Για να μην ξεχνάμε. Δεν υπάρχουν απαραίτητα καλοί και κακοί. Πρέπει να πιέσουμε για λύσεις που δεν κανιβαλίζουν τους συνανθρώπους μας (και δεν κάνουν εμάς κανίβαλους).
Μια φορά κι έναν καιρό, στα 1880 περίπου, Έλληνες μετανάστες εγκαταστάθηκαν στην Omaha, τη μεγαλύτερη πόλη της πολιτείας της Nebrasca στις Η.Π.Α. Εργάζονταν κυρίως ως οικοδόμοι και εργάτες στην κατασκευή σιδηροδρόμων. Οι «ντόπιοι» σύντομα άρχισαν να ενοχλούνται από την παρουσία αυτών των βρώμικων Ελλήνων και οι εφημερίδες έγραφαν διάφορα γι’ αυτούς. Μια από αυτές, η Omaha Daily News, έλεγε:
«… οι γειτονιές τους είναι πλέον ανθυγιεινές, προσβάλλουν τις γυναίκες που περνούν από ‘κει,… διαμένοντας σαν αγέλη όλοι μαζί σε σπίτια και ζώντας φτωχικά, οι Έλληνες είναι μια απειλή για τον αμερικανό εργάτη, ακριβώς όπως και οι Γιαπωνέζοι, οι Ιταλοί και οι άλλοι παρόμοιοι…».
Το Φεβρουάριο του 1909 ένας Ιρλανδός αστυνομικός δολοφονήθηκε κατά τη σύλληψη ενός Έλληνα. Ο Έλληνας συνελήφθη τελικά, αλλά ένας όχλος άρχισε να συγκεντρώνεται γύρω από τη φυλακή όπου κρατούνταν. Κατά τη μεταφορά του κρατούμενου σε άλλη φυλακή το πλήθος του επιτέθηκε και τον λίντσαρε. Την απέχθεια των ντόπιων ενίσχυε το γεγονός ότι εκείνη την εποχή οι Έλληνες χρησιμοποιούνταν συχνά ως απεργοσπάστες στις απεργίες που οργανώνονταν στην περιοχή για τις άθλιες συνθήκες εργασίας στους σιδηρόδρομους.
Οι εφημερίδες άρχισαν να πυροδοτούν την κατάσταση γράφοντας συναισθηματικές ιστορίες για τον νεκρό αστυνομικό. Δύο μέρες μετά, χίλιοι περίπου άντρες (οι New York Times ανέφεραν 3000) συγκεντρώθηκαν στη Νότια Omaha και επιτέθηκαν στην «ελληνική συνοικία» λεηλατώντας μαγαζιά, καίγοντας κτήρια και χτυπώντας κάθε Έλληνα που συναντούσαν, σκοτώνοντας και ένα παιδί. Η αστυνομία και οι αρχές δεν ασχολήθηκαν καθόλου με τις ταραχές. Αποτέλεσμα των καταστροφών και της βίας που ασκήθηκε ήταν οι Έλληνες να φύγουν από την Omaha για την Iowa ή ακόμη μακρύτερα. Δεν έμεινε ούτε ένας εκεί.
***
ΠΑΝΕΞΥΠΝΟΣ ΔΙΑΣΥΡΜΟΣ: