» Περιμένω τις δύο εμφανίσεις της Σόνιας Θεοδωρίδου στο «Αίθριο των Μουσών» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών στις 16 και στις 17 Σεπτεμβρίου. Η διάσημη Ελληνίδα σοπράνο θα ερμηνεύσει τραγούδια του αξέχαστου Ζακ Μπρελ (ξέρετε: «Ne me quitte pas», «Amsterdam» κ.λπ.). Μία μικρή γεύση είχα πάρει το χειμώνα σε μία εκδήλωση στον Ιανό και ήταν ένα από τα ωραιότερα πράγματα που έχω ακούσει στη ζωή μου.
Δημήτρης Ρηγόπουλος
» Περιμένω πώς και πώς την ταινία Hellboy II: The Golden Army. Είναι το αγαπημένο μου κόμικ και καταλαβαίνω απόλυτα τη μανία που έχει πιάσει τον Guillermo Del Toro να κάνει και δεύτερη ταινία. Το ερωτεύεσαι με την πρώτη αυτό το περίεργο, ανθρώπινο και σκοτεινό δημιούργημα του Mike Mignola και απαιτεί μεγάλα κότσια στο Χόλιγουντ να πιστέψεις σε ένα φιλμ με σούπερ ήρωα ένα δαίμονα με ουρά, κέρατα και ένα υπερμέγεθες πέτρινο χέρι. Απέρριψε τον Harry Potter για χάρη του και από κριτικές που διαβάζω και το αποθεώνουν η ανυπομονησία μου έχει χτυπήσει κόκκινο, όπως το χρώμα δέρματος του πρωταγωνιστή. Έχει απομακρυνθεί βέβαια από το φανταστικό κόσμο του Mignola, με τις ευχές όμως και την απόλυτη εμπιστοσύνη του δημιουργού - και να προσθέσω και τις δικές μου ως φαν.
Μαρία Παππά
» Περιμένω το φετινό Sounds of the World που γίνεται 25-27 Iουλίου στo πλαίσιο του Sani Festival. Πρόκειται για ένα φεστιβάλ μουσικής με γκρουπ από όλα τα μέρη του κόσμου στο λόφο της Σάνης, στη Χαλκιδική. Φέτος ξεχωρίζουν το ζευγάρι από το Μάλι της Αφρικής, ο Αmadou και η Mariam, με φανατικούς ακροατές παγκοσμίως, οι Tinariwen από τα βάθη της Σαχάρας με τα μπλουζ της ερήμου που συγκλονίζουν και η νεραϊδένια φωνή του soundtrack του Άγ- γλου Ασθενή, η ουγγαρέζα Μarta Sebestyen με τραγούδια της πατρίδας της.
Mαρκέλλα Ανδρικάκη
» Περιμένω να δω τους τελευταίους τρεις κύκλους της τηλεοπτικής σειράς The Wire. Μεγάλο αριστούργημα όπου αργά και με μεγάλη μαεστρία υφαίνεται ο ιστός της διαπλοκής (στη συγκεκριμένη περίπτωση ο κόσμος των ναρκωτικών και της πορνείας πρωτοστατεί) από τον πάτο στην κορυφή. Από τους δρόμους της Βαλτιμόρης και τα βαποράκια στο λιμάνι, στη διαφθορά στην αστυνομία, στην κυβέρνηση και στις εφημερίδες. Εκτίμησα ιδιαίτερα το γεγονός πως τα φινάλε της κάθε σεζόν δεν έχουν την κορύφωση που θα περίμενε κανείς. Είναι απλώς η μετάβαση σε κάτι πιο βαθύ και σκοτεινό. Είναι μια πολύ ωμή καταγραφή του κόσμου που ζούμε και είναι να απορεί κανείς γιατί στην Ελλάδα ασχολούμαστε ακόμα με ανοησίες και σίριαλ τύπου «Στο παρά πέντε» τη στιγμή που στην Αμερική κυκλοφορεί αυτό το αριστούργημα. Στο δεύτερο κύκλο, στην πιο κρίσιμη στιγμή (που ο σκηνοθέτης της χειρίζεται σχεδόν σαιξπηρικά) ακούγεται ένα τραγούδι του Καζαντζίδη για τρία λεπτά. Ευχαρι- στώ τον Δημήτρη Πολιτάκη που με τη στήλη του τον περασμένο χειμώνα με έπεισε να δω αυτό το αριστούργημα.
Μιχάλης Μιχαήλ