Δεν είμαι μικρή ούτε πολύ μεγάλη. Δεν μιλάω γενικά πολύ, γιατί δεν μου αρέσει. Ακούω και διαβάζω αρκετά, γιατί μου αρέσει. Ακούω και διαβάζω μεγαλεπήβολες δηλώσεις ανθρώπων σε διάφορες εκφάνσεις τους, κάποιες τις πιστεύω, τις περισσότερες, πάντα πίστευα τους ανθρώπους για κάποιο μάλλον αφελή λόγο.
Οι άνθρωποι με πείθουν εύκολα, είμαι πολύ δυνατός δέκτης κυρίως συναισθημάτων. Ακούω ιστορίες και παθιάζομαι, λέω γιατί να αδικούνται οι άνθρωποι, προσπαθώ να τους βοηθήσω, πάντα αναίμακτα για μένα.
Χωρίς να το ορίζω, πάντα φυλάω τα νώτα μου. Ζω από πολύ μικρή μόνη μου και πάντα με προστάτευα σιωπηλά και μοναχικά. Πάντα σιωπηλά και μοναχικά τα ζω όλα, σπάνια έχω νέα, ενώ έχω γεμάτη ζωή, δεν θεωρώ αυτά που ζω άξια λόγου και πάντα σκέφτομαι τα δικά μου τα ξέρω, ας ακούσω του αλλουνού.
Όμως, τα τελευταία 1-2 χρόνια, νομίζω έχω καταλήξει. Μας λείπει η αλήθεια μας, η υποκειμενική μας αλήθεια. Είμαστε ψεύτες ακόμα και σε εμάς του ίδιους και στους οικείους μας. Μασκαρευόμαστε προκλητικά, σχεδόν μεταμφιεζόμαστε για να συνυπάρξουμε, για να επικοινωνήσουμε. Κάνουμε ανούσιο θόρυβο, όχι για να πούμε την αλήθεια ούτε καν για να την κρύψουμε...κάνουμε απλά θόρυβο.
Μας λέει ψέματα η πολιτική, η αστυνομία, η θρησκεία, η τηλεόραση, το διαδίκτυο, η τέχνη, η γειτόνισσα, η μάνα μας...Κατηγοριοποιούμαστε, κατατασσόμαστε, ταξινομούμαστε και αύριο ανακατηγοριοποιούμαστε, ανακατατασσόμαστε και αναταξινομούμαστε. Σήμερα με τους φασίστες, αύριο με τους πρόσφυγες... Σήμερα με τον Παντελίδη, αύριο με τον Αγγελάκα... Σήμερα αδικημένοι, αύριο βύσματα...και όλα με το ίδιο πάθος...
Περίεργα πράγματα ρε αδερφέ...