Κάτι μικρό, μόνο με δυο-τρεις προτάσεις, μπορεί να πει τα πάντα.
Η Αριάν Μνουσκίν στον πρόλογο του συλλογικού έργου «Το θέατρο στη Γαλλία» γράφει:
«Ο νους μου πηγαίνει σ' εκείνη την Εβραία που έφτιαξε μόνη της ένα Θέατρο μέσα στο γκέτο του Βίλνο. Ναι, ένα θέατρο.Κλέβοντας από την καθημερινή μερίδα του ψωμιού της, έπλαθε μικρές κούκλες από ψίχα. Και κάθε βράδυ, η πεινασμένη γυναίκα ζωντάνευε αυτές τις θρεπτικές φιγούρες, έβγαζε τους ψωμένιους ηθοποιούς στην μικροσκοπική της σκηνούλα, μπροστά σε μερικές δεκάδες θεατές, πεινασμένους όπως κι εκείνη, προορισμένους για το ολοκαύτωμα. Κάθε βράδυ, ως το τέλος. Πρέπει να κρατήσουμε τη μνήμη αυτής της γυναίκας σαν μιαν αγιάτρευτη πληγή. Πρέπει, γιατί αν ξεχάσουμε το ψωμένιο θέατρο του Βίλνο, θα χάσουμε το Θέατρο»