Πριν 24 χρόνια, ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος είχε γράψει στις «Επιλογές» της Ελευθεροτυπίας, ένα άρθρο για τη πρώτη δίκη, αυτή του '93 με τίτλο «Ο Μάικ Πάει Μπορντέλο: Το μπορντέλο του νεοπουριτανισμού ανθεί»:
«Στη χώρα όπου τα παιδιά γεννιούνται ενήλικες και γερνούν αστραπιαία μπροστά στις αλεπάλληλες εικόνες της ωμότητας (το αίμα της ΤV, την ποπ πορν, τους έφηβους που διακινούν κρακ, τους runaways, τα όπλα σαν παιχνίδι των γκέτο, την απόλυτη εμπορευματοποίηση των πάντων), τα παιδιά αντιμετωπίζονται σαν αγγελούδια. Τη στιγμή που το αμερικανικό way of life έχει σκοτώσει κάθε έννοια παιδικότητας, όλοι υπερασπίζονται την αθωότητα των παιδιών σε βαθμό υστερίας. Απο ευθυνοφοβία. Και υποκρισία! Αυτοί που καταναλώνουν το σήριαλ Τζάκσον (με ενα μιξάζ πουριτανισμού και ηδονοβλεψίας: «Τι άθλιο φαΐ – Κρίμα που μας τελείωσε !») είναι οι ίδιοι που δέχονται με απάθεια τους ιλιγγιώδεις αριθμούς της πορνείας. Αυτό το θεωρούν δεδομένο».
Ο Νίκος Νικολαϊδης, τακτικός σχολιαστής του LIFO.gr από το Σαν Φρανσίσκο των ΗΠΑ μας γράφει σήμερα τα εξής:
Ο MICHAEL JACKSON ΚAΙ Η ΑΜΕΡΙΚΗ
Τα στοιχεία που ακολουθούν είναι από ένα εικοσάχρονο αρχείο που διατηρώ για τη σχέση του καλλιτέχνη με τα Αμερικανικά μίντια.