__________________
1.
Γεια σου Α Μπα, να χαιρεσαι το μικρακι σου. Παει 1,5 χρονος που εφυγα απο τον ανθρωπο που μεναμε μαζι για περιπου αλλον 1,5 χρονο. Οι λογοι αφορουσαν τις διαφορετικες μας προτεραιοτητες, προφανως η διαφορα ηλικιας επαιξε το ρολο της σε αυτο (εκεινος 43, εγω 31). Αγαπουσα την οικογενεια του κ το ιδιο κ εκεινοι. Ανυπομονουσα να τους δω τα σαββατοκυριακα. Ανθρωποι που μου προτειναν βιβλια, παιζαμε επιτραπεζια κ οταν καναμε διακοπες μαζι ειχαμε να λεμε ολο το χειμωνα. Τον πατερα του τον αγαπω περισσοτερο απο τον δικο μου, τον οποιο εχασα πριν 13 χρονια. Οταν αποχωρησα απο τη σχεση ομως, δεν ξαναεπικοινωνησα με κανεναν τους. Εφυγα αναστατωμενη, ηταν επιλογη μου, το ιδιο κ η σχεση μου μαζι του αλλα με ειχε απογοητευσει. Ουτε αργοτερα επικοινωνησα μαζι τους. Φοβηθηκα τη σταση τους επειδη τους στεναχωρησα το παιδι. Πρεπει να ειναι μεγαλος πονος να σου στενοχωρουν το παιδι. Στην αρχη δεν ειχα κ τι να πω, εξηγωντας τους, φοβηθηκα πως θα αποκαλυπτα πραγματα που ο συντροφος μου δε θα ηθελε να ξερουν οι γονεις του.
Λιγο αφοτου χωρισαμε, εμαθα πως ο πατερας του θα κανει ενα σοβαρο χειρουργειο. Δε σταθηκε αφορμη για να μιλησω με κανεναν τους, καθως το εβρισκα ακαιρο. Ο ανθρωπος αυτος, δε συνηλθε εντελως μετα το χειρουργειο, ολοκληρη η οικογενεια τραβηξε κ τραβαει γερο ζορι. Ηθελα να παω να τον δω στο νοσοκομειο, να παρω αγκαλια τη μητερα του, να βοηθησω συναισθηματικα, οχι ως χαρη, αλλα γιατι αυτο θα με ανακουφιζε κ εμενα. Σαν να επανορθωνω που εξαφανιστηκα απο εκεινους. Να επανορθωσω κ για μενα που μου λειπουν τοσο. Επειδη τους αγαπω ακομα σαν οικογενεια.
Παρολο που δεν ειμαστε πια. Δεν το εκανα. Δεν εκανα τιποτα απο αυτα. Για να μην τους ταραξω. Επειδη ισως να με ηθελαν παρουσα ως συντροφο του παιδιου τους κ οχι μονη, απλως να ειμαι εκει. Με εκτιμησαν εξαρχης αλλα ισως να μην αρκουσε αυτο για να λειτουργησει θετικα η παρουσια μου υπο αυτες τις συνθηκες. Τί κανεις λοιπον οταν χωριζεις; Πώς χωριζεις απο την οικογενεια του συντροφου σου οταν εκεινοι ειναι για σενα ο μπαμπας Ταδε κ η μαμα Ταδε; Οφειλα να τους χαιρετησω, να τους εξηγησω; Μονο κ μονο επειδη μας συνεδεει μια τετοια επαφη. Για το τυπικο αδιαφορω, κακως ενδεχομενως, η ουσια που θα τους εκανε να νιωσουν καλυτερα με ενδιαφερει. Με ενδιαφερει να το ακουσω, να το αξιολογησω κ να το αφησω μετα. Σε ευχαριστω, ακομα κ αν δεν απαντησεις, γιατι σταθηκες η αφορμη να το μοιραστω.
