11. AC/DC – Back in Black (1980)
Οι Αυστραλοί με σήμα κατατεθέν τη σχολική στολή και το εμβληματικό duck walk του κιθαρίστα Angus Young δέχθηκαν ένα τεράστιο πλήγμα με το θάνατο του τραγουδιστή τους Bon Scott το Φλεβάρη του 1980. Παρόλα αυτά, δεν το έβαλαν κάτω. Βρίσκοντας την αντίστοιχη φωνή-γρύλισμα σε έναν Βρετανό που δεν του άρεσε ποτέ να αποχωρίζεται την τραγιάσκα του, κατάφεραν όχι μόνο να αποτίσουν φόρο τιμής στον πρόωρα χαμένο frontman τους, αλλά και να γράψουν το πιο πετυχημένο album της καριέρας τους (50 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως). Ακόμα και αυτοί που τους κατηγορούν ότι επαναλαμβάνονται, δεν υπάρχει περίπτωση να μη πιάσουν τον εαυτό τους να κουνά ρυθμικά το κεφάλι στο άκουσμα κάποιου από τα διαολεμένα εθιστικά riffs τους.
10. Joy Division – Closer (1980)
Μέχρι εκείνη την εποχή η σκοτεινή πλευρά της μουσικής -με εξαίρεση ίσως τον βαρύ μεταλλικό ήχο των Black Sabbath- αποτυπωνόταν κυρίως στο στίχο. Ήταν μια τετράδα από το Manchester αυτή που προσέδωσε σκοτεινό ύφος και στον ήχο, βάζοντας τα θεμέλια για τον μετέπειτα γοτθικό λυρισμό αμέτρητων σχημάτων. Ο χαρισματικός τραγουδιστής (ή ίσως καλύτερα ποιητής) Ian Curtis, μην μπορώντας να αντιμετωπίσει την κατάθλιψη και τους εσωτερικούς του δαίμονες, αυτοκτόνησε μόλις στα 24 του. Οι στάχτες του αποτέλεσαν τη μουσική κληρονομιά μιας 'νέας τάξης' που σχημάτισαν τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, δίνοντας στις Δευτέρες λίγο καιρό αργότερα το μπλε της μελαγχολίας.
9. Michael Jackson – Thriller (1982)
Προτού ο νεαρός καλλιτέχνης -που ξεκίνησε μόλις στα 6 του ως παιδί θαύμα των Jackson 5- παραδοθεί στη ματαιοδοξία της αλλαγής χρώματος του δέρματός του, είχε ανακηρυχθεί δικαίως βασιλιάς της pop. Με τον (γνωστό για τα soundtracks του) Quincy Jones στην παραγωγή, πάντρεψε τα καλύτερα στοιχεία της μαύρης μουσικής των 70s (soul & funk) με τις κιθάρες της rock & τα post-disco περάσματα, μπαίνοντας ουσιαστικά στο καλλιτεχνικό πάνθεον της δόξας. Ο δίσκος με τις περισσότερες πωλήσεις όλων των εποχών (65 εκατομμύρια παγκοσμίως) πέραν των 7 top-ten singles, χάρισε βιντεοκλίπ-υπερπαραγωγές (όπως αυτό του ομώνυμου κομματιού) σε μια δεκαετία όπου η εικόνα άρχισε να παίζει σημαντικό ρόλο στη μουσική ένεκα του MTV.
8. Guns N' Roses – Appetite for Destruction (1986)
Λίγο πριν την αυγή της εποχής των καλών παιδιών της μουσικής, πέντε αλητόπαιδα με έδρα την πόλη των Αγγέλων, έβγαλαν όλο το ταλέντο και τον τσαμπουκά τους σε έναν προκλητικά ορμητικό δίσκο που ακούγεται το ίδιο αιχμηρός μέχρι και σήμερα. Μπλεξίματα με το νόμο, κατανάλωση ατελείωτων ποσοτήτων αλκοόλ, ζημιές σε ξενοδοχεία ακόμα και υποψίες βιασμών εικονογράφησαν μια ιερόσυλη βίβλο, σφυρηλατώντας το αιώνιο τρίπτυχο sex, drugs and rock n'roll σε λίγο πιο 'ανέμελες' πολιτικά εποχές. Ίσως οι τελευταίοι αυθεντικοί Rock Stars.
7. Beastie Boys – Licenced to Ill (1986)
Κι εκεί που το rap ήταν η μουσική εκτόνωση και τρόπος έκφρασης των μαύρων στα γκέτο των σύγχρονων μεγαλουπόλεων, ήρθαν τρεις εικοσάχρονοι Νεοϋορκέζοι να αποδείξουν ότι και οι λευκοί μπορούν να τα καταφέρουν στο συγκεκριμένο μουσικό είδος. Ρεφραίν όπως το 'you gotta fight for your right to party' έγιναν οι εφηβικοί ύμνοι της πρώτης (και ίσως μοναδικής) γενιάς που γεννήθηκε χωρίς προβλήματα. Ίσως άθελα τους, άνοιξαν το δρόμο για την εξοικείωση της teen κουλτούρας με το hip-hop, η οποία τα χρόνια που ακολούθησαν κυμάνθηκε από τη χορευτική εμπορευματοποιημένη πόζα του Vanilla Ice (βλ. στίχοι όπως 'rollin' in my 5.0') έως την 'white wants to be black' κουλτούρα του Eminem.
