Ο διεθνούς φήμης Έλληνας μαέστρος και σολίστ Λεωνίδας Καβάκος μίλησε για τους λόγους που τον ώθησαν να φύγει από τη χώρα μας και να εγκατασταθεί μόνιμα στην Ελβετία.
Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Καθημερινή», λέει πως ήταν μια απολύτως συνειδητή απόφαση: «Έμενα στη χώρα μας όσο διατηρούσα την ελπίδα και την απατηλή προσδοκία ότι θα μπορούσα να φανώ χρήσιμος, να βοηθήσω τα παιδιά που μαθαίνουν μουσική ή θέλουν να ασχοληθούν γενικότερα με τις τέχνες (...) εγώ φύτρωσα στον χώρο της μουσικής σαν πρασινάδα στην άσφαλτο. Τα πρώτα χρόνια, στο εξωτερικό, με έβλεπαν παραξενεμένοι. "Καλά, πώς προκύψατε από μια χώρα όπως η Ελλάδα;" με ρωτούσαν. Τους φαινόταν αξιοπερίεργο. Δεν περιφέρομαι ως παντογνώστης· αυτή την εμπειρία ήθελα να μεταλαμπαδεύσω στις νεότερες γενιές. Αλλά ό,τι γινόταν –τα σεμινάρια με το Ωδείο "Μουσικοί Ορίζοντες" ή οι δωρεάν συναυλίες σε διάφορες πόλεις– τα έκανα μόνος μου».
«Βαρέθηκα να είμαι άχρηστος στην πατρίδα μου»
«Κανένας υπουργός Πολιτισμού δεν με κάλεσε ποτέ ν' ακούσει, έστω, τις απόψεις μου, για το πώς η ελληνική πραγματικότητα θα έρθει πιο κοντά στη διεθνή και πώς θα αποδείξουμε ότι είμαστε κράτος ανεπτυγμένο πολιτιστικά. Αν βγείτε στον δρόμο και ρωτήσετε τους περαστικούς, όλοι θα πουν ότι εμείς δώσαμε τα φώτα μας στην ανθρωπότητα. Σαχλαμάρες! Όχι γιατί δεν είναι αλήθεια, αλλά γιατί τέτοια λόγια βγαίνουν και από το στόμα ανθρώπων που δεν έχουν μελετήσει ούτε μια στιγμή στη ζωή τους. Με κούρασε αυτή η αδιαφορία. Ποτέ δεν επεδίωξα θέσεις και αξιώματα. Όμως βαρέθηκα να είμαι άχρηστος στην πατρίδα μου. Ο δεύτερος λόγος που έφυγα –και δεν φοβάμαι να το πω– ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Μου δημιουργούσε τεράστια δυστυχία αυτή η αισθητική με αρνητικό πρόσημο...».
Ο ίδιος θεωρεί πως δεν «μάθαμε» από τα δεινά των τελευταίων ετών: «Το μεγαλύτερο λάθος που έγινε στην Ελλάδα είναι ότι βγαίνουμε από την κρίση χωρίς να έχουμε καταλάβει τίποτα. Μια κρίση κυρίως ηθική, αξιών, που θα έπρεπε να μας έχει φέρει μπροστά στο ερώτημα πώς μπορούμε να φτιάξουμε μια καλύτερη κοινωνία, την αντιμετωπίσαμε απλώς ως κρίση οικονομική, αριθμών. Ελπίζω, έστω και αργά, να συνειδητοποιήσουμε ότι ένα περιβάλλον στο οποίο θα υπάρχει άνθηση των τεχνών, σημαίνει υγεία. Η ψυχική αγαλλίαση που νιώθει όποιος έχει ουσιαστική επαφή με κάποια τέχνη είναι το καλύτερο φάρμακο»
«Να προστατεύσουμε τα κεκτημένα μας και να μην απειλούμε οι ίδιοι τους εαυτούς μας. Έχουμε συνειδητοποιήσει το δίλημμα του καιρού μας; Από τη μια, οι τεχνολογικές και επιστημονικές εξελίξεις μας προσφέρουν πολλά. Και από την άλλη είμαστε πολύ κοντά στην καταστροφή. Βρισκόμαστε απέναντι σε μια μεγάλη ευθύνη: μπορούμε να την αναλάβουμε, να αγωνιστούμε, ακόμα και να υποφέρουμε, για να τη σηκώσουμε στους ώμους μας; Έχουμε τη διάθεση να στερηθούμε μερικές από τις ευκολίες μας; Σε μια τέτοια εποχή –αλλαγών, προκλήσεων και ανακατατάξεων– οι ευκολίες είναι σαν υπνωτικό χάπι που μας αφαιρεί τη δυνατότητα και την τόλμη να αντιδράσουμε».