- Ρεβυθι
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αγαπητό ρεβύθι, θα σου απαντήσω σε κάτι που δεν ρώτησες, αλλά μου φαίνεται πιο σημαντικό. Δεν είναι απαραίτητα θετικό για σένα ότι δέθηκες τόσο πολύ με την οικογένεια κάποιου άλλου μέσα σε ενάμιση χρόνο σε σημείο να λες ότι αγάπησες αυτόν τον πατέρα περισσότερο από τον δικό σου. Περισσότερο ανησυχητικό μου φαίνεται. Δεν αμφισβητώ την ποιότητα αυτών των ανθρώπων. Νομίζω ότι σου κάλυψαν ένα κενό, το κενό της απώλειας, και αυτό είναι επικίνδυνο, γιατί τώρα ήσουν τυχερή που έπεσες σε καλούς ανθρώπους. Αν πράγματι το έχεις, θα προσπαθήσεις να το ξανακλείσεις με κάποια άλλη οικογένεια, και μπορεί εκείνη τη φορά να μην φανείς τόσο τυχερή. Από την άλλη, αν δεχτούμε ότι πραγματικά ένιωσες έτσι για αυτούς, εξακολουθώ να βλέπω κάτι ανησυχητικό: ότι εξαφανίστηκες σε μια στιγμή χωρίς να πεις τίποτα. Οι λόγοι που αναφέρεις είναι λογικοί και έντιμοι, αλλά όλοι ξέρουμε είναι ότι όταν νιώθουμε κάποιον τόσο κοντά μας: μάλλον παραβλέπουμε τη λογική και επικοινωνούμε παρά τους συνετούς λόγους.
Τι συμβαίνει; Χρειάζεσαι εναλλακτική οικογένεια, που σημαίνει ότι πρέπει να δουλέψεις με αυτή που έχεις; Παρασύρεσαι εύκολα χωρίς να υπάρχει μεγάλο βάθος; Χρησιμοποιείς μεγάλες λέξεις για να δώσεις ένταση, ενώ είναι άλλες καταλληλότερες; Καταλαβαίνεις ότι η λέξη «μαμά» για τους περισσότερους είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο, ακόμα και αν η μαμά τους έχει απογοητεύσει. Ή συμβαίνει κάτι άλλο, που δεν καταλαβαίνω; Αυτό που θα ήθελα να ξέρω περισσότερο είναι η σχέση σου με την δική σου οικογένεια, που φαίνεται σα να μην υπάρχει πουθενά.
__________________
2.
Αγαπητή α,μπα, ανά τα χρόνια οι γονείς μου είχαν διάφορες απαιτήσεις/προσδοκίες από μένα, άλλες λογικές, άλλες παράλογες. Τώρα που είμαι 30, εμφανίστηκε η πιο παράλογη μέχρι στιγμής: ενώ προηγουμένως με έκραζαν όταν έβλεπαν ότι ξόδευα σε ρούχα, ταξίδια κλπ (με το μισθό μου πάντα), τώρα επιθυμούν διακαώς να ξοδεύω. Να πάρω καινούργιο αυτοκίνητο, έπιπλα, το πιο σύγχρονο κινητό, ακριβές διακοπές και όχι στο εξοχικό του φίλου, να είμαι γενικά γκλάμορους. Να σημειωθεί ότι η οικογένειά μου δεν είναι ιδιαίτερα πλούσια (διαφορετικά θα μου έδιναν λεφτά για όλα αυτά). Προσπαθώ να ισορροπήσω τις ανάγκες μου με την καλοπέρασή μου και φυσικά δεν επιβαρύνω κανέναν. Αλλά πού και πού η μάνα μου θα θυμηθεί κάτι που της είχα πει και θα μου το χτυπήσει: "καλά γιατί δεν έδινες 100 ευρώ να πάρεις ένα καλύτερο;". Τι να τους πω βρε αμπα μου; Το ξέρω ότι πιθανότατα βγάζουν δικά τους απωθημένα, αλλά μου χαλάνε τη διάθεση, λες και πρέπει να απολογηθώ για τον προϋπολογισμό μου.
