Ήταν πάνω σε μια συζήτηση μεταξύ γυναικών (+/-30) ... αυτή η γενιά ξέρεις... που τέλειωσε το λύκειο χωρίς κινητά, facebook και κάθε λογής τεχνολογία... ναι, τι ανοίγεις το στόμα σου φίλε μου; Και όμως... Υπάρχει! Όταν ξαφνικά άρχισα να συνειδητοποιώ την διαφορετικότητα μεταξύ φλερτ - έρωτα - αγάπης και όλα τα συναφή, αυτών των κόκκινων ειδοποιήσεων και του τότε φλερτ – έρωτα – αγάπης... εκείνης... των "κόκκινων τριαντάφυλλων".
Πάνω στον λεκτικό μου οίστρο λοιπόν... κοκαλώνω, όταν ξαφνικά αρχίσανε σαν καρέ να περνάνε εικόνες στο μυαλό μου. Εκείνες... που τα χαρτάκια με στιχάκια πηγαίνανε περαδώθε, τα ερωτικά γράμματα από χέρι σε χέρι και που αρκετές φορές συνοδεύονταν από τριαντάφυλλα και κάθε είδους λουλούδια. Το ατέλειωτο σουλάτσο πάνω κάτω στα στέκια της πόλης, μέχρι να πετύχεις εκείνον ή εκείνη που είχες πλάσει τόσα πολλά στο μυαλό σου μαζί του. Και έπειτα, τα ύποπτα ραντεβού. Κανονισμένα φυσικά από ώρες πριν, στο σταθερό τηλέφωνο και αφού είχες μιλήσει με όλο το σόι, για να κλέψεις ένα φιλί και μερικά χάδια στα κρυφά μαζί με ατέλειωτες λέξεις, αυτές που τις ακούς και ανατριχιάζεις από κοντά... σε απόσταση αναπνοής... κοιτάζοντας στα μάτια... αυτό το ζωντανό... που ξυπνά κάθε σου κύτταρο!
Ήταν λίγη η ώρα για να προλάβει να χορτάσει ο ένας τον άλλον. Και μετά, σπίτι. Μέχρι να έρθει η επόμενη μέρα να τον δεις ξανά. Ούτε τηλέφωνο, ούτε διαδίκτυο, ούτε κάτι σχετικό να χαζέψεις μια φωτογραφία του/της. Εκεί ακριβώς, ήταν που η φαντασία άρχιζε να πλάθει ιστορίες απλά και μόνο να γυρίζεις τη μορφή του/της στο μυαλό σου μέχρι να τον/την αντικρύσεις ξανά. Μαζί με όλα αυτά, η αγαπημένη σου κασέτα να παίζει στο walkman όλη νύχτα. Ίσως να ήταν αυτή που σου είχε γράψει εκείνος/νη, ίσως να ήταν και η εκπομπή που ακούγατε αργά μαζί με της αγαπημένες σας μπαλάντες. Το μόνο σας κοινό εκείνες τις στιγμές; Η μουσική και οι σκέψεις. Τίποτα άλλο. Όχι μηνύματα, όχι τηλέφωνα, όχι συνομιλίες. Αιθέριο, μαγικό, αγνό και πάνω από όλα, ΑΠΛΟ.
Ήταν τότε που θύμωνες, μάλωνες και χώριζες τετ α τετ. Άντε! ίσως και με μεσάζοντες καμία φορά. Συνήθως φίλοι, κολλητοί. Τότε που τα συναισθήματα τα δείχναμε σαν χείμαρρος μπροστά στον άλλον και όχι πίσω από οποιαδήποτε οθόνη. Αναγκαστικά! Τότε που η επαφή ήταν αναγκαία και απαραίτητη για να κοινωνικοποιηθείς, να φλερτάρεις, αλλά κυρίως, να ζήσεις.
Και μετά από όλες αυτές τις εικόνες και αναμνήσεις, ταράζοντας για λίγο το κεφάλι μου, προσπαθώ να φέρω τον εαυτό μου στην θέση αυτών. Αυτών που μάθανε να νιώθουν και να ζουν πίσω από πληκτρολόγια. Να εκδηλώνονται διαδικτυακά με τόσο επιτυχία.
Δε κατηγορώ. Σε αυτό μάθανε. Αυτή είναι η ζώνη άνεσης τους.
Αμέσως σκέφτομαι. Τώρα αυτό ούτε χάσμα το λες, ούτε χάος! Και τι είναι; Μήπως και τα δυο;
Ανάμεικτα συναισθήματα, θολωμένα με βάζουν σε διαδικασία σύγκρισης. και η πρώτη μου σκέψη είναι: ''Μπορεί να ικανοποιηθεί τελικά μια τέτοια γενιά που έχει βιώσει το τόσο πραγματικό''; Ακόμα μπαίνοντας και η ίδια σε αυτό το κύμα, των "κόκκινων ειδοποιήσεων", υποσυνείδητα να μην παύει ποτέ να αποζήτα εκείνο το αίσθημα του "κόκκινου τριαντάφυλλου".
Πώς να μπορέσει να μεταφέρει επιτυχώς αυτή την έννοια σε αυτούς που βυθίζονται στις "κόκκινες ειδοποιήσεις''; Αυτοί που θα σε προσεγγίσουν μέσω αυτών, θα επιδιώξουν να σε συναντήσουν και παρ' όλα αυτά θα δείξουν έναν τόσο μπλοκαρισμένο χαρακτήρα σε πραγματικό χρόνο που θα σε σοκάρουν. Γιατί καλώς ή κακώς το έχεις δει το άλλο και δυστυχώς θα συγκρίνεις. Και θα θες εκείνο.
Ωπ! Να το! Παραμυθιάστηκες κιόλας και απορρίπτεις αυτό που υπάρχει πλέον σαν πραγματικό και δεν φταις φυσικά. Έμαθες κι εσύ αλλιώς. Έζησες τα καλύτερα σου χρόνια με άλλα στάνταρ.
Έρχεσαι ξαφνικά όμως να ξεμάθεις και να προσαρμοστείς σε κάτι που μηχανικά το δέχεσαι και το απορρίπτεις μαζί. Λογικό.
Και τελικά τι ερωτευόμαστε; Προσωπικότητες ή διαδικτυακά προφίλ; Φωτογραφίες ή Παρουσίες; Τι συμβαίνει; Από πότε το εικονικό και "ψεύτικο" πήρε τη θέση του ζωντανού και γνήσιου; Είμαστε σε θέση να διακρίνουμε ή απλά θα προτιμήσουμε να αφηνόμαστε σε αυτό το "εύκολο ψηφιακό παραμύθι" ξεχνώντας ποια είναι η πραγματική ανθρωπινή επαφή; Μήπως απλά χανόμαστε στη ροή της "εξέλιξης" ή μήπως απλά βολευόμαστε;
Ξεθολώνοντας από τις σκέψεις μου σηκώνω το χέρι μου απότομα σαν να βάζω ΑΛΤ! Σε όλα αυτά που τριβελίζουν το κεφάλι μου και ξεστομίζω - όπα! Κορίτσια! Ζούμε στην εποχή που νιώθουμε στο διαδίκτυο και βραχυκυκλωνόμαστε στην πραγματικότητα. Ας το αποδεχτούμε. Όσο και να αντιδράσουμε, δε θα βρεθεί εύκολα αυτός που θα μας προσφέρει το αλησμόνητο "κόκκινο τριαντάφυλλο".
Τουλάχιστον όχι τόσο εύκολα... και σίγουρα όχι όπως το θυμόμαστε εμείς...
Αυτής της γενιάς ... με τα κόκκινα τριαντάφυλλα...