνε πάνω από τα σπίτια μας τέτοιες μέρες.
Είκοσι χρόνια έχουν περάσει και ακόμα πετάγομαι με κομμένη την ανάσα από τον τρόμο, ο σκύλος τρέμει, άστα. Νομίζεις ότι θα πέσουν στις πολυκατοικίες!
Δεν καταλαβαίνω γιατί το κάνουν αυτό το πράγμα ακόμα, ειλικρινά.
Ήμουν κοντή σαν παιδί και πάντα μα πάντα με έβαζαν στην τελευταία σειρά. Μου έμεινε το παράπονο ρε συ!
Μα κάθε χρόνο τελευταία σειρά; Και μπροστά κάτι άχαρες, συγγνώμη κιόλας.
Μια φορά όμως τους την έφερα:
Έμεινα τόσο πίσω που τελικά κατέληξα στην πρώτη σειρά του επόμενου σχολείου, και πολύ το ευχαριστήθηκα!
Ήμασταν έκτη δημοτικού και θυμάμαι να τρέχουμε με τον φίλο μου τον Βασίλη να προλάβουμε να στοιχηθούμε.
Πριν αρχίσει η παρέλαση.
Ε, εκεί που τρέχαμε περνάμε βιαστικά από τα παιδιά του λυκείου. Ο Βασίλης κάνει μία έτσι και χουφτώνει μια κοπέλα.
Γυρνάει αυτή με κοιτάει, νομίζει ότι το έχω κάνει εγώ, και μου αστράφτει μια σφαλιάρα, ακόμα τη θυμάμαι. Με όλη της τη δύναμη μιλάμε! Ο άλλος στο μεταξύ είχε ήδη αρχίσει να τρέχει.
Άφαντος έγινε!
Πιο έντονη ανάμνηση;
Ναι.
Λοιπόν, ήταν σίγουρα τότε που έγινα σημαιοφόρος. Στην πρώτη γυμνασίου. Να κουβαλάω τη σημαία; Σοβαρά μιλάς; Αντριχίλα μεγάλη. Και τώρα θα το έκανα αν μου δινόταν η ευκαιρία!
Δημοτικό πήγαινα σε ιδιωτικό, κι εκεί δεν κάναμε καθόλου παρέλαση οπότε δεν σχετικές αναμνήσεις.
Από το γυμνάσιο βέβαια και μετά που πήγαινα σε δημόσιο σχολείο η γνώμη για την παρέλαση είχε ήδη διαμορφωθεί, και δεν ήταν και η καλύτερη. Για την ακρίβεια την σιχαινόμουν.
Αυτό που θυμάμαι εντονότερα ήταν οι καυγάδες που έκανα με την διευθύντρια Ειδικά ένας τεράστιος καυγάς στην πρώτη λυκείου, όπου είχαμε βριστεί κανονικά.
Τι είχε συμβεί;
Το πρόβλημα δεν ήμουν εγώ, είχαν πια μάθει ότι έτσι κι δεν έκανα παρέλαση κι ας έπαιρνα απουσίες. Κάποια παιδιά όμως τα πίεζαν πραγματικά και τα απειλούσαν με αποβολή αν δεν συμμετάσχουν κι εγώ ήμουν με το μέρος τους. Δημιουργήθηκε μεγάλο θέμα. Τελικά δεν πήρε κανείς αποβολή αν θυμάμαι καλά, και μ' αυτά και μ' αυτά δεν έχω κάνει ποτέ μου παρέλαση.
Α, η παρέλαση.
Θυμάμαι – και δεν ξεχάσω ποτέ- τις τραγικές στολές που μας ανάγκαζαν να φοράμε. Φούστα κάτω από το γόνατο, από πάνω ένα μωβ λύκρα κολλητό (!) μπλουζάκι με μαύρα σατέν μανίκια και μαύρο σατέν γιακά! Σαν μυροφόρες. Τραγωδία σκέτη. Άσε και το κρύο.
Γενικά δεν έχω καλές αναμνήσεις από τις μαθητικές παρελάσεις.
Θυμάμαι πόσο χαιρόμουν και πόσο περήφανη ένιωθα όταν με έβαζαν παραστάτρια.
Που σήκωνα το χέρι στους επισήμους και όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα πάνω μου (γέλια).
Ανυπομονούσα γι' αυτό.
Κάτι άσχημο ήταν και είναι ακόμα αυτός ο φοβερός και τρομερός θόρυβος με τα αεροπλάνα το πρωί.
Μα γιατί το κάνουν αυτό;
Αναμνήσεις μόνο καλές. Εκείνα τα χρόνια οι παρελάσεις μας έδιναν σαν παιδιά μόνο χαρά, τις περιμέναμε πώς και πώς, σαν γιορτή.
Το μείζον ζήτημα ήταν ότι συμμετείχαμε όλοι μαζί κάπου, ομαδικά. Όχι όπως τώρα..
Τι γίνεται τώρα;
Τώρα οι παρελάσεις έχουν καταντήσει τόπος διαμαρτυριών και συνδικαλιστικών διεκδικήσεων. Δεν είναι πράγματα αυτά...
Ως παιδί η παρέλαση μου ήταν βασικά αδιάφορη. Δεν έχω καμία αξιόλογη ανάμνηση. Έντονη όμως εμπειρία ήταν η παρέλαση που έκανα όταν ήμουν φαντάρος, στο Μεσολόγγι.
Δηλαδή;
Δεν είμαι και πολύ της παρέλασης, πατριώτης και τέτοια δηλαδή, αλλά εκείνη τη φορά ήταν το κάτι άλλο.
Σαν γιορτή, είχαμε πυρσούς, τρακ, το διασκέδασα. Ναι, αυτή είναι μία καλή ανάμνηση. Από τις δυνατότερες εμπειρίες που έχω ζήσει!
Πήγαινα ιδιωτικό κι εκεί η επιλογή των παιδιών που θα έκαναν παρέλαση κρινόταν αποκλειστικά με το ύψος τους, ασχέτως βαθμών.
Ε, εγώ ήμουν κοντούλα και δεν με διάλεγαν ποτέ. Ούτε μία φορά.
Σε πείραζε;
Κάπως ναι, κάθε φορά θυμάμαι που πλησίαζε ο καιρός τσατιζόμουν.
Αυτή την τσατίλα θυμάμαι πιο έντονα από την παρέλαση.
[ φωτογραφίες: Γιώργος Πλανάκης ]
____________________________________
Εσείς;
Τι είναι αυτό που θυμάστε πιο έντονα από τα χρόνια των μαθητικών παρελάσεων;