- Lupa
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Πρόβλημα είναι οι γονείς που έχουν την δυνατότητα να επέμβουν στην ζωή των παιδιών τους με ουσιαστικό τρόπο, όταν υπάρχει οικονομική εξάρτηση ή συναισθηματικός εκβιασμός, ας πούμε. Αυτό που περιγράφεις είναι παραξενιά. Τις παραξενιές πρέπει να τις περιμένουμε από τους γονείς μας, και να είμαστε προετοιμασμένοι ότι όσο μεγαλώνουν θα γίνονται όλο και πιο έντονες ή εκκεντρικές. Τι να τους πεις; Αναλόγως τα κέφια σου. Από τίποτα, μέχρι ένα «δεν μου φτάνουν», ίσως και χιούμορ να εκτονώνει την κατάσταση κάποιες φορές. Αυτό που πρέπει να προσέχεις είναι να μην λες ποτέ πόσα έχεις και πόσα ξόδεψες για οτιδήποτε, με άλλα λόγια, μην το συζητάς σα να υπάρχει κάποια λογική σε όλο αυτό. Κράτα το στο θεωρητικό.
__________________
3.
Θα στα πω με λίγα λόγια: οι περισσότεροι που με γνωρίζουν μου επισημαίνουν ότι δεν είμαι τόσο δυναμική και θα πρέπει να αλλάξω. Δείχνω ντροπαλή, συνεσταλμένη και ολίγον φοβισμένη. Ωστόσο, θεωρώ ότι μια χαρά τα έχω καταφέρει στη ζωή μου μέχρι τώρα. Και σπούδασα αυτό που ήθελα, και δούλεψα εκεί που ήθελα, και τα έφτιαξα με κάποιον που τον ήθελα και τον χώρισα όταν δεν τον ήθελα. Φόβους, άγχος και ανασφάλειες φυσικά και έχω-κυρίως μέχρι την κατάκτηση των στόχων μου. Ανησυχώ μήπως δεν τα καταφέρω και αγωνίζομαι με πολλή δουλειά μέχρι την επίτευξή τους. Αφού όλα πάνε καλά, ξεμπλοκάρω και προχωράω σε επόμενα βήματα. Πού είναι λοιπόν το πρόβλημα και μου το έχουν επισημάνει τόσοι άνθρωποι; "Να γίνεις πιο δυναμική, πιο διεκδικητική, πιο θαρραλέα, πιο πιο πιο... αυτό πρέπει να διορθώσεις". Εγώ αισθάνομαι ότι μπορεί όντως να μη δείχνω δυναμική στον έξω κόσμο και να είμαι αγχωμένη, ανασφαλής κ.τ.λ., αλλά έχω δύναμη ψυχής και αντιμετωπίζω αυτά που πρέπει να αντιμετωπίσω. Η δυναμικότητα, λοιπόν, που μου επισημαίνουν, πώς κατακτιέται;
- -ερωτώ λοιπόν
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αναρωτιέμαι αν οι «περισσότεροι» που λες είναι όντως οι περισσότεροι, ή αν σου το είπαν τρεις που γνωρίζονται μεταξύ τους και εσύ τώρα κοντεύεις να ξεκινήσεις ψυχανάλυση για κάτι που δεν σε ενοχλεί καν. Το μάντρα του 'α μπα' λέει για όσα μας εμποδίζουν στην καθημερινότητα μας ή στις σχέσεις μας με τους άλλους. Εφόσον δεν έχεις αυτά τα προβλήματα, κι εγώ αναρωτιέμαι για ποια δυναμικότητα μιλάνε, ποιοι είναι αυτοί που μιλάνε, και πώς έχουν το θάρρος να σου πουν κάτι τέτοιο χωρίς να είναι κολλητοί σου. Αν βλέπω κάποιο πρόβλημα, είναι ότι δίνεις την εντύπωση ότι χρειάζεσαι καθοδήγηση ενώ δεν αισθάνεσαι έτσι.
__________________
4.
