Διαπίστωσα ότι ξέχασα σπίτι το κινητό μου, ακριβώς την ώρα που περνούσα μπροστά απ' το σπίτι με το αμάξι, φεύγοντας. Σκέφτηκα να σταματήσω για να ανέβω να το πάρω, αλλά είχαμε ήδη αργήσει για τη συναυλία που γινόταν στο Block 33 - στην άλλη άκρη της πόλης. Από τότε που έχω ένα τηλέφωνο που ανά πάσα στιγμή με βάζει στο ίντερνετ, και τραβά φωτο και βίντεο δεν σκέφτηκα ποτέ να το αποχωριστώ. (Μόνο από ατύχημα/ατυχία θα γινόταν κάτι τέτοιο.)
Κι επειδή οδηγούσα, κατ' εξαίρεση χτες, αποφάσισα να μην πιω ούτε σταγόνα και το τήρησα.
Ούτε κινητό για να παίζω και να ελέγχω συνέχεια μήπως μου ήρθε κάποιο σημαντικό ημέιλ, Σαββατόβραδο απ' το αφεντικό, ή να είμαι σαν τους εκνευριστικούς που δε ζουν τη συναυλία, αλλά την φωτογραφίζουν και την βιντεοσκοπούν, ούτε αλκοόλ για να τα βλέπω όλα πιο ευχάριστα.
Και ευτυχώς. Για τρεις ώρες -τόσο κράτησε η σχεδόν αποχαιρετιστήρια συναυλία των Κόρε Ύδρο- δεν υπήρχε κανένας περισπασμός, απ' αυτούς που συνήθως μου τρώνε ψυχαναγκαστικά τα λάιβ.
Δεν έχω ούτε μία φωτογραφία για να δείξω, ούτε ένα κουνημένο βιντεάκι με μασημένο ήχο (όπως αυτό με μια σουρεαλιστική διασκευή του lithium που χλευάστηκε από κάποιους, κάνοντας βλακωδώς τους K.Y. να μην το παίξουν χτες - ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΑΝΟΗΤΕ UPLOADER!), και τέλος δεν πέρασαν οι τρεις ώρες σα να ήταν 20 λεπτά.
Αντιθέτως, τις θυμάμαι σχεδόν λεπτό λεπτό. Γεμάτες μελωδίες και ποίηση και αμηχανία και δύναμη και υπόγειο χιούμορ.
Στεναχωρέθηκα που διαλύονται (αν και είπαν χτες βράδυ ότι ο κύκλος ΔΕΝ κλείνει οριστικά, αλλά αόριστα) - περιμένω όμως με χαρά τη συνέχεια. Η μουσική συνεχίζεται.