Η ξαδέρφη μου ήταν το οργανωτικό μυαλό. Εγώ, ως μικρότερος δεχόμουν και ακολουθούσα. Η μυστική μας ομάδα ήταν βασισμένη στους Μυστικούς Εφτά και στις περιπέτειες του Πουαρό και της Μις Μαρπλ. Λεγόμασταν «Τα Σκιουράκια», απ' τους ήρωες Τσιπ και Νταίηλ, ιστορίες των οποίων εμφανίζονταν πότε-πότε στα Μίκυ Μάους. Εγώ ήμουν ο Τσιπ και η Μαρία ο Νταίηλ.
(H συνέχεια μετά τις έντεκα συμβουλές, απ' τα βιβλία των Μικρών Εξερευνητών, που πάντα μας βοηθούσαν...)
ΚΛΙΚ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΩΜΑ
1)
2)
3)
4)
5)
6)
7)
8)
9)
10)
11)
*****
Κάθε καλοκαίρι στη Μεταμόρφωση Χαλκιδικής, στο εξοχικό μας, καταφέρναμε να πείσουμε τους εαυτούς μας πως κάποιο μυστήριο συνέβαινε κάπου εκεί κοντά. Και για να το αντιμετωπίσουμε, η ξαδέλφη μου κι εγώ, ήμασταν πάντα σε επιφυλακή. Κάναμε προπόνηση στο μπάσκετ και το τρέξιμο, αγοράζαμε φτηνά κιάλια, κλέβαμε προμήθειες απ' τα ψυγεία των δικών μας. Πάντα ήμασταν έτοιμοι να εξαφανιστούμε στο δάσος κυνηγώντας τους κακούς (τους οποίους συνήθως είχε εφεύρει ο ένας, ο άλλος το πίστευε ειλικρινά).
Σύμμαχός μας ήταν και το βιβλίο των Μικρών Εξερευνητών (το οποίο σύμφωνα με τον Νταν Ρόσα γράφτηκε από τους φύλακες της χαμένης βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, περισσότερα εδώ). Οι Χιούι, Λιούι, Ντιούι, τα ανιψάκια του Ντόναλντ, το χρησιμοποιούσαν σε κάθε περιπέτεια - το άνοιγαν και σε δευτερόλεπτα είχαν την απάντηση: έβρισκαν το όνομα και τις ιδιότητες ενός σπάνιου φυτού, μάθαιναν πώς να προστατευτούν απ' την καταιγίδα, ανακάλυπταν πληροφορίες για τους πάντες και τα πάντα. (Τώρα ένα τέτοιο βιβλίο θα λεγόταν απλώς «λάπτοπ με wifi σύνδεση».)
Με το που βρήκαμε έναν απ' τους τόμους στο σούπερ μάρκετ του χωριού, εξασφαλίσαμε απ' τη γιαγιά και τον παππού τα χρήματα –δεν ήταν δύσκολο, μας έδιναν λεφτά «για μια σοκολάτα» κάθε φορά που μας έβλεπαν, και μάλιστα μας έδιναν και οι δύο σχεδόν ταυτόχρονα, κρυφά απ' τον άλλο, προφανώς λόγω κακής συνεννόησης.
Δεν ήρθε κι έτσι αναγκαστήκαμε να υποκριθούμε ότι το σπίτι απέναντι απ' το εξοχικό μας ήταν «πολύ ύποπτο». Όταν ξυπνούσε η Μαρία της έλεγα πως η παρακολούθηση που είχα κάνει είχε δείξει πως δύο ίδιοι άνθρωποι (ο δολοφόνος και ο σωσίας του;) μπαινόβγαιναν στον κήπο του όλο το πρωί. Μετά τη δική της παρακολούθηση η ξαδέρφη μου έλεγε πως είδε με τα κιάλια αυτούς τους δύο να κρατούν ένα μεγάλο διαμάντι προς τον ήλιο.
Ένα κι ένα κάνει δύο. Αποφασίσαμε πως οι «Σκίουροι» έπρεπε να ψάξουν το θέμα: ένα μεσημέρι που το αυτοκίνητο έλειπε φτιάξαμε την τσάντα μας. Φακός, μαγνητόφωνο, φωτογραφική μηχανή, χανζαπλάστ – και το βιβλίο των Μικρών Εξερευνητών. Ήταν ίσως η πιο έντονη στιγμή της ζωής μας.
Πηδήξαμε πάνω απ' το φράχτη. Ήμασταν μέσα στον κήπο του περίεργου σπιτιού (στο οποίο, στην πραγματικότητα, έμενε ένας απλός γεράκος). Εγώ κατέγραφα στο ογκώδες μαγνητόφωνο κάθε τι που βλέπαμε, μια γόπα τσιγάρου, ένα περιοδικό ανοιχτό στη σελίδα με τα ζώδια, μια φθαρμένη σαγιονάρα. Ταυτόχρονα η Μαρία άρχισε να βγάζει φωτογραφίες το εσωτερικό του σπιτιού. Σκεφτήκαμε ότι ίσως θα μπορούσαμε να ανοίξουμε την πόρτα: υπήρχε ένα κόλπο των Μικρών Εξερευνητών που έλεγε πώς να ρίξεις το κλειδί απ' την κλειδαρότρυπα πάνω σε κομμάτι χαρτιού που είχες βάλει κάτω απ' την πόρτα.
Καθώς το κάναμε αυτό ακούστηκε ένας θόρυβος. Το αυτοκίνητο είχε επιστρέψει. Τρέχοντας, κάναμε το γύρο του σπιτιού ψάχνοντας μέρος να κρυφτούμε, αλλά ήταν πια αργά. Ακούσαμε μια φωνή πίσω μας, κάποιος πλησίαζε, κάποιος μας φώναζε – πιθανότατα ο σωσίας του φονιά που είχε κλέψει το μεγαλύτερο διαμάντι του κόσμου. Δεν είχαμε χρόνο πια να κρυφτούμε. Σκαρφαλώσαμε στον πίσω φράχτη και την τελευταία στιγμή πηδήξαμε έξω. Ακούσαμε τα ονόματά μας. Γυρίσαμε στο σπίτι τρέχοντας σαν τρελοί και δεν τολμήσαμε να ξαναπλησιάσουμε εκεί.
Παρ' όλα αυτά το επόμενο καλοκαίρι συνεχίσαμε με νέα όρεξη τις εξερευνήσεις και τις περιπέτειες – και, τελικά, δεν νομίζω ότι είναι τυχαίο που, δεκαετίες μετά, θα ξεκινούσα να γράφω αυτά τα βιβλία, με τους Αόρατους Ρεπόρτερ και τα αδέρφια ντετέκτιβ με μαγικές δυνάμεις.
[Αυτά που έμειναν από εκείνη την ιστορία είναι μερικές κιτρινισμένες φωτογραφίες που δείχνουν το σπίτι από έξω (και εμάς να παίρνουμε εναλλάξ αστείες, ηρωικές πόζες), και φυσικά οι αναμνήσεις...]