Α μπα καλησπέρα. Μπράβο για τις αρτιες απαντησεις που δινεις και για τον τροπο που αντιμετωπίζεις τις ερωτησεις. Η κατασταση έχει ως εξης: πριν από 3.5 χρονια γνώρισα την Φ. που ηρθε για δουλεια στον ιδιο χωρο. Σε λιγότερο απο 2 μηνες αρχισαν τα υποννοουμενα κτλ και μετα απο 2-3 εξοδους έπαιξαν κάποια φιλιά αγκαλιες χουφτωματα, αλλα ως εκεί. Δεν το προχωρησαμε παραπερα και για αρκετο διάστημα το ειχα αποθυμενο. Ο καιρος περασε, εφυγε για ενα χρονο και ξαναγυρισε. Καπου εκεί γνωρισα την Α. Με την οποια λιγους μηνες τα φτιαξαμε. Με την Α. Ειμαστε μαζί 2.5 χρονια. Την Φ. την βλεπω καθε μερα στη δουλειά, πλεον εχουμε μονο ενα τυπικο καλημερα (και αν) και οχι μονο δεν εχω καποιο αποθυμενο, αλλα απορω και με τον εαυτο μου. Η κοπελα μου η Α. ειναι κατι σαν εξωτερικος συνεργατης, ερχεται τακτικα στον χωρο μου για λίγο, αποκλειστικα στο γραφειο μου και φεύγει. Μεταξυ τους δεν εχουνε επαφες μιας και δε χρειαζεται και ισα ισα η Α δεν συμπαθει καθολου την φ (χωρις να ξερει κατι). Και εδώ ερχεται το ερωτημα μου: θα πρέπει να μιλησω στην Α για αυτη τη φάση με τη φ η οχι? Αφορμη για αυτο ηταν μια πρόσφατη συζητηση που ειχα και με εκανε να αναρωτηθω. Στην αρχη της σχεσης νου με την Α εγω δεν ειπα κάτι, γιατι ηξερα οτι η Α θα στεναχωριεται που αναγκαστικά βλεπω τη φ. καθε μερα και ας μην υπαρχει καμια ερωτικη προθεση απο τις δυο μεριες (με απολυτη βεβαιοτητα) και πιστευα πως αφου δεν το ξερει δεν θα τη πληγώνει. Ωστοσο επειδή η σχέση μας εξελίσσεται ολο και πιο ωραία σκεφτομαι μηπως ειναι σαν να τη κοροιδευω. Μεχρι τωρα πιστευα πως επειδή δεν εχουμε αναφερθει ποτε σε τετοιο θεμα δεν λεω ψεματα για κατι, αλλα περισσοτερο θα ελεγα οτι αποκρυπτω την αλήθεια, αλλα τωρα εχω προβληματιστει ως προς το αν ήταν σωστο αυτο που εκανα και κανω. Εχει νοημα πιστευεις να της μιλήσω για κατι που εγινε 1 χρονο πριν τα φτιαξουμε, χωρις να υπαρχει κατι ερωτικο πλεον? Ηθικα ποιο ειναι τι ποιο σωστο? Σε ευχαριστώ πολυ για τον χρονο σου!!
- Ηθικα προβληματισμενος
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Το γιγάντωσες μέσα σου εκτός κλίμακας, θα έλεγα. Κάτι χουφτώματα ένα χρόνο πριν τη γνωρίσεις δεν είναι κάτι που χρειάζεται τόση ανάλυση.
Αν νιώθεις ότι ήρθε η ώρα να το πεις, τότε ήρθε η ώρα να το πεις. Γιατί είσαι τόσο σίγουρος ότι η Α. θα στενοχωριέται που βλέπεις την Φ. καθημερινά; Για μένα δεν είναι καθόλου αυτονόητο. Πιο πολύ θα φοβόμουν μήπως απορήσει πώς έκανες κάτι με κάποια που δεν συμπαθεί καθόλου.
__________________
5.
Αγαπητή α μπα, μάλλον θα πω μια ιστορία, δε ξέρω αν υπάρχει ερώτηση. Κάνω και ένα σπόιλερ, θα είναι μεγάλη η ιστορία.
