Δεν μπορεί να υπήρξε ζευγάρι που να πέρασε την αγωνία που θα δείτε παρακάτω.
(Εκτός αν μιλάμε για τον ίδιο τον Άδωνη και την Ευγενία Μανωλίδου.)
Το περίεργο με το σποτάκι είναι πως είναι αρκετά καλογυρισμένο - προσπαθεί να περάσει για σοβαρό. Δεν μοιάζει να πρόκειται για αυτοτρολάρισμα ή over the top παρωδία. (Προσέξτε πώς επιβεβαιώνει και τα στερεότυπα: Η γυναίκα υπ' ατμόν στην κουζίνα της, ο άντρας αραχτός στον καναπέ του.)
Ο Άδωνις μοιάζει όντως να πιστεύει ότι υπήρξαν άνθρωποι -και μάλιστα πάνω από ένας σε κάθε σπίτι- που ταυτόχρονα βίωναν το δράμα της συλλογής υπογραφών μαζί του. Παρουσιάζει έτσι τον εαυτό του ως αγωνιστή/πρωταγωνιστή ημιΧολυγουντιανής παραγωγής, που παίζοντας με όλα τα στερεότυπα μιας εμψυχωτικής και στο τέλος συγκινητικής αμερικανιάς, ξεπερνάει όλα τα εμπόδια και στο τέλος κατορθώνει το ακατόρθωτο.
Ο πανηγυρισμός του ζευγαριού, σα να είδαν το βλαστάρι τους να παίρνει 10 στα Μαθηματικά ή τη Γλώσσα, είναι εξωπραγματικός. Σε μια περίοδο βέβαια που οι πολιτικοί μοιάζουν να έχουν χάσει τα λογικά τους (κι η Αριστερά αυτοπροβάλλεται ως στρατόκαυλη μνημονιακή δύναμη), πρέπει να εφευρεθεί νέος όρος για την εξωπραγματικότητα...