Γεια, με λένε Ειρήνη είμαι κάτω των δεκαοχτώ και ζω σε έναν κόσμο που δεν θέλω. Σε έναν κόσμο που δεν μου αρέσει και θα 'θελα να αλλάξω. Ζω σε μια χώρα, που υπάρχει "δημοκρατία" μόνο στα λόγια. Σε μια χώρα, που οι μόνες αποφάσεις που παίρνει ο λαός είναι ποιος θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός για τους επόμενους έξι μήνες. Εκλέγουμε άτομα σύμφωνα με τις "ηγετικές τους ικανότητες" και τις υποτιθέμενες υποσχέσεις τους. Υποσχέσεις, που πολλάκις έχει αποδεχτεί ότι ουδέποτε κάποιος κράτησε και πόσο μάλλον υλοποίησε. Ζω σε έναν τόπο που δημιούργησε τον θεσμό της δημοκρατίας. Που έδωσε τα φώτα του σε ολόκληρο τον κόσμο. Ζω σε έναν τόπο για τον οποίο ο καθένας θα έπρεπε να ήταν περήφανος που κατάγεται από αυτόν, κι όμως κανείς δεν είναι. Αλήθεια όμως γιατί;
Μάλλον γιατί οι άνθρωπο ξεχνούν τα καλά και τα σπουδαία. Η χώρα μου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί άξια λύπησης πλέον, αφού ανάπτυξη δεν υπάρχει και η ανεργία μέρα με την μέρα αυξάνεται , αλλά παρ' όλα αυτά έχει γίνει κέντρο (λαθρο)μεταναστών ενώ παράλληλα νέοι άνθρωποι που θα μπορούσαν να προσφέρουν πολλά, φεύγουν σε μιαν άλλη χώρα αναζητώντας ένα καλύτερο και πιο σίγουρο αύριο. Αλήθεια, όταν οι γονείς σας σας έφεραν στον κόσμο το ονειρεύονταν μια τέτοια ζωή για το παιδί τους; Μια ζωή εξαθλίωσης; Μια ζωή συνεχούς ανοχής καταστάσεων μισητών από όλους; Ή μια ζωή χιλιόμετρα μακρυά από την χώρα που γεννήθηκες; Διότι οι δικοί μου γονείς όχι! Δεν έκαναν αυτά τα όνειρα για μένα! Μεταξύ μας, ούτε εγώ την θέλω αυτή την ζωή. Βαρέθηκα να μου επιβάλουν πως να ζω! Κουράστηκα να διαβάζω ατελείωτες ώρες και να παρακολουθώ άλλες τόσες φροντιστήρια μόνο και μόνο για να περάσω σε μια σχολή που, είτε θα με κάνει να είμαι μια ακόμα άνεργη ανάμεσα στους τόσους άλλους που υπάρχουν, είτε οι οικονομικές συγκυρίες θα με αναγκάσουν να φύγω στο εξωτερικό αναζητώντας μια καλύτερη τύχη σαν όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Εγώ ονειρευόμουν αλλιώς τα εφηβικά μου χρόνια. Πιο ξέγνοιαστα, πιο χαλαρά και ελεύθερα.
Η αλήθεια όμως είναι πως οι αποφάσεις μας και οι επιλογές του καθενός μας έφεραν σ' αυτό το σημείο. Αναρωτηθήκατε πότε όμως αν όντως ζείτε; Στις μέρες μας, όλοι απλά υπάρχουν. Ξυπνούν το πρωί πηγαίνουν στην δουλειά και ούτω καθεξής. Η "ζωή" δεν ρέει. Απλά κυλά ομαλά χωρίς κανένα απολύτως ενδιαφέρον καμία αλλαγή ιδίως προς το καλύτερο. Άραγε όταν μεγαλώσετε όλοι εσείς και 'γω μαζί τι θα 'χουμε να λέμε και να θυμόμαστε; Πλέον ζούμε για να δουλεύουμε ενώ θα έπρεπε να δουλεύουμε για να ζούμε. Η ζωή είναι για να την ζήσεις! Για να κάνεις ταξίδια. Να περνάς καλά. Την ζωή πρέπει να την ζούμε στα ΑΚΡΑ! Το οφείλουμε στον εαυτό μας. Δεν πρέπει απλώς να υπάρχουμε. Μα ποιον κοροϊδεύω; Στον κόσμο-και κυρίως-στην χώρα που ζω κάτι τέτοιο δεν θα γίνει ποτέ...Ας αλλάξω λοιπόν την αρχή του κειμένου. Υπάρχω σε έναν κόσμο που δεν θέλω να υπάρχει!