Είμαι φοιτήτρια και μένω στην Αθήνα, μαζί με την οικογένειά μου, τους γονείς μου και τα αδέρφια μου. Εδώ και κάποια χρόνια, έχω πρόβλημα - νιώθω πως με πνίγει το ίδιο μου το σπίτι. Πρώτον γιατί είναι μικρό και ο καθένας πατάει τον κάλο του άλλου. Πόσες φορές δεν έχουμε τσακωθεί για λόγους σχετικά με αυτό. Μάλλον το γεγονός πως είναι μικρό συμβολίζει τελικά το αποπνικτικό σημείο στο οποίο έχω φτάσει.
Δεύτερον γιατί τα αδέρφια μου καθώς και η μητέρα μου είναι άτομα που παρεμβαίνουν αρκετά στην ζωή των άλλων. Η μητέρα μου αρκετά πληθωρική σαν προσωπικότητα, θέλει να τα ξέρει όλα, σχολιάζει τα πάντα και είναι ισχυρογνώμων. Τα αδέρφια μου από την άλλη, λίγο μικρότερα από μένα, με διάφορους τρόπους έχουν κάνει την ζωή πιο δύσκολη. Η μια οξύθυμη και ευερέθιστη με το παραμικρό, για μένα υποκρύπτει και ενός είδους απογοήτευση με τα πάντα και επιθετικότητα. Ο άλλος δηλητηριάζει όλο το σπίτι. Τι εννοώ; Κάνει αρνητικά σχόλια, με μια δόση υποτίμησης του... άλλου ή το παίζει θύμα ''όλο το σπίτι και η τύχη και ο κόσμος είναι στραμμένα εναντίον της και πρέπει να πορευτεί στην ζωή ολομόναχή της γιατί δεν έχει από πουθενά βοήθεια''. Άλλες φορές υποκρίνεται πως είναι άρρωστος για να έχουμε την προσοχή στραμμένη σε αυτόν.
Ο πατέρας μου δουλεύει και συνήθως λείπει από το σπίτι. Λογικό πως όταν γυρνάει τα βράδια, το τελευταίο πράγμα που θέλει να ακούσει είναι τα παράπονά μου σχετικά με την κατάσταση στο σπίτι. Τον τελευταίο καιρό είχε και αυτός κάποια ξεσπάσματα απογοήτευσης και οργής. Ή κάνει κάποια σχόλια (με μια σεξιστική για μένα πτυχή) του τύπου: άντε να βρείτε κάποιον άντρα για να σας θρέψει, γιατί κουράστηκα εγώ, είστε σαν πριγκίπισσες που περιμένουν να τους τα φέρει κάποιος όλα έτοιμα, να δω τι θα κάνετε όταν σηκωθώ και φύγω εγώ κτλ. Να τονίσω πως όταν γεννηθήκαμε η μητέρα μου εργαζόταν μόνο σε κάποιες δουλειές π.χ. καθαρίστρια κτλ. Μετά έμεινε μαζί μας στο σπίτι, και αργότερα είχε κάποια θέματα υγείας τα οποία δεν την αφήνουν να εργαστεί σε κάποια χειρωνακτική δουλειά. Από την άλλη, εγώ δε μπορούσα να βρω δουλειά κατά τη διάρκεια των σπουδών. Θα χάναμε όλα τα χρήματα των προνοιακών επιδομάτων, οπότε αν δούλευα τελικά θα μέναμε με λιγότερα λεφτά.
