Οι μεγαλύτερες μάχες στην ιστορία της ανθρωπότητας έχουν δοθεί για την ελευθερία, εντάξει όχι όλες, κάποιες έγιναν για το πετρέλαιο, για την προσωπική φιλοδοξία των ηγετών μέχρι και για την καρδιά της ωραίας και άπιστης Ελένης. Έχουν γίνει διάφορα δηλαδή, αλλά στην προκειμένη περίπτωση μας ενδιαφέρει η ελευθερία του ανθρώπου.
Από παιδάκι θυμάμαι να ακούω σε φιλοσοφικές συζητήσεις πως το ύψιστο αγαθό είναι να μπορείς να πράττεις, χωρίς να εξαρτάσαι. Μεγαλώνοντας όμως συνειδητοποίησα πως μόνο έτσι δεν είναι τα πράγματα, η εξάρτηση είναι στην καθημερινότητα μας με κάθε τρόπο. Από τον καθημερνό καφέ, το κινητό, το αυτοκίνητο, τα χρήματα, τα πολλά χρήματα, αλλά κυρίως απ' το συναίσθημα, την συντροφικότητα, τον έρωτα. Ο άνθρωπος δείχνει πως παρ' όλη την διάθεση ανεξαρτησίας του ανά τους αιώνες έφτασε η ώρα να γίνει δέσμιος των προκαταλήψεων και των απαιτήσεων της σημερινής κοινωνίας που επιτάσσει την εξάρτηση και μάλιστα ηθελημένα. Κάποιες φορές ίσως να κάνει την επανάστασή του αλλά μετά θα λουφάξει στην φωλιά του βλέποντας το πόσο μόνος είναι σε αυτή την προσπάθεια.
Κάποιος θα λέει από μέσα του τώρα πως ο άνθρωπος είναι απόλυτα ελεύθερος ουσιαστικά, άρα και απόλυτα υπεύθυνος για τις πράξεις του. Ναι μεν τα στερεότυπα υπάρχουν, αλλά αν θες πραγματικά, τα γράφεις στα παλαιότερα των υποδημάτων σου και προχωράς την ζωή σου όπως την επιθυμείς.
Το μεγαλύτερο δεσμευτικό κύμα ανθρώπων το παρατηρώ στις ερωτικές σχέσεις. Ο τρόπος που έχουμε μεγαλώσει από την οικογένεια μας και οι παραστάσεις που έχουμε μας περνάνε στον εγκέφαλο και ένα σωρό προκαταλήψεις που τις είχαν οι γονείς μας, σε μια άλλη εποχή με τελείως διαφορετικές συνθήκες. Η δέσμευση λοιπόν γίνεται αναγκαίο κακό. Δεν μιλώ για την συντροφικότητα φυσικά που είναι ένα πολύ όμορφo πράγμα. Είναι ιδιαίτερα ξεχωριστό να έχεις βρει έναν άνθρωπο που να τα βρίσκετε στο σεξ, στις εξόδους, στις δραστηριότητες, να υπάρχει σεβασμός, εκτίμηση και όλα τα καλά του σύμπαντος, αλλά μέχρι εκεί. Αν αυτό γίνει εξάρτηση και μάλιστα με την χείριστη μορφή της που λέγεται συγκατοίκηση και κατ' επέκταση γάμος, τα πράγματα αλλάζουν δραματικά.
Είναι όμως τόσα πολλά τα στερεότυπα στην Ελλάδα του 2016 που ακόμα λέμε ατάκες του στυλ: "Καλά είσαι 35 χρονών και δεν έχεις παντρευτεί ή δεν έχεις κάνει παιδί;" Για την πλειοψηφία των Ελλήνων ο γάμος και το παιδί είναι στον στάνταρ εξοπλισμό του ανθρώπου, έτσι έχει γεννηθεί. Όλοι είναι ικανοί για να μεγαλώσουν παιδιά να παντρευτούν, να κάνουν οικογένεια και να είναι έντιμοι και πιστοί σύζυγοι. Έλα όμως που δεν κάνουν όλοι για οικογένεια και αυτό το αναθεματισμένο πρέπει ¨αναγκάζει¨ τον κόσμο να προβαίνει σε ενέργειες, που αν είχε την φτερούγα της κοινωνία προστάτη του του δεν θα έπραττε ποτέ.
