«Savoir Vivre στον Εργασιακό Μεσαίωνα, ή αλλιώς «Ποιος νομίζετε πως είστε κύριε;»» ονομάζεται η επιστολή που έστειλε στα Μικροπράγματα μια πωλήτρια βιβλίου.
Την βρήκα ενδιαφέρουσα και τη δημοσιεύω αυτούσια:
Αυτό το κείμενο/κατάθεση/παράπονο/γκρίνια προέρχεται από την εργασία μου ως πωλήτρια βιβλίου. Όλοι γνωρίζουμε την νομοθεσία, ποιος είναι ο βασικός μισθός, η άδεια, τα ωράρια εργασίας κ.ά. Ωστόσο, ενώ ο θυμός μοιράζεται ανάμεσα στο κράτος που επιτρέπει αυτή την κατάσταση και στο αφεντικό που την ενσαρκώνει, σήμερα θα ήθελα να απευθυνθώ σε κάποιον άλλον: σε εσένα φίλε πελάτη. Σε εσένα και στην συμπεριφορά σου απέναντι σε εμένα. Γιατί εκείνοι κάνουν αυτά, αλλά κάνεις κι εσύ κάποια και μιλάω για πράγματα χειροπιαστά και έμπρακτα που αντιμετωπίζω καθημερινά. Ενώ η δουλειά μου με αναγκάζει να εργάζομαι υπερωρίες και να κάνω την δουλειά πέντε ατόμων για ψίχουλα και τραγελαφικά δικαιώματα έρχεσαι εσύ που έχεις πάντα δίκιο. Και δυστυχώς δεν έχεις, σχεδόν ποτέ. Είναι σημαντικό να υπογραμμίσω πως υπάρχουν και άριστοι πελάτες, ευγενέστατοι και βοηθητικοί, αλλά δεν γράφω για αυτούς σήμερα.
Σε αυτό το κείμενο δεν έχω όνομα, είμαι απλά Η Πωλήτρια, γιατί αυτό είμαι και για εσένα, αλλά αυτή η ομπρέλα ιδιότητας κρύβει πολλά στην μεταξύ μας σχέση. Όταν έρχεσαι στο κατάστημα όπου εργάζομαι θα ήθελα με όλη μου την ψυχή να σου απαντήσω σε κάποια από τα πράγματα που μου λες, αλλά δεν μπορώ. Βλέπεις, ο Μεγάλος Αδερφός μας βλέπει.