Από την μια πλευρά, στενοχωριέμαι που η οικογένειά μου φτάνει σε ένα αδιέξοδο. Ο καθένας από εμάς πορεύεται με βάση τα δικά του συμφέροντα, και είναι σαν να ζούμε στο ίδιο σπίτι, όχι επειδή θέλουμε, αλλά επειδή πρέπει. Στενοχωριέμαι γιατί νιώθω ξεκομμένη από αυτούς, πως δεν έχω καμία επικοινωνία. Νιώθω μοναξιά, είχα τάσεις φυγής: σε αγόρια (που ούτε καν θεωρείται πως είχα κάτι μαζί τους. Ερωτευόμουν συνεχώς άτομα που δεν μου ταίριαζαν, τα εξιδανίκευα. Περιττό να πω πως ακόμη δεν έχω κάνει σχέση και αυτό με αγχώνει και στο προσωπικό και ερωτικό τομέα), σε παρέες (προσκολλιόμουν πολύ εύκολα), σε φαγητό. Περνούσα ατελείωτες ώρες στη σχολή για να μην περνάω χρόνο στο σπίτι. Τον τελευταίο καιρό αναγνώρισα πως έχω μια μη ορθή σχέση με το φαγητό, μου γέμιζε κάποιο κενό μου. Πέρα από το καθαρά εμφανισιακό κομμάτι που μου προκαλούσε ανασφάλεια ήθελα να αλλάξω αυτή τη στάση μου. Έτσι ξεκίνησα να γυμνάζομαι τακτικά, άλλαξα τη διατροφή μου. Μόνο που μάλλον αντιστάθηκε ο οργανισμός μου και χθες είχα ένα άσχημο επεισόδιο binge eating. Έφαγα τόσο πολύ που ζαλίστηκα και με έπιασε τόσο πολύ το στομάχι μου. Φοβάμαι όμως μήπως αυτό αποτελεί ένα πρώτο βήμα για κάτι πιο σοβαρό.
Και τώρα τελειώνω την σχολή, με έναν αξιοπρεπέστατο βαθμό, αλλά κουρασμένη, απογοητευμένη. Δεν έχω χρήματα ούτε για μεταπτυχιακό εδώ στην Ελλάδα, και αυτό με αγχώνει. Στο προσεχές μέλλον θέλω να βρω δουλειά, και χωρίς να είναι σχετική με το αντικείμενό μου. Απλά θέλω να έχω κάποια χρήματα δικά μου, να σταματήσω να νιώθω τύψεις σχετικά με τον πατέρα μου.
Δυστυχώς, δε μπορώ να μείνω μόνη μου και να ανεξαρτοποιηθώ. Δεν έχω τα χρήματα να το κάνω, και για κάποιο καιρό ακόμη, θα πρέπει να μείνω με την οικογένειά μου. Φοβάμαι όμως πως όλη η κατάσταση στο σπίτι, με το αποπνικτικό του περιβάλλον θα με οδηγήσει στο να τα παρατήσω όλα, και τα επαγγελματικά, και τη διατροφή – άσκηση. Και θέλω να αλλάξω τον εαυτό μου.
Θα ήθελα να πάω σε ψυχολόγο αλλά δεν έχω την δύναμη να παρουσιάσω τις επιλογές μου στους γονείς μου, οι οποίοι θα μου πουν, υπάρχουν και πιο σημαντικά προβλήματα, σιγά τα ωά. Και η μητέρα μου είπε μια φορά, πως στις ζωές μας πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματά μας, μόνοι μας χωρίς την βοήθεια των άλλων. Να το κάνω κρυφά; Κάνω ήδη τόσα πράγματα κρυφά, έχω πει πολλά ψέματα και τους έχω αποκρύψει τόσο πολλά. Δε ξέρω αν μπορώ να το κρύψω και αυτό. Κουράστηκα. Μπορεί όμως να χρειάζομαι μόνο μια αγκαλιά ώστε να πιστέψω πως θα τα καταφέρω (έχω περάσει και άλλες τέτοιες εξάρσεις).
Σε φιλώ, ακόμη και αν αυτό δε δημοσιευτεί.
Μακάρι να σου στείλω σε κάποιους μήνες πως τα κατάφερα. Και τότε θα σε ευχαριστήσω που έγινες κοινωνός της ιστορίας μου.