Καταστρέφονται προσωπικότητες, ψυχές και ζωές γιατί έτσι πρέπει. Είναι κάποιος ομοφυλόφιλος κι επειδή η συντηρητική ελληνική κοινωνία (πατέρας, μάνα, το απέναντι διαμέρισμα, ο θυρωρός, ο ψιλικατζής στο παρακάτω στενό) δεν μπορεί να δεχτεί ότι αυτός ο άνθρωπος επιθυμεί έναν άνθρωπο του ίδιου φύλου, θα τον αναγκάσει (διότι δεν έχει την δύναμη να ορθώσει ανάστημα στους παραπάνω) να κάνει έναν γάμο με έναν άνθρωπο του αντίθετου φύλου για να ικανοποιήσει την κοινωνία, αλλά να ρίξει σε κατάθλιψη τον εαυτό του και πιθανότητα και την οικογένεια που έχει επιβάλλει η κοινωνία σε αυτόν.
Αλλά και σε άλλες περιπτώσεις ισχύει το ίδιο. Παρόλο που ξέρεις βαθιά μέσα σου πως δεν θες την δέσμευση , γιατί θες τον χώρο σου, την ζωή σου, είσαι πολυγαμικός , σου αρέσει το έντονο φλερτ, η απόλυτη ελευθερία γενικώς βρε παιδί μου, να μην θες να δίνεις λογαριασμό σε κανέναν για τον τρόπο ζωή σου και πάλι θα παντρευτείς. Δεν είναι τυχαίο πως κάθε χρόνο αυξάνονται τα διαζύγια:12,994 το 2007-18,351 το 2014(Εθνικό κέντρο κοινωνικών ερευνών Βόλου). Μιλάμε για ραγδαία αύξηση, αλλά αυτό έρχεται ως αποτέλεσμα των πολλών γάμων που τελούνται στην χώρα μας αν αναλογιστεί κανείς, πως στα 1000 άτομα το ποσοστό που παντρεύεται στην Ελλάδα είναι 4,7 και είναι υψηλότερο από το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης που κυμαίνεται στο 4,2. Υπάρχει κοινώς στην χώρα ένας παροξυσμός γάμου χωρίς βάσεις.
Η κοινωνία μας έχει αλλάξει, πριν 30-40 χρόνια που παντρεύονταν οι γονείς μας, οι ηθικές αξίες και τα πιστεύω ήταν πολύ πιο θεμελιωμένα από την ανήθικη και ξεπεσμένη κοινωνία του σήμερα. Δεν λέω πως παλιότερα δεν υπήρχαν απιστίες, καυγάδες και προβλήματα αλλά υπήρχαν βάσεις τις οποίες μεταλαμπαδεύσανε οι γονείς μας σε εμάς, αλλά έμειναν στην θεωρία γιατί η εποχή απαιτεί ¨αίμα¨.
Εδώ είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα. Πως η θεωρία έχει μείνει ίδια σε έναν κόσμο που έχει αλλάξει δραματικά προς το χειρότερο. Είναι σαν να έχεις εγχειρίδιο οδηγιών για μια τηλεόραση του 1970 και να χρησιμοποιείς τις παραμέτρους που σου δίνει σε μια εξελιγμένη τηλεόραση του 2017. Αδύνατο. Όσο προχωρούν οι καιροί θα πρέπει να αλλάζουν και οι οδηγίες χρήσεις. Οι κανόνες επιβίωσης έχουν αλλάξει και πρέπει να προσαρμοστούμε άμεσα χωρίς να τινάξουμε την ζωή μας στον αέρα σε μια νύχτα για να μάθουμε.
Κάποιος θα λέει από μέσα του τώρα πως ο άνθρωπος είναι απόλυτα ελεύθερος ουσιαστικά, άρα και απόλυτα υπεύθυνος για τις πράξεις του. Ναι μεν τα στερεότυπα υπάρχουν, αλλά αν θες πραγματικά, τα γράφεις στα παλαιότερα των υποδημάτων σου και προχωράς την ζωή σου όπως την επιθυμείς. Στα λόγια όλα ωραία είναι, όμως στην πράξη πόσοι από μας έχουμε φύγει από την πεπατημένη; Η οικογενειακή εκπαίδευση όπως προ είπα σε βάζει σε άλλα μονοπάτια, απολογητικά. Πάντα κάποιον έχεις να σκεφτείς πριν πράξεις το οτιδήποτε και αυτό σε κάνει μαριονέτα του εκάστοτε χεριού. Ίσως το νόημα της ζωής να βρίσκεται σε αυτό ακριβώς το σημείο. Στο να μπορώ να κάνω αυτό που θέλω χωρίς να καταστρέφομαι για την ικανοποίηση κάποιον άλλων ή έστω να μην κάνω αυτά που δεν θέλω.