Πριν από 15 μήνες είχα γράψει ένα άρθρο με τίτλο "Σε πόσα δευτερόλεπτα θα έχουμε ξεχάσει τη Μανωλάδα;" και υπότιτλο "Η πρόσκαιρη οργή μιας κοινωνίας που σοκάρεται αλλά και ξεχνά με την ίδια ενοχλητική ευκολία."
Παρ' ό,τι τότε το θέμα της ματωμένης φράουλας ήταν πρώτο θέμα συζήτησης και έμοιαζε ότι ο θόρυβος δεν θα έσβηνε ποτέ, το μαχαίρι θα έφτανε στο κόκκαλο κλπ, σχεδόν αμέσως ξεχάστηκαν τα πάντα. (Ευτυχώς όχι απ' όλους.)
Ποιος έψαξε αν το καθεστώς άλλαξε και βελτιώθηκε; Ποιος, εκτός απ' τους αλληλέγγυους, γνωρίζει ότι γίνεται η δίκη εδώ και κάποιο καιρό και ότι η απόπειρα ανθρωποκτονίας έχει μετατραπεί σε βαριά σκοπούμενη βλάβη; Ποιος νοιάζεται για το ότι "άγνωστοι" ξυλοκόπησαν τον πιο βασικό μάρτυρα στη δίκη της Μανωλάδας για να τον τρομάξουν και να τον αποτρέψουν απ' το να καταθέσει; [Ειδήσεις που φυσικά βάζουμε στο LIFO.gr, αλλά δεν τραβούν πια το ενδιαφέρον των πολλών αναγνωστών. Ίσως το θέμα έχει παλιώσει - και ψάχνουμε φρέσκο αίμα.]
Μετά τη Μανωλάδα πέρσι ακολούθησαν διάφορα ξεσπάσματα ενδιαφέροντος για ένα σωρό πράγματα που μετά ξεχάστηκαν. Τι τα κάνουν τα παιδιά οι Ρομά; Έχουν άδεια όλα τα μικρά λούνα παρκ; Κοινωνικά θέματα που συγκλονίζουν και χαίρεσαι γιατί λες "τώρα θα ερευνηθούν, και θα λυθούν τα προβλήματα", αλλά μετά προκύπτει το επόμενο κοινωνικό θέμα, και ό,τι έγινε έγινε.
Είχα γράψει ότι μας πιάνει μια ακτιβιστική μανία κάθε φορά που σκάει κάποιο παρόμοιο θέμα.
Έτσι είχε γίνει και με τις φράουλες. Δεν θα μιλήσω για όσους τα φώναζαν εδώ και χρόνια –και δεν ήταν λίγοι εδώ που τα λέμε–, αλλά για τους υπόλοιπους που πέσαμε για άλλη μια φορά από τα σύννεφα. Για τις συνθήκες εργασίας φυσικά, και όχι τόσο για τους πυροβολισμούς – αυτοί ήταν η τραγική αφορμή, με σοκαριστικό κερασάκι στην τούρτα τον ισχυρισμό των δραστών ότι οι σφαίρες εξοστρακίστηκαν και χτύπησαν τυχαία ούτε έναν, ούτε δύο, αλλά είκοσι ανθρώπους!
Στην ελληνική γεωργία υπάρχει εδώ και δεκαετίες μια εκμετάλλευση τόσο εξοργιστική που σε αφήνει άφωνο. Πολλοί Έλληνες αγρότες βρίσκουν μετανάστες κρυφούς, χωρίς χαρτιά, και τους βάζουν να κάνουν όλες τις δουλειές. Ο σκοπός είναι να τους διώξουν, φοβίζοντάς τους με κάθε τρόπο, ο πιο λάιτ απ' τους οποίους είναι φυσικά ότι θα τους καταδώσουν στις Αρχές – αφού όμως έχουν κάνει όλες τις χειρωνακτικές εργασίες.
Μιλάμε για τους Έλληνες αγρότες, πολλοί από τους οποίους κλείνουν κάθε χειμώνα εθιμοτυπικά τους δρόμους, απαιτώντας οτιδήποτε τους έρθει στο μυαλό, κυρίως επειδή δεν έχουν άλλη δουλειά εκείνη την εποχή και θέλουν να βγάλουν μερικά έξτρα χρήματα.
Μιλάμε για μεγάλη μερίδα των αγροτών που έφαγαν όλοι μαζί όσα ο Άκης Τσοχατζόπουλος, «αξιοποιώντας» κρατικά κονδύλια και ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις, κι έτρεχαν –όπως λέει, όχι και τόσο άδικα, το στερεότυπο– στα κωλάδικα της περιοχής τους με τα Καγιέν και ξόδευαν τα μετρητά σε Ρωσίδες, την ώρα που οι Αλβανοί ή οι Πακιστανοί ξημεροβραδιάζονταν δωρεάν στα χωράφια.