6. Depeche Mode – Black Celebration (1986)
Αν οι Joy Division ήταν αυτοί που γέννησαν το σκοτεινό ήχο με τις κιθάρες τους, οι Depeche Mode ήταν αυτοί που έκαναν το ίδιο με τα synthesizers. Μακριά από τον χαρούμενο ποπ τόνο των προηγούμενων δουλειών τους και λίγο πριν κατακτήσουν ολοκληρωτικά τις μάζες, όρισαν τη μαύρη επέτειο της μουσικής, σημείο εκκίνησης για να ασχοληθούν με τη μουσική, καλλιτέχνες όπως o Marilyn Manson και οι Nine Inch Nails.
5. The Smiths – The Queen is Dead (1986)
Υπάρχουν τα 'αλάνια' που συνηθίζουν να σχεδιάζουν γκράφιτι με γηπεδικά συνθήματα σε τοίχους πολυσύχναστων λεωφόρων και υπάρχουν αυτοί που θα θελαν να κάνουν το ίδιο με τις μειλίχιες σκέψεις τους, τις απόκρυφες επιθυμίες τους και τον αχαλίνωτο σαρκασμό τους, αλλά τελικά παραμένουν στο καταφύγιο που τους προσφέρει το ημερολόγιο τους. Οι τελευταίοι είναι αυτοί που ακούν Smiths. Το κύκνειο άσμα μιας αντιφατικά asexual (?) προσωπικότητας και των συνοδοιπόρων της έμελε να αποτελέσει την πυξίδα κάθε ρομαντικής εσωστρεφούς ψυχής, θρέφοντας αυτό που αργότερα ονομάσθηκε indie pop.
4. U2 - The Joshua Tree (1987)
Κάπως έτσι μια σταθερή παρέα συμμαθητών από το Δουβλίνο ξεκίνησε να παίζει σε σχολικά πάρτυ και διαγωνισμούς ταλέντων και κατέληξε να γεμίζει στάδια και αρένες ανά τον κόσμο. Ανάμεσα στην ωδή στη νεοκυματική 'ματωμένη' Κυριακή της πατρίδας τους και τους ηλεκτρονικούς πειραματισμούς που θα ακολουθούσαν λίγα χρόνια αργότερα, έφτασαν εδώ στο peak της καλλιτεχνικής τους ωριμότητας, κατακτώντας την Αμερική και σηματοδοτώντας ένα άλμπουμ ορόσημο για τη δεκαετία του 80 και όχι μόνο.
3. Sonic Youth – Daydream Nation (1988)
Όπως το punk αποδόμησε τον progressive ήχο των 70s, έτσι έπρεπε να βρεθεί κι ένα είδος που θα αποδομήσει τα μελωδικά μπιπλίκια των 80s . Tο όνομα αυτού τελικά no wave με κύριους εκφραστές τους ένα κουαρτέτο από τη Νέα Υόρκη. Με το distortion στον ενισχυτή στο τέρμα και τα ατελείωτα καθαριστικά feedbacks, η παρέα του Thurston Moore & της Kim Gordon ήταν αυτή που επηρέασε κάτι τύπους σαν τον Kurt Cobain κι έκαναν το θόρυβο τέχνη.
2. Cure – Disintegration (1989)
Κι αν το απόλυτο ξεγύμνωμα μιας ψυχής, ως άλλη πορνογραφική σχέση, οδήγησε στην καλλιτεχνική επιτυχία το 1982 ('Pornography'), η παγκόσμια εμπορική καταξίωση ήρθε στο τέλος της δεκαετίας, ακροβατώντας μοναδικά ανάμεσα σε σκοτεινά μονοπάτια ('Fascination Street') και αισιόδοξες ερωτικές οπτασίες ('Lovesong'). Με σήμα κατατεθέν τους τόνους λακ στο μαλλί και το έντονο make-up.
1. The Stone Roses – The Stone Roses (1989)
«I don't have to sell my soul. He's already in me». Ίσως ο πιο ειλικρινής στίχος ντεμπούτου. Η παρέα των Ian Brown, John Squire, Mani & Reni αποτέλεσαν αφορμή για να μετονομαστεί μια ολόκληρη Βρετανική πόλη σε Ma(d)chester και έδωσαν το έναυσμα για το ξέφρενο brit-pop party τη δεκαετία που θα ακολουθούσε. Α, και κάτι ακόμα. Ίσως μπορούμε να τους 'χρεώσουμε' -μαζί με κάποιους άλλους περισσότερο χορευτικούς τύπους που άκουγαν στο όνομα Happy Mondays- τα πρώτα rave parties που ξεκίνησαν να γίνονται σε κάτι απομονωμένες αποθήκες, δίνοντας τη σκυτάλη στη χημική γενιά των 90s...