- Φθινοπωρινά φύλλα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν αρκεί μια αγκαλιά για να πιστέψεις ότι θα τα καταφέρεις. Δεν υπάρχει τέτοια αγκαλιά, ούτε τέτοιος άνθρωπος. Η μητέρα σου έχει δίκιο. Μόνοι μας πρέπει να λύνουμε τα προβλήματα μας, όχι επειδή αυτό είναι το έντιμο ή το ανώτερο, αλλά επειδή δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Και γι'αυτό πρέπει να πας σε ψυχολόγο, κρυφά. Ο ψυχολόγος δεν είναι κάποιος άλλος που θα σου λύσει τα προβλήματα σου. Ο ψυχολόγος είναι αυτός που θα σου δείξει τι υπάρχει μέσα σου, ώστε να το χρησιμοποιήσεις και να λύσεις μόνη σου ό,τι πρόβλημα έχεις. Να το κάνεις κρυφά και να πεις όσα ψέματα ακόμα χρειάζεσαι για να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Αν οι γονείς σου δεν δείχνουν κατανόηση σε κάτι τέτοιο, δεν είναι ψέματα, είναι επιβίωση. Φαίνεσαι πολύ έξυπνο παιδί, και αυτό είναι το καλύτερο εφόδιο για να πετύχει η θεραπεία σου. Ξεκίνα σήμερα κι όλας, μην το καθυστερήσεις καθόλου.
__________________
6.
Λατρεμένη Α μπα και αναγνώστες,
Ποια ειναι η άποψή σας για το φιλοδώρημα σε φίλους και γνωστούς? Πχ επισκέπτεσαι καφετέρια/εστιατόριο που εργάζεται σαν σερβιτόρος καποιος φίλος ή γνωστός και αφήνεις τιπ επειδή, βασικά, θα αφηνες ετσι κι αλλιώς αν ηταν καλή η εξυπηρέτηση, ή όταν φιλος/γνωστός σου φέρνει delivery, όπου παλι θα εδινες τιπ ετσι κι αλλιώς. Εχω παρατηρήσει (και στον εαυτό μου και στους φιλους/γνωστους) αμηχανία όταν πληρώνω και αφήνω τιπ, όπως τώρα που ο γείτονας/delivery boy μου γύρισε τα 30cents που θα αφηνα στον οποιοδήποτε μου εφερνε τον καφέ μου. (Σημ: δεν έχει τυχει να εργαστώ σε σερβις ή delivery για να καταλαβω την αλλη πλευρά).
- Τζοτζοτζο
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δύσκολη απάντηση, αλλά νομίζω ότι το σωστό είναι να δώσεις όσα θα έδινες σε κάποιον μη φίλο, δίνοντας στον φίλο την ευκαιρία να σου το επιστρέψει. Εκεί μπορείς να πεις ευχαριστώ και να αποκατασταθεί η ισορροπία.
_________________
7.
Αμπά μου, Ο μπαμπάς μου τα θαλάσσωσε! Για να γίνω πιο σαφής θα τα πάρω από την αρχή. Μεγάλωσα μέσα σε μια καλή οικογένεια. Και όταν λέω καλή εννοώ με δύο γονείς αγαπημένους, με άλλα δύο αδέλφια με καλές σχέσεις μεταξύ μας. Η δουλειά του μπαμπά μου επέτρεψε να έχουμε οικονομική άνεση χωρίς πολλές υπερβολές. Μετά τις σπουδές μου γύρισα στην οικογενειακή επιχείρηση και πλέον δουλεύω μαζί με τον μπαμπά μου. Συμμετέχω ενεργά σε αυτήν με αποτέλεσμα να διαπιστώσω μία αδυναμία του. Έχει δανείσει χρήματα παντού. Η παλαιότερη οικονομική άνεση, μιας πλέον τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά, το γεγονός ότι δε μπορεί να πει όχι έχουν οδηγήσει σε απώλεια αρκετών χρημάτων. Πέρα από δανεικά ποσά της τάξης των 100-300 ευρώ (σε πααααάρα πολύ κόσμο)μάθαμε ότι είχε υπογράψει εγγυητής σε 2 δάνεια τα οποία φυσικά μαζί με τους τόκους πλήρωσε ο πατέρας μου (μιλάμε για πάνω από 120.000). Είναι ίσως η μοναδική φορά που οι γονείς μου μάλωσαν. Πριν λίγο καιρό μου βρωμούσε η δουλειά γιατί καταλάβαινα ότι έλειπαν χρήματα από το ταμείο της επιχείρησης. Να μην τα πολυλογώ μετά από στρίμωγμα και άρνηση από την πλευρά του καταλήξαμε στο ότι ήταν εγγυητής σε τρίτο δάνειο της τάξης των 2.000 ευρώ το οποίο έμεινε απλήρωτο(αυτή ήταν η εκδοχή του) και χρειαζόταν χρήματα για την αποπληρωμή. Η μαμά μου δεν έμαθε τίποτα μιας και του είχε πει ότι δε θα ανεχθεί κάτι τέτοιο ξανά, τα δύο αδέρφια μου επίσης μιας και μένουν στην πρωτεύουσα και δεν ήθελα να τα μπλέξω. Έτσι κατέληξα να ανασύρω τα τελευταία 24.000 γιατί αυτό ήταν τελικά το ποσό των 2.000 μαζί με τους τόκους. Τα χρήματα αυτά τα στέρησα από τη δουλειά μας ενώ θα μπορούσα να τα χρησιμοποιήσω εκεί και να μη χρειάζεται να πληρώνω τόκους στον προμηθευτή μας, μιας και οι πληρωμές μου έχουν πάει πίσω. Τα χρήματα αυτά μου λείπουν και θα κινούμουν επαγγελματικά με άλλη άνεση. Και όπως καταλαβαίνεις έχω αρκετά θέματα όπως: υποψιάζομαι ότι αυτό δεν έχει τελειώσει ακόμη και αργά ή γρήγορα θα μπούμε σε μπελάδες. Σε ποιο βαθμό μπορώ να του την πω, μιας και τα χρήματα που έχει πάρει τα δημιούργησε αυτός με τη δουλειά του και κάποιος μπορεί να πει ότι αυτός τα έβγαλε, αυτός τα κάνει ό,τι θέλει. Βέβαια από ένα σημείο και μετά εμπλέκομαι κι εγώ μιας και εδώ και 12 χρόνια δουλεύω μαζί του. Με ενοχλεί το γεγονός ότι δεν τα ευχαριστιέται ο ίδιος αλλά τρίτοι. Τα αδέρφια μου οφείλω να τα ενημερώσω όπως και τη μητέρα μου; Είμαι πολύ στενοχωρημένη μιας και ποτέ δε μου λέει την αλήθεια ολόκληρη και θα μου μιλήσει μόνο όταν καταλάβει ότι δεν τον παίρνει άλλο. Πώς χειρίζομαι μια τέτοια κατάσταση; Σε ευχαριστώ πολύ.
-Το αμάρτημα του πατρός μου
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Το ερώτημα χρειάζεται δικηγόρο και λογιστή, γιατί είναι άλλο να δουλεύεις στην επιχείρηση, άλλο να είσαι συνιδιοκτήτρια, και παίζει μεγάλο ρόλο το ποσοστό εμπλοκής της υπόλοιπης οικογένειας σε νομικό πλαίσιο. Ηθικά επιτρέπεται παρέμβαση ανάλογη με τους μπελάδες στους οποίους σας έχει βάλει τώρα που μιλάμε, και όχι με το τι ίσχυε είκοσι χρόνια πριν. Επειδή είσαι εσύ εκεί μαζί του, θα ξεκινήσεις την κουβέντα με τον ίδιο, και θα του δώσεις την ευκαιρία να το κανονίσετε μεταξύ σας. Αν δεν υπάρξει συνεργασία, τότε θα του πεις ότι θα ενημερώσεις και την υπόλοιπη οικογένεια, και αν το εννοείς, θα καταλάβει ότι δεν τον παίρνει άλλο.