Όταν ξυπνώ και κοιτάζω το τραπέζι του καθρέφτη σου,
το σωρό με τα μισοτελειωμένα, χρησιμοποιημένα καλλυντικά σου,
με καθησυχάζει η σκέψη ότι ξοδεύτηκαν πάνω σου,
ότι συνέτειναν στην ομορφιά σου.
Πόσο πιο ήπια μου φέρεται ο ίδιος ο καθρέφτης τώρα που έχει εμποτιστεί πια από τη μορφή σου!
Όταν μετά το σεξ απομακρύνεσαι στο διάδρομο σαν νεαρή λέαινα,
ήρεμη, νωχελική και χορτασμένη
δεν σταματώ να παρατηρώ τα χνάρια που αφήνουν τα πόδια σου στο δάπεδο. Χνάρια που εξαφανίζονται κάθε που η φιλόστοργη ζέστη των πελμάτων σου απαρνιέται το έδαφος,
σαν να θες να σβήνεται κάθε φορά η ελπίδα της επιστροφής σου.
Και πάντα μετά, καθώς επιστρέφεις,
ξαπλώνεις παράμερα, στη φωτεινή πλευρά του κρεβατιού,
γυρνάς, με κοιτάς με μάτια πιστά και χείλη μισάνοικτα
και μου ζητάς να φροντίσω τις πληγές που άφησε ο έρωτας στο σώμα σου ενώ χαϊδεύεις ασυναίσθητα, την κοιλιά σου.