Οι Momix -πήραν το όνομα τους από ένα συμπλήρωμα διατροφής για μικρές αγελάδες- είναι μια αμερικάνικη ομάδα ακροβατικού χορού που φτιάχτηκε το 1981. Xρησιμοποιούν το όνειρο και τις ψευδαισθήσεις, χρησιμοποιώντας τίποτα περισσότερο από φωτισμούς, σκιές, στηρίγματα και κυρίως τα σώματα τους. Την τελευταία δεκαετία περισσότεροι από 200.000 Έλληνες θεατές έχουν δει μια παράσταση τους στην Ελλάδα. Ένας απ' αυτούς ήμουν κι εγώ.
Δεκέμβριος του 2010. Σε μια εξαιρετικά περίεργη φάση της ζωής μου. Τα ψυχοσωματικά μου είχαν χτυπήσει κόκκινο. Παρά τα βήματα βελτίωσης που είχα κάνει στον ψυχολογικό τομέα (είχα διαγνωστεί με αγχώδη διαταραχή -έτσι εξηγούνταν όλο αυτό το άγχος για μια δεκαετία!), η αρρωστοφοβία μου συνέχιζε να με ταράζει. Και, ειδικά εκείνη την περίοδο, υπήρχε κι ένας επιπλέον λόγος που σκεφτόμουν συνέχεια ασθένειες. Η μαμά μου ήταν βαριά άρρωστη (θα άντεχε περίπου ένα εξάμηνο ακόμα, πριν φύγει απ' τη ζωή) και καθημερινά ασχολούμασταν με ιατρικά θέματα, εξετάσεις, νοσοκομεία, φάρμακα, θανατηφόρα συμπτώματα. Κι εγώ, αρρώσταινα και μόνο που τα σκεφτόμουν.
Εκείνη την ημέρα, που είχαμε κλείσει για να πάμε στους MOMIX στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, είχα κολλήσει με το πιο άκυρο ιατρικό θέμα - είχα κολλήσει πραγματικά όμως: Μερικές εβδομάδες νωρίτερα είχα βγάλει με επέμβαση έναν φρονιμίτη. Δεν φοβόμουν τον φρονιμίτη - φοβόμουν μόνο πράγματα που μπορεί να σήμαιναν καρκίνο. Τον είχα βγάλει μεν, ο γναθοχειρουργος όμως ανησυχούσε διότι η τρύπα-πληγή που υπήρχε πλέον στη θέση του δεν έλεγε να κλείσει-επουλωθεί με τίποτα. Γιατί άραγε, σκεφτόμουν. Μήπως είχα κάποιον καρκίνο του στόματος; Κάποια ασθένεια που κάνει το αίμα να μην πήζει;
Δεν χρειαζόμουν και πολλά για να φρικάρω. Εδώ φρίκαρα από τσιμπήματα κουνουπιού που νόμιζα ότι ήταν καρκίνος του δέρματος, που λέει κι ο Γούντι Άλλεν. Τώρα μου φαίνεται τρελό ότι εξαιτίας της αγχώδους διαταραχής μου δεν απολάμβανα ένα σωρό πράγματα (ακριβώς επειδή το μυαλό μου στριφογύριζε συνέχεια γύρω απ' τις υποτιθέμενες ασθένειές μου και δεν μπορούσα να ησυχάσω για να δω την ταινία, την παράσταση, τη συναυλία, οτιδήποτε). Τότε όμως ήταν η καθημερινότητά μου και παρ' ό,τι είχα ξεκινήσει την ψυχοθεραπεία που, τελικά, (μαζί με τα ζολόφτ λίγο καιρό μετά) με έσωσε, η κατάσταση της μαμάς μου με είχε συνεχώς στην τσίτα να ψάχνω ιατρικά προβλήματα πάνω μου ακόμα κι εκεί που δεν υπήρχαν.
Στους MOMIX εκείνο το βράδυ πήγαμε με το Γιώργο και τις μητέρες μας. Κανείς δεν ήξερε πόσο βασανιζόμουν από μέσα μου, οι άλλοι ήταν χαρούμενοι και ανυπομονούσαν για την παράσταση. Όταν το θέαμα ξεκίνησε έκανα μεγάλη προσπάθεια να το παρακολουθήσω, αλλά το μυαλό μου έτρεχε σε σκοτεινά μονοπάτια, συνεχώς. Πίεζα τον εαυτό μου να σταματήσει να υπεραναλύει και προσπάθησα να με πείσω σκεπτόμενος ότι έπρεπε να χαλαρώσω και να χαρώ αυτήν που μπορεί να ήταν και η τελευταία έξοδός μου με τη μαμά μου πριν αυτή πεθάνει. Όλα αυτά όμως αύξαναν την πίεση, και με άγχωναν περισσότερο.
Δεν θυμάμαι πώς ακριβώς έγινε. Όμως έγινε. Ξεχάστηκα, και παρακολούθησα σαν υπνωτισμένος το θέαμα, μέχρι που αυτό τελείωσε, μαγεμένος απ' αυτά που βίωνα. Ούτε τότε δεν μπορούσα να αντιληφθώ την ακριβή στιγμή που το μυαλό μου καθάρισε και άρχισε να απολαμβάνει. Είχα νιώσει όπως νιώθει κανείς μια νύχτα αϋπνίας που προσπαθεί να κοιμηθεί αλλά οι σκέψεις τρέχουν με χίλια, και ξαφνικά ξυπνάει κι είναι το επόμενο πρωί, και χωρίς να το καταλάβει είχε τελικά πέσει σε έναν βαθύ, αναζωογονητικό ύπνο. Εκείνη η παράσταση των MOMIX που έχει μείνει ακριβώς έτσι: Σαν ένα όμορφο όνειρο.
Αυτά τον Δεκέμβριο του 2010. Φέτος η ομάδα επέστρεψε στην Ελλάδα (έπαιξε σε 6 sold-out παραστάσεις στην Αθήνα, και έρχεται και στην Θεσσαλονίκη, στο Μέγαρο πάλι από 1 έως 5 Απριλίου), με ένα μεγάλο best of της.
Θα ακουστεί ίσως κάπως γλυκερό αλλά ο τίτλος αυτής της νέας τους παράστασης [Dreamcatcher, δηλαδή Ονειροπαγίδα] σχεδόν με συγκίνησε - μου φάνηκε απόλυτα ταιριαστός με την εμπειρία που είχα ζήσει...