Το ξέρουμε: όσες δουλειές βαριόμαστε να κάνουμε εμείς οι φυγόπονοι, τις κάνουν οι ξένοι. Και μετά τους αφήνουμε απλήρωτους, τους εκβιάζουμε, τους απειλούμε, τους πυροβολούμε. Και, φυσικά, ζητούμε την απέλασή τους γιατί «γεμίσαμε αλλοδαπούς εδώ πέρα, που μας κλέβουν τις δουλειές μας».
«Υποκρισία!!! Δεν είδα να μποϊκοτάρουν τα smartphones, τα ρούχα και τα αθλητικά παπούτσια... και πολλά άλλα προϊόντα που κατασκευάζονται ανά τον κόσμο σε συνθήκες δουλείας!!!!!!! Τώρα σας έπιασε όλους ο πόνος!!!!!!».
Πέρα από το overdose θαυμαστικών του σχολίου αναγνώστριάς μας, έχει ενδιαφέρον αυτή η άποψη. Αν αποφασίσουμε να μη χρησιμοποιούμε προϊόντα εξαιτίας των οποίων έχουν υποφέρει εργαζόμενοι, τότε είναι λίγα τα πράγματα που θα αγοράζουμε.
Και εκεί έρχεται και το μεγαλύτερο πρόβλημα της καυτής επικαιρότητας και των «συγκλονιστικών» ειδήσεων-ΣΟΚ με τις οποίες παθιαζόμαστε σαν τρελοί, αλλά που μετά από μια εβδομάδα τις ξεχνάμε εντελώς: Ότι μένουμε στην επιφάνεια. Τα δίνουμε όλα σε μικρό χρονικό διάστημα και μετά, λόγω της –φυσιολογικής για την ηλεκτρονική εποχή– διάσπασης προσοχής ξεχνιόμαστε και πάμε παρακάτω.
Τυχόν επόμενοι πυροβολισμοί στη Μανωλάδα δεν θα μας συγκινήσουν. Θα τους έχουμε συνηθίσει και θα χρειαζόμαστε ίσως και θύματα πλέον.
Μια ψύχραιμη συζήτηση για την ηθική κατανάλωση προϊόντων και για τα προβλήματα των εργαζομένων ή των μεταναστών θάβεται κάτω από την επιφανειακή οργή, την εξοργισμένη αντίδραση που σε λίγη ώρα θα έχει βρει καινούργιους στόχους και θα έχει στραφεί αλλού.
Μέχρι να γίνει αυτό, ιδού μέρος της ανακοίνωσης της Κίνησης Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή (ΚΕΕΡΦΑ):
"Η δίκη των φραουλάδων που επιτέθηκαν με καραμπίνες στους μετανάστες εργάτες που ζητούσαν τα δεδουλευμένα τους , τραυματίζοντας 35 άτομα, συνεχίζεται την Πέμπτη 3 Ιουλίου στα δικαστήρια της Πάτρας.
Ο τρόπος που διεξάγεται η δίκη αποτελεί ντροπή. Η υπεράσπιση έχει επιστρατεύσει ολόκληρο τον οχετό των ρατσιστικών επιχειρημάτων στην προσπάθεια να δημιουργηθούν εντυπώσεις. Αμφισβητεί την ίδια την λογική παρουσιάζοντας τους μετανάστες ως δουλεμπόρους, ενώ δεν λείπουν οι σεξιστικές επιθέσεις σε αλληλέγγυες στους μετανάστες. Αυτά συμπληρώνονται από τραμπουκισμούς (ακόμα και σωματικές επιθέσεις) μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου από τον ρατσιστικό όχλο που κουβαλάν μαζί τους οι κατηγορούμενοι.
Πρόσφατα όμως οι επίδοξοι φονιάδες προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα. Μετά την αποτυχία της προσπάθειας να δωροδοκηθούν τα θύματα της επίθεσης για να παραιτηθούν από τον αγώνα τους για δικαιοσύνη ο Tipu Chowdhury, βασικός μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη, δέχτηκε τρομοκρατική επίθεση στη παράγκα που μένει το βράδυ της 27ης Ιουνίου από έξι άτομα. Τον ξυλοκόπησαν, απαίτησαν να μην παρουσιάζεται στην δίκη και απείλησαν ότι θα τον σκοτώσουν. Η επίθεσή αυτή αποτελεί συνέχεια της προσπάθειας των φραουλάδων να διώξουν τους μετανάστες γκρεμίζοντας τις παράγκες και κόβοντας το νερό και το ρεύμα."