________________
1.
Αγαπητή, μέχρι να μου απαντησεις θα συγκεντρώσω το ποσο που χρειάζομαι για να αντικαταστήσω τον αναιμικό 5+ ετών υπολογιστή μου. Και τώρα η απορία: να πάρω το macbook air (13) που το λιγουρεύομαι πολλά χρόνια και είναι σταθερή αξία; η να τσιμπήσω το νέο Surface pro της microsoft; Θέλω κάτι το οποίο θα αντέξει χρόνια και θα με εξυπηρετεί στον τομέα μου όσο το δυνατόν καλύτερα (γραφιστική) αλλα και τα 2 μου φαίνονται εξίσου ελκυστικά!- εδω ο κοσμος καίγεται...
Εγώ δεν ξέρω απ' αυτά, αλλά οι δύο συσκευές που αναφέρεις δε μου φαίνονται συγκρίσιμες, ούτε σε απόδοση ούτε σε τιμή. Επίσης δε νομίζω ότι αυτά τα πράγματα κρατάνε ποτέ χρόνια, αλλά μπορεί να φταίει που δεν ξέρω πολλά γι' αυτά.
________________
2.
γεια σου ρε Α μπα .λοιπον μαρεσει πολυ ,εχω κανει κατι με φιλο του ,αλλα μιλαμε συνεχεια με αυτον ,παμε για καφε ,μου λεει να κανονιζουμε συνεχεια , αλλα δεν κανει την επομενη κινηση ,ενω φαινεται οτι θελει.Τι να κανω...δν παιζει να κανω πρωτη κινηση και να φαω ακυρο.ειμαστε και συναδελφοι.- Μαριαννα
Μήπως έχει και κανέναν άλλον φίλο, για να περνάει η ώρα;
________________
3.
Αγαπητή "Α,μπα"
Πιστεύεις οτι η ευτυχία είναι απόφαση ή τύχη;
Ακούω και διαβάζω συχνά ανθρώπους να γκρινιάζουν για τη ζωή τους (εξαιρώ άσχημες καταστάσεις που δεν περνούν απο την κρίση τους) και να απαριθμούν ατυχίες, ίντριγκες και δολοπλοκίες, που τους συμβαίνουν.
Έχω την άποψη πως ο καθένας μας με τη συμπεριφορά του και τον τρόπο που αντιμετωπίζει τη ζωή, διαλέγει ό,τι τον στεναχωρεί και ό,τι τον ευχαριστεί.
Έχω επίσης την άποψη πως δεν έχει κανείς το δικαίωμα να γκρινιάζει και παράλληλα να αυτοαποκαλείται ενήλικος (νοητικά βέβαια, όχι ηλικιακά). Θεωρώ την γκρίνια και την απογοήτευση
μεγάλες αδυναμίες. Κι εγω φκρινιάζω και απογοητεύομαι βέβαια αλλά δεν παύω να τις θεωρώ αδυναμίες. Τις δικαιολογώ σαν πρώτη, δεύτερη το πολύ τρίτη αντίδραση. Απο τη στιγμή που
επαναλαμβάνονται, σημαίνει κατ'εμέ πως τις διαλέγεις και σου αξίζουν.
Σε ρωτάω για να μάθω την άποψή σου καθώς έχω εκτιμήσει την σκέψη σου μέσα απο απαντήσεις σου και παράλληλα να δηλώσω αποστροφή στα τεράστια δακρύβρεχτα μηνύματα που λαμβάνεις.
π.χ.
"-αχ μα γιατί μου τυχαίνουν όλο μ@λ@κεεεεες;
-ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΚΑΛΕΙΣ ΚΟΥΚΛΙΤΣΑ ΜΟΥ, ΑΛΛΑΞΕ ΜΥΑΛΑ ΚΑΙ ΘΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΚΙ ΑΥΤΟΙ" χεχεχεχε
υ.γ. επέλεξα light και μη σοβαρό παράδειγμα επειδή δεν χρίζει μεγάλης ανάλυσης.
Με αγάπη, Μάρκος
Πιστεύω ότι η ευτυχία είναι υπερτιμημένη.
Πιστεύω ότι έχουμε πειστεί ότι ο μοναδικός τρόπος για να ζήσει κανείς επιτυχημένα τη ζωή του είναι να είναι σε μια κατάσταση μόνιμης ευτυχίας σαν την Πολυάννα, μετατρέποντας τα αρνητικά σε θετικά, τα λεμόνια σε τζιν τόνικ, και τα λοιπά.
Αυτό δεν είναι ρεαλιστική προσδοκία και μας έχει κάνει ακόμη πιο δυστυχισμένους απ' όσο δικαιολογείται να είμαστε. Η μόνιμη ευτυχία επιτυγχάνεται μόνο με ηλεκτροσόκ, κι αυτό κρατάει μόνο έξι μήνες. Μετά επανέρχεσαι στην συνηθισμένη κατάσταση πανικού και αβεβαιότητας που χαρακτηρίζει το ανθρώπινο είδος, με μερικές ακτίνες ευτυχίας που διαρκούν όσα δευτερόλεπτα ο διάολος κοιτάει αλλού.
Άλλοι έχουν περισσότερο ταλέντο από άλλους για να αναγνωρίζουν την ευτυχία όταν έρχεται, ή στο να βλέπουν πιο αντικειμενικά τις αναποδιές που τους τυχαίνουν, ναι. Αυτό εξαρτάται από την κληρονομικότητα, το περιβάλλον που τον ανέθρεψε, τη θρησκεία του, το φύλο του, την κοινωνική τάξη – κατάλαβες.
Η γκρίνια, η επαναλαμβανόμενες ατυχίες και η αντιμετώπιση της ζωής όμως πιστεύω ότι είναι τρεις διαφορετικές συζητήσεις.
________________
4.
Αγαπητή Α, μπα
Ζώντας στο εξωτερικό εδώ και κάποια χρόνια, έχω παρατηρήσει πως οι περισσότεροι ( μη Έλληνες ) θεωρούν πως μιλάμε πολύ δυνατά. Καμιά φορά το καταλαβαίνω. Έψαξα στο Google αλλά δε μπόρεσα να βρω κάτι ικανοποιητικό, για ποιό λόγο συμβαίνει αυτό, παρά μόνο κάποιες γλωσσολογικές θεωρίες για το συντακτικό. Ποιά είναι η γνώμη σου;- "Sonarge"
Ότι έτσι πίστευα κι εγώ, μέχρι που με ξεκούφαναν οι Αμερικάνοι. Έχω μια θεωρία όμως (όπως για όλα, όπως θα έχετε καταλάβει). Όσο πιο απλωμένος ο πληθυσμός, τόσο πιο δυνατά μιλάει. Δηλαδή οι άνθρωποι που έχουν μεγαλώσει γενιές σε περιορισμένο χώρο έχουν την τάση να μιλάνε πιο χαμηλόφωνα. Τώρα ας με διορθώσει κάποιος που ξέρει από αυτά.
________________
5.
Okay, ειμαι drama queen. Και τώρα τι κάνω;- ειπαμε, drama queen
Δεν ξέρω, δική σου δουλειά είναι. Το αντίδοτο σ' αυτό που έχεις λέγεται «αυτοσαρκασμός». Γιατί προσπαθείς να τραβήξεις την προσοχή; Βαριέσαι; Θέλεις να είσαι το κέντρο όλων γιατί δεν αντέχεις να περνάς απαρατήρητη; Σου αρέσει η αδρεναλίνη;
Έχεις σκεφτεί ποτέ τι συναισθήματα δημιουργείς στους άλλους όταν δίνεις παράσταση; Ένα θα σου πω μόνο: δεν περιγράφονται.
________________
6.
Ποια η άποψή σου για την αναρχία; Ειδικά στους 18-28 έχει γίνει πολύ μόδα, όλοι ''δηλώνουν'' αντιεξουσιαστές, και όλο εκδηλώσεις στις καταλήψεις, και όλο συλλογικές κουζίνες στις καταλήψεις, και όλο πορείες ανεξάρτητες. Μάλλον σε ρωτάω ποια η άποψή σου για το λάιφστάιλ το αναρχικό παρά για την αναρχία.- ανα
Στα 18 οφείλεις να είσαι αντιεξουσιαστής αλλιώς ως κοινωνία καήκαμε. Μετά από τα 28 αν εξακολουθείς να δηλώνεις αντιεξουσιαστής πρέπει να ξέρεις και τι εννοείς και να μην απαντάς «οι τράπεζες» και το «κεφάλαιο» όταν σε ρωτάνε «ποιοι είναι οι «αυτοί» που πίνουν το αίμα του εργαζόμενου».
________________
7.
Α μπα??
Ποιά είναι γνώμη σου για τον Μουρακάμι?- koumiko
Ξέρει πώς να σε κάνει να μην αφήνεις κάτω το βιβλίο, είναι ωραίος στην ατμόσφαιρα, το υβρίδιο που έχει δημιουργήσει μεταξύ επιστημονικής φαντασίας/φαντασίας/ονείρου και πραγματικότητας είναι πολύ μοναδικό, δε νομίζω ότι το κάνει κανείς άλλος με τον ίδιο τρόπο, και μόνο γι' αυτό πολλά συγχαρητήρια και πάντα θα αγοράζω τα βιβλία του. Που και που με προβληματίζει γιατί κάνει κάτι απότομες και περιστασιακές στροφές σε σαπουνόπερα/Κοέλιο, σε κάτι κλισέ, και δεν ξέρω αν μου φαίνεται, αν συμβαίνει ή αν φταίει η μετάφραση. Πιστεύω ότι η επιτυχία του βασίζεται στο ότι όποιος διαβάζει Μουρακάμι πιστεύει ότι είναι πολύ έξυπνος γιατί καταλαβαίνει κάτι που μοιάζει πολύ ψαγμένο, ενώ δεν υπάρχει κάτι που πρέπει να πασχίσεις για να το καταλάβεις, είναι όλα εκεί, μπροστά σου, και τα αναπάντητα απλώς μένουν αναπάντητα. Αυτό με απωθεί λίγο γιατί υποψιάζομαι ότι το κάνει κάπως επίτηδες – ότι δηλαδή χαϊδεύει λίγο τον αναγνώστη για να τον κερδίσει. Αν δεν το κάνει επίτηδες, είμαστε οκ. Αν τον συναντήσω ποτέ, μετά από μερικά ποτά θα τον ρωτήσω.
Το παρακάτω δεν έχει ακριβώς σχέση αλλά ένας συγγραφέας που έχει κάτι το μεταφυσικό στη γραφή του, με άλλο τρόπο, αλλά το έχει, είναι ο Πολ Όστερ και γι'αυτόν δεν έχω ούτε μισό κακό λόγο να πω. Ούτε ένα κλάσμα κακού λόγου! Φέτος κυκλοφόρησε το «Χειμερινό Ημερολόγιο» που είναι αυτοβιογραφικό, και μου φάνηκε υπέροχο. Αν έχετε διαβάσει άλλα βιβλία του, να το πάρετε (αν όχι, μπορεί να σας φανεί σα ναρκισσιστική φανφάρα).
Η κριτική στη Guardian λέει τα χειρότερα γι' αυτό το βιβλίο, αλλά γούστα είναι αυτά.