Η περίπτωση του Δημήτρη Δανίκα (το attention whoring, οι προσβλητικές απόψεις, τα χονδροειδέστατα λάθη) θα είχε κάποια ελαφρυντικά αν ο εν λόγω κριτικός κινηματογράφου ήταν χρήσιμος στη δουλειά του.
Κι όμως. Πέρα από μερικές βιτριολικές κριτικές που έβγαλαν γέλιο, έχουν περάσει δεκαετίες απ' την τελευταία φορά που άκουσα άνθρωπο να λέει πως τον βοήθησε κριτική του Δανίκα. Αντίθετα είναι πια γνωστός ως μια γραφική ομιλούσα κεφαλή στην τηλεόραση που την καλούν για να τσακωθεί, ως ο άνθρωπος που όταν πέθανε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος έγραψε ένα λίβελο για το νεκρό (κι όταν πέθανε η Μαίρη Τσώνη την είπε "καμμένη"), ως ο συνεντευξιαστής στην εφημερίδα του Θέμου Αναστασιάδου που συναντάει γυναίκες και του τρέχουνε τα σάλια γράφοντας γελοία κείμενα σχετικά, ως ο τύπος που νόμιζε (ή έλεγε απλώς ψέματα) ότι ο φωτογράφος του ήταν γιος της Μαριάν Φέιθφουλ επειδή είχε το ίδιο επίθετο μ' αυτήν.
Θα έβλεπε τη νέα ταινία του Λάνθιμου χωρίς να προσπαθήσει να διαχωρίσει τη θέση του; Όχι βέβαια.
«Γιούχα για τον Λάνθιμο στις Κάννες» είναι ο φαρδύς-πλατύς τίτλος του για την πρώτη (δημοσιογραφική) προβολή του The Killing of a Sacred Deer.
Μπορούμε να φανταστούμε τη χαρά του όταν σκέφτηκε ότι ο Λάνθιμος ίσως δεν θα κερδίσει το βραβείο επειδή η ταινία δεν άρεσε σε κάποιους δημοσιογράφους: «Με το φινάλε της ταινίας The Killing of a Sacred Deer, με τα γιούχα που την συνόδευαν αλλά και τα χλιαρά χειροκροτήματα είπα από μέσα μου "μόλις έχασε τον Φοίνικα ο Λάνθιμος!"»
Θα δούμε την ταινία και θα διαπιστώσουμε αν όλα αυτά είναι έτσι -πολλοί κριτικοί, ξένοι, διαφωνούν έντονα, πχ. στον Guardian, ο Peter Bradshaw του δίνει 4 αστέρια στα 5!- όμως για άλλη μια φορά ο Δανίκας στηλιτεύει την "αρρώστια" στο σινεμά, αυτός ο "υγιής". Είναι εκπληκτικός ο χαμαιλεοντικός τρόπος που μεταμορφώνεται σε σούπερ "συμβατικό" τύπο όταν είναι να κρίνει κάτι ελληνικό κι αντισυμβατικό και πώς κατά τα άλλα το παίζει "αντισυμβατικός" αν το ελληνικό πράγμα που θέλει να κράξει είναι πιο στρωτό.
Όπως λέει κι ο Γιάννης Γκροσδάνης: «Καύλωσε ο Δανίκας με τα γιούχα στην ταινία του Λάνθιμου. Και τα βάζει τίτλο στην ανταπόκριση του. Και γράφει ένα κατεβατό χωρίς σεβασμό για τον αναγνώστη τίγκα στο spoiler και στην εξυπνάδα. Ο Δανίκας που γράφει ολόκληρα σεντόνια στάζοντας μέλι για τις παίχτριες του Survivor και τις μοντέλες των τηλεοπτικών πλατώ...». Kι ο σκηνοθέτης Χρήστος Δήμας προσθέτει: «Τι δυστυχία ... να κανεις μια δουλεια που μισεις και να συναναστρεφεσαι ανθρώπους που μισεις και να γραφεις για θεματικες που μισεις (καλή ώρα για σινεμα) και να εισπραττεις χαρα απο το δηλητηριο που σταζει η πένα σου... κατι σαν χαμένη ζωή ένα πραγμα...α ... και να θεωρεις τον εαυτο σου και ταχα μου ειδήμονα.... ποσο κριμα»
Για την ιστορία, ο Ορέστης Ανδρεαδάκης έγραψε το εξής: «"Ο φόνος ενός ιερού ελαφιού" θα διχάσει, αλλά μόνο αυτούς που θέλουν να διχαστούν διότι στην πραγματικότητα η τελευταία ταινία του Γιώργου Λάνθιμου είναι απλώς μια εξαιρετική ταινία. (...) Βγαίνοντας από τη δημοσιογραφική πρωινή προβολή πολλοί θεατές ήταν αμήχανοι ενώ αρκετοί έδειχναν δυσαρεστημένοι. Ποια ταινία του Λάνθιμου όμως δεν άφησε αμήχανους τους θεατές της; Και όσο για τις δυσαρέσκειες- αυτές τουλάχιστον που άκουσα εγώ- ήταν εντελώς αστήριχτες. Σαν να τους μπέρδεψε και πάλι αυτός ο δαιμόνιος κινηματογραφιστής που με τη βοήθεια του σεναριογράφου, Ευθύμη Φιλίππου, συνέδεσε με μοναδική ακρίβεια τα καλώδια μιας ωρολογιακής βόμβας χωρίς ωστόσο να προγραμματίσει την ώρα έκρηξής της.»
Διαβάστε την κριτική του Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλου στην LIFO...