Πόσοι και πόσοι δεν έχουμε αναρωτηθεί πολλές φορές αν θα πρέπει να κλείσουμε μέσα σένα τεράστιο κουτί τις αναμνήσεις μας... Κυρίως τις αρνητικές όπως ανθρώπους που μας πλήγωσαν, μας ξέχασαν, μας μείωσαν, σχέσεις και πόσα άλλα ακόμα. Τι και αν το επιθυμούμε δεν είναι και τόσο εύκολο. Μα, δεν ξέρω πώς να το περιγράψω. Είναι ένα συναίσθημα πιο οδυνηρό και από την ίδια την αρνητική εμπειρία που ζήσαμε. Ξέρεις, αυτό το νοερό flashback που ξαναζείς εκείνη την στιγμή και σκεπάζεσαι με το σεντόνι σου μέχρι που να καλυφθείς ολόκληρος, έτσι ώστε να νιώσεις ασφαλής, να νιώσεις ότι κανένας δεν μπορεί να σε πειράξει. Σφίγγεις τα μάτια και παρακαλάς να σταματήσεις να σκέφτεσαι. Μετά ηρεμείς, ελέγχεις την ακανόνιστη αναπνοή σου και κοιτάς γύρω σου για να συνειδητοποιήσεις πως όλα αυτά ανήκουν πια στο παρελθόν. Ανήκουν;
Τι γίνεται στην περίπτωση που αυτά τα γεγονότα μας στοιχειώνουν; Στοιχειώνουν το παρόν μας; Μα έτσι όμως στοιχειώνουν και το μέλλον μας αφού δεν μας αφήνουν να πάμε παρακάτω. Με λίγα λόγια, τι γίνεται όταν δεν μπορούμε να βρούμε ησυχία; Για παράδειγμα, όταν γυρνάμε στα ίδια μέρη όπου έχουμε αναμνήσεις ή όταν μυρίσουμε τυχαία κάποια μυρωδιά και νοερά πηγαίνει το μυαλό μας σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο;
Τι γίνεται; Αχ.... Τότε αναθεματίζεις τον εαυτό σου που θυμήθηκε για μια ακόμη φορά όσα ήθελε να ξεχάσει....
Μα σίγουρα ήθελε να ξεχάσει;
Τελικά μήπως ορισμένες φορές αφήνουμε εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας να γυρνάνε πίσω; Μήπως τελικά δεν είμαστε αρκετά αυστηροί με μας; Μήπως θα 'πρεπε την ώρα εκείνη να σκεφτόμαστε πως αρκετά πονέσαμε, αρκετά κλάψαμε, αρκετά μείναμε μόνοι μας με τις σκέψεις μας; Μπα... Δε νομίζω να είναι αυτό αρκετό. Για κάποιον λόγο ο εαυτός μας προσπαθεί να μας βοηθήσει.
Τι εννοώ; Είναι αυτό που πολλές φορές λένε «ρίχνω αλάτι στην πληγή μου να την θρέψω... Να συνεχίσω να πονάω –όχι βέβαια γιατί θέλω να πονάω, μα γιατί πρέπει να πονάω. Είναι ο μόνος τρόπος για να προστατεύσω τον εαυτό μου από μια επόμενη πληγή».
Δεν ξέρω τελικά τι είναι προτιμότερο. Να «τρέφουμε» την πληγή μας και να μένουμε παρέα με τις οδυνηρές αναμνήσεις μας ή είναι καλύτερο να ξεχνάμε και να αποκτάμε κάθε φορά καινούργιες; Γιατί μάτια μου, ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος...
Θα γεμίσεις πληγές! Να το ξέρεις αυτό...
Λοιπόν, πες μου τελικά, τι αποφασίζεις; Μένεις ή τραβάς μια κόκκινη γραμμή;
Μένεις με ένα τραύμα ή μήπως είσαι καλός στο